Krzyk bezradności objawia się często w postaci wadzenia się z Bogiem, który sam zainteresowany nazywa ateizmem. Człowiek nie otrzymał czegoś co mu się należało, np zdrowie, zdolności (bo brat zdolny). To nie jest chłodne i przemyślane odstępstwo, nawet, jeśli jest tak nazywane. Uargumentowanie nazywamy racjonalizacją. To nawet znajomość Biblii i dokumentów kościelnych z najwższej półki. Filtrem odczytania jest jednak ból, żal, czasem nieświadomy. I nic nie da jak się powie o tym takiej osobie, nie uwierzy.

Przez wlasny filt oceniamy czyjsc charakter ale rowniez czesto wyglad.

Czy zawsze tak jest? A jeśli dla kogoś niepojętym jest wierzyć w niewidzialne, niewyczuwalne, niesłyszalne jakiegoś rodzaju istnienie (najprościej opisując) i niezrozumiałym jest klękanie całego kościoła wydawałoby się dorosłych ludzi przed ,,małym białym opłatkiem'' to czy ta forma ateizmu też jest jakimś ukrytym żalem?

Nie znam przyczyny. Opisujesz objaw. Ja potrafię do niego dołączyć 'martwotę' po traumatycznych przeżyciach, kiedy oczekiwany Bóg nie pomógł i życie zamieniło się w piekło. Minęło po pół roku od chwili zakończenia zdarzenia. Ksiądz prosił tę osobę, by nie zaniechała chodzenia do kościoła, mimo, że nic nie czuje, jest na zewnątrz.
Ten sam objaw może mieć różne przyczyny. Ja opisałam ateizm, który tak naprawdę jest wadzeniem się z Bogiem. Pełnego i zamkniętego nie napełnisz.