Tam na tropie, znam odpowiedź tylko podejrzewałam od początku, że środkiem płatniczym w tej historii de facto nie był drag a lek na bezpłodność. Fakt że my wiemy o jego narkotycznych właściwościach nie znaczy że starożytni żydzi używali go w celu wywołania wizji. A taka sugestia w zagwozdce jest zawarta.

Prawdopodobnie masz rację, choć pewności nie ma, mandragora (bo oczywiście o niej mowa) była zawsze uważana za ziele magiczne o różnych właściwościach leczniczych. Wiedzieli o tym starożytni Egipcjanie, wiec pewnie i Żydzi.

Choć Rachela zapewne zamierzała jej użyć w takim celu jak piszesz, biorąc pod uwagę okoliczności.
No a jak już Waćpani zgadła, to niech coś zada

Oczywiście, biorąc pod uwagę kontekst całej historii nie ma innej możliwości. Wyjątkowo zmotywowana kobitka
Przytoczę ten fragment, bo też rola Jakuba zasługuje na uwagę.


"Rachela zaś widząc, że nie może dać Jakubowi potomstwa zazdrościła swej siostrze i rzekła do męża: Spraw, abym miała dzieci; bo inaczej przyjdzie mi umrzeć! Jakub rozgniewał się na Rachelę i odparł: Czyż to ja, a nie Bóg, odmawiam ci potomstwa? Wtedy ona powiedziała: Mam niewolnicę Bilhę. Zbliż się do niej, aby urodziła dziecię na moich kolanach; chociaż w ten sposób będę miała od ciebie potomstwo. Dała mu więc swą niewolnicę Bilhę za żonę, i Jakub zbliżył się do niej. A gdy Bilha poczęła i urodziła Jakubowi syna, Rachela rzekła: Bóg jako sędzia otoczył mnie opieką; wysłuchawszy mnie dał mi syna. Dlatego nazwała go Dan. Niewolnica Racheli, Bilha, znowu poczęła i urodziła Jakubowi drugiego syna. Wtedy Rachela rzekła: Nadludzką walkę wiodłam z siostrą moją i zwyciężyłam. Przeto dała mu imię Neftali. [...]

Pewnego razu Ruben, wyszedłszy na pole, gdy żęto pszenicę, znalazł mandragory i przyniósł je swej matce, Lei. Wtedy Rachela rzekła: Daj mi mandragory syna twego. A na to Lea: Czyż nie dość, że mi zabrałaś mego męża, i jeszcze chcesz zabrać mandragory mego syna? Rachela zawołała: Niechaj więc śpi z tobą tej nocy za mandragory twego syna! A gdy Jakub wracał wieczorem z pola, wyszła Lea naprzeciw niego i rzekła: Do mnie przyjdź, bo nabyłam cię za mandragory mego syna. I spał z nią owej nocy. [...]
A Bóg zlitował się i nad Rachelą; wysłuchał ją Bóg i otworzył jej łono. Gdy więc poczęła i urodziła syna, rzekła: Zdjął Bóg ze mnie hańbę!"


Coś pomyślę, a jakby ktoś wcześniej wpadł na ciekawe pytanie to proszę się nie krępować

@białogłowa napisała:Młódką, ani tez ciężko trzepniętą - między ciemieniem a "świątynią czystości" - nie jestem, przeto (bez skrępowania) z Twej propozycji skorzystam .

Tytułem wstępu.
Nasi "starsi" bracia w wierze abrahamowej, chrześcijanