Wobec tego czy i jaki jest sens upominania w takiej sytuacji? I czy to upominanie nie jest związane z racjonalizacja z naszej strony - robię to by zawrócić ją z drogi błędu a nie dla własnej satysfakcji.
Niedawno miałam sytuacje że ktoś niesprawiedliwie i pochopnie mnie osądził, zarzucił że źle robię przy czym nie wskazał jak inaczej - a lepiej - miałabym to robić. Przyjęłam te uwagi do wiadomości - bo to nie był moment by wchodzić w dyskusje- i postanowiłam przejść nad nimi do porządku dziennego, stosując się na tyle na ile uważałam że jestem w stanie, przetrawiając swoją złość i żal. Tyle że właściwym wydawało mi się rzeczowo i konkretnie przedstawić tej osobie różnicę między tym co powinna zrobić a co zrobiła - już nie ze względu na siebie, ale dla jej dobra. Ostatecznie tego nie zrobiłam bo uderzyło mnie że owszem było mi przykro a jeśli to zrobię tej osobie będzie przykro i tyle przyjdzie z mojego upomnienia - zwiększenie cierpienia w świecie. Bo jeśli ta osoba popełniła błąd to nie dlatego że nie wiedziała co powinna zrobić, a jeśli nawet na mnie się trochę wyładowała to najpewniej dlatego że sama tego tak nie widziała - zarzut że zrobiła to z premedytacją byłby dużego kalibru a biorąc pod uwagę to że nie siedzę w jej głowie nie mający też rzeczywistych podstaw bo opierający się na moich ewentualnych (i rozżalonych:) domysłach.
To zdarzenie uświadomiło mi że nawet gdy czynię świadome wysiłki to i tak trudno mi zrezygnować z tego co chciałabym zrobić ale uważam że nie powinnam - czyli raczej odpłacić pięknym za nadobne. Bo uświadamiać błądzących jest łatwo (przynajmniej tych do których czujemy chwilową chociażby niechęć) tyle że niekiedy miłosierne byłoby spuszczenie zasłony milczenia na jej błąd - nie mylić z brakiem reakcji.

Upominając orientujesz się jak się broni. I wiesz, czy można kontynuować, czy też nie. Barney podawał znany przykład o koniu. Za trzecim razem - kup uzdę. Można inaczej: zależy kto upomina, mimo wszystko pomyśleć, czy osoba nam nieżyczliwa nie mówi prawdy o nas. Musisz jednak mieć zaufanie do siebie, by pochylić się w miarę obiektywnie nad słowami. Przyjaciółka opowiadała mi, że kiedyś zwróciłam jej uwagę odnośnie córki, że wychowuje gwiazdę. Poczuła się urażona, bo ma stosowne wykształcenie i była pewna swych umiejętności. Za trzecim razem uznała, że mam rację. Ja zupełnie nie pamiętam tamtej sytuacji. Musiałam powiedzieć coś odruchowo i nie przywiązywałam do tego uwagi. Ona powiedziała mi natomiast, uważaj: naginaj, ale patrz, byś go nie złamała (chodziło o mojego synka). I też zwiększyłam czujność na coś czego wcześniej nie dostrzegałam. Był jedynakiem i nie chciałam wychować księcia, któremu wszystko się należy.

Różnie to bywa. Udzielanie rad jest w ogóle ryzykowne, najczęściej są to bowiem razy a nie rady. Rada dobra dla mnie, będzie zupełnie nieprzydatna dla osoby o odmiennej konstrukcji psychicznej. Człowiek jednak lubi udzielać rad, tacy jesteśmy. Będąc na studiach ktoś mi radził, by uczyć się systematycznie i kilka minut dziennie. Tamta osoba studiowała nieużyteczność stosowaną. Podziękowałam za dobrą radę i uśmiechnęłam się.

Jak niesłusznie, widzimy zranioną miłość własną. To pożytek dla nas. Widać, gdzie boli i można pracować nad pokorą. Nie krytykuję Cię, ale próbuję wskazać, że po czasie można się nad sprawą zatrzymać i spojrzeć inaczej. Czy zwrócenie uwagi musi się wiązać z receptą?
Błędy popełniamy nieświadomie i tak, by kogoś z premedytacją zranić. Najczęściej jednak nieświadomie.

Niekoniecznie ale bez tego to może zdołować, przynajmniej chwilowo, choć z drugiej strony - kto mówi że ma być łatwo? Pokłady mojej miłości własnej mają się nieźle, niestety. Osobiście uważałam że ja to w ogóle jestem taka "dzielna, z Mielna" i ogarniam całą sprawę nie tylko tak jak - uwzględniając całokształt - jestem w stanie ale i obiektywnie całkiem dobrze - możliwe że nawet gdzieś tam oczekiwałam pochwał a tu reprymenda i to mało oględna. Ale rzeczywiście można było lepiej tyle że ja ten sposób musiałam dopiero - z Bożą pomocą - dostrzec.

"A we mnie samym wilki dwa
Oblicze dobra, oblicze zła
Walczą ze sobą nieustannie
Wygrywa ten którego karmię,
wygrywa ten którego karmię..."

Fajne. I wiesz... mamy wątek literacki, o którym ostatnio przypominała merss. Może byś spróbował.

ps. Z tego wierszyka wnioskuję, że człowiek z natury dobry ma gdzieś w zanadrzu złego wilka, który w sprzyjających okolicznościach może wyleźć.
czy wszyscy ludzie są dwulicowcami?

