Czytałem gdzieś, że ksiądz dał chorej na depresję taką radę: "Najpierw idź do psychiatry, nie wstydź się, podejmij leczenie, a potem jak zaczniesz wychodzić z choroby- to przyjdź do mnie do spowiedzi".

Nie wiem, co mógł myśleć ten ksiądz, ale przypuszczam, iż dopuścił możliwość, że w stanie depresji człowiek nie bardzo jest w stanie należycie dokonać rachunku sumienia. Raczej pewnie ze względu na zaburzenie częściej wybierze potępienie swego postępowania nawet przy czynach całkowicie neutralnych dla zewnętrznego obserwatora. Z kolei potępienie siebie może chyba tylko pogłębić depresję. A jednak sakrament pokuty wraz z namaszczeniem chorych jest określany jako sakrament uzdrowienia, zatem rozum podpowiada mi, że jednak nie powinno się go unikać nawet przy depresji.

Jestem zaskoczona, że w 2003r. za pontyfikatu Jana Pawła II odbyła się XVIII Międzynarodowa Konferencja, zorganizowana przez Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, na temat: «Depresja chorobą naszych czasów». Jana Paweł II do uczestników powiedział m.in.:
Cały tekst przemówienia jest dostępny tutaj: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/przemowienia/depresje_14112003.html
Na pewno nie jest to łatwe zadanie, nie jest łatwo pomóc.

W wierze antydepresantem jest umiarkowane używanie czegokolwiek. Także samych powinności z wiary wynikłych. Skrupulant religijny, zamiast sobie pomóc wiarą, to jeszcze sobie nią szkodzi. Kapłan znający daną osobę wie czy jest skrupulantem czy nie. Więc jeśli jednak jest nią, to odsyła ksiądz ją najpierw do lekarza specjalisty. Bo czynniki z wiary nie zadziałały jak należy. Pamientajmy że wiara ma charakter zapobiegwczy takim chorobom jak depresja stres itp. Jest antidotum na ewentualne takie zachorowania, pod warunkiem stosowania się umiarkowanie do jej powinności. Nie jest żadną czarodziejską różką, automatycznie niedopuszczającą takim stanom duchowym człowieka. O tym często ludzie zapominają i to wszyscy, zarówno znający wiarę ( wierzący ), jak i przeciwnicy wiary. Można tylko to im wtedy przypominać. Tyle można w tym temacie. Bo usuwanie przyczyn, w sensie niedogodności do depresji prowadzących, to walka z wiatrakami. Pomożesz osobie, robiąc za nią coś co jej nie wyszło. A tu inny nieudany czyn wywołał u niej depresję. To tak w wielkim uproszczeniu tego tematu, a o trafnym sensie. Tu sama spowiedź nie zadziała kojąco. Natomiast po uspokojeniu przez specjalistę, spowiedź może spowodować stany depresyjne na nowo. Lepsze wtedy jest pełne uczestnictwo we mszach na zasadzie wspólnego wyznania wiary i wspólnego wyznania swej grzeszności. Nie zapominajmy, powtarzam jesze raz, o tym że wiara ma pomóc człowiekowi. A nie pogłębiać niechciany stan, czy jego prowokować. Kto myśli inaczej, jest szkodnikiem sobie czy innym osobom. Niezależnie od świadomości tego szkodzenia.

To, co może utrudniać przyjście choremu na depresję do spowiedzi, to nie tylko nadmierne obwinianie siebie - może on też mieć uczucie, że nie będzie umiał podjąć poprawy swoich grzechów, zabraknie mu siły, by zmienić życie, na rachunek sumienia nawet może brakować siły psychicznej.

Przede wszystkim moze mu brakowac sily psychicznej na wstanie rano z lozka. Czy na sprzatniecie pokoju w ktorym spi.

To przede wszystkim.

Bardzo mało w życiu robię a mimo to od bardzo długiego czasu jestem zmęczony, wstaję zmęczony i idę spać zmęczony. Jedyna nadzieja że będzie "wieczny odpoczynek racz mu dać Panie" Dlatego przeraża mnie myśl że mogłaby byc reinkarnacja na przykład.

Coś zbliżonego do Kury - Jesienna deprecha https://www.youtube.com/watch?v=P2TKZDdRgyQ

Nie wiem czy to depresja, tak czarno nie jest, tylko odczuwam wciąż co mogę określić jako chroniczne zmęczenie.

Może to przesilenie zimowo-wiosenne?

Jest od lat, czuję się wypalony, ostatnio gorzej, trochę może lepiej jest jak mam mniej grzechów, a tak od dawna nie byłem u spowiedzi, grzechy nie radują a i tak trzymają. Można powiedzieć że wypaliłem się w ataku szaleństwa dawno temu.

Dziś byłem u spowiedzi, dość udanej, i Komunia na klęcząco.
Poza tym cudowna pogoda, ten dzień jest najlepszy od długiego czasu.

To, czy coś jest depresją, może ocenić psychiatra. Na forum kompetencji do diagnozowania nie mamy - dlatego w razie wątpliwości należy się udać do specjalisty.

Jeśli ktoś czuje, że jest w depresji, to co mu z tego, że lekarz powie, że nie jest? Tym bardziej trzeba coś z tym zrobić, a na dodatek jest nadzieja, że takiej osobie jeszcze się chce coś z tym zrobić.

U mnie raczej syndrom chronicznego zmęczenia:https://www.youtube.com/watch?v=a-Rf-Z_jI5M
Choć przyznaję że po spowiedzi jest znacznie lżej, już te grzechy przestały ciążyć.