Ale ubogi w duchu to nie ubogi finansowo czy materialnie.

A odnośnie dostatniego życia to Bóg nie zabraniał bogacenią się. Złe było zawsze zamknięcie serca na innych i uwielbieniu pieniądza. Żeby zamknąć się na innych lub mieć niebezpieczną żądze pieniądza nie trzeba być bogatym. Można być biednym i chorobliwie pragnąc kasy.

Ktoś kiedyś powiedział ze Bog dal nam ludzi abyśmy ich kochali a przedmioty abyśmy ich używali. A ludzie kochają rzeczy i używają ludzi.

Co do "ubogich duchem" - pamiętam tłumaczenie pewnego (niestety już nieżyjącego) księdza na kazaniu: pojęcie "ubogi" ma rodowód ze staropolskiego, kiedyś znaczyło to bardziej "uBogi" - "u Boga", czyli błogosławieni którzy są duchowo z Bogiem..

Dość ciekawe wyjaśnienie znajduje www.katolik.pl/ubodzy-w-duchu,2209,416,cz.html

Z tym nie mam problemu. Dla mnie to naturalne.


Ale tego nie potrafię. Ta miłość gdzieś się gubi w tym świecie i jej nie widzę, nie umiem uwierzyć na słowo. Jak czytam czasem listy żołnierzy z czasów II WŚ to się zastanawiam, jak to możliwe, że oni mieli nieporównywalnie gorzej niż ja, a ich wiara była tak mocna. Nie mam pojęcia o co w tym chodzi.