Dwulicowość? Mamy też dwoistość natury ludzkiej i brak dwulicowości, czyli fałszu. Kluczem do zrozumienia natury ludzkiej i dziejów świata, jak pisze św. Jan Paweł II w swej książce Pamięć i Tożsamość jest przypowieść o pszenicy i kąkolu. Istnieją obok siebie dobro i zło razem koogzystując. Człowiek został stworzony do miłości i jej pragnie, ale poprzez grzech pierworodny ma skłonności do zła. Jak pracujesz nad tym, by widzieć w ludziach dobro, tak też będziesz ich widziała- raniących, bo ktoś wcześniej ich poranił. Nie są źli. Jak zaczniesz zwalczać w sobie grzech (nie chcieć nienawidzieć w sposób mechaniczny, narzucony sobie, bo to grzech) zwalczyć możesz i dobro, bo się człowiek zniechęci nie widząc rezultatów. Podchodzi się od sprawy od innej strony.

Rozbroiła mnie wczoraj pewna starsza osoba z rodziny. Nie dawała sobie rady z zazdrością i etykietowaniem ludzi. Sporo w niej było nienawiści do pewnych osób, która wynikała z tego, że wcześniej rzeczywiście bardzo ją poraniły. Nie widziała też, że rani innych. Zaprzeczała sobie, że nie nienawidzi, ale modli się za te osoby.
Wczoraj usłyszałam: wiesz- przestałam tej X zazdrościć (w końcu to nazwała) a tej złodziejki to mi chyba żal. Jak zupełnie utracę wzrok (istnieje takie zagrożenie) i tak nic już nie będę widziała. Śmiała się razem z nami z tego co powiedziała. Ulżyło jej samej.

Problem w tym, że na tak rozumiane okoliczności nie mamy wpływu (przecież nie chcemy zredukować życia do unikania niesprzyjających i zabiegania o sprzyjające okoliczności zewnętrzne). Mamy za to wpływ na to co robimy z "naszymi" okolicznościami i tu żadne drzwi nie są zamknięte i decyzje należą do nas.

Wierszyk nie jest mój. To refren piosenki. Wydaje mi się, ze pasuje jak ulał jako odpowiedź na postawione przez Ciebie pytania / poruszone problemy. Czyli "przy panującej w środowisku nienawiści", albo ogólniej niesprzyjających okolicznościach, jak najbardziej możliwy jest rozwój rozumiany jako budowanie, tworzenie (nie musi być spektakularny, a niesprzyjające okoliczności, paradoksalnie mogą okazać się sprzyjające). Choć możliwy nie znaczy, że pewny. Znaczy, że może być dokładnie odwrotnie. Jedno jest pewne, decydujemy my. Drugie pewne to to, że nie unikniemy również złych decyzji, więc chodzi bardziej o tendencję, postawę, rozłożenie akcentów, czy jak to jeszcze nazwać... no własnie to artyści potrafią w jednym zdaniu skondensować odpowiednią ilość treści.

He? Jaki bliski mi ten temat. Co oznacza ,,nienawidzieć w sposób mechaniczny, narzucony sobie''? Czy pod to można podczepić nienawiść wszczepioną przez pewien system? Czy jest możliwe wyeliminowanie nienawiści wszczepionej i zakorzenionej w umyśle?

szary
piszesz, że to my decydujemy, a znasz może sytuacje, gdzie w dominującej nienawiści decydowanie staje się ograniczone?

A jak poradzić sobie z nienawiścią na gruncie nacjonalizmu? Skąd nienawiść między religiami? Czy decyzje jakie podejmujemy mają jakiekolwiek znaczenie? Bo gdyby wszyscy zadecydowali o nastawieniu tolerancyjnym, to i nienawiści by nie było. Zatem, Ci co nie są tolerancyjni kreują nienawiść?

Nienawiść jest bardzo ludzkim uczuciem, może być destrukcyjna jeśli nieuświadomiona.
Jeśli wiesz co się dzieje i potrafisz to kontrolować może być „motorem napędowym”, to sporo dalekie od katolickiej wizji świata. Ale jeśli nienawidzisz i chcesz zabić, zabij, odwet jest ludzki.
Tylko zdawaj sobie sprawę z konsekwencji, łatwe to w afekcie (nawet prawo bierze taki aspekt pod uwagę) ale to działanie pod wpływem emocji , jeśli je kontrolujesz wybieraj na zimno i rozważ WSZYSTKIE konsekwencje.

Znam. Jednak rozmawiamy chyba o jakimś procesie. Ogólnie życie jest dynamiczne, nic nie jest dane na stałe. Ponadto nie wiem czy ograniczenia są aż tak istotne, bo nie o nienawiść ostatecznie chodzi. Skoro jak pisze merss "podchodzi się do sprawy od innej strony", nienawiść wypada więc pozostawić nienawiści a próbować znaleźć i pielęgnować to co dobre. Nawiązując do "wierszyka" i od razu odwołując się do spojrzenia innego artysty, oglądałaś "Piękny umysł" tam jest pokazane kto ostatecznie decyduje, umysł czy my.

Umysł jest częścią nas. Jakby nie patrzeć i tak my decydujemy. Bo gdy umysł jest chory to co innego ma decydować? Dusza? Też jest naszą częścią.

Umysł to my, czasami perfidna bestia działa na zasadzie odruchu czy utrwalonego schematu ale to dalej my.

No raczej część nas a nie my. I jako część powinien chyba służyć całości a nie funkcjonować autonomicznie / samopas. Powinien więc podlegać bardziej woli niż odruchom, schematom, czy "zakorzenionej i wszczepionej nienawiści".

Nie część tylko całe my, biologiczna otoczka jest tylko dodatkiem.
I służy całości robi to co uważa za najlepsze czy świadomie czy nie świadomie.
Nie podlega woli w takim stopniu jak byśmy chcieli czy sobie wyobrażamy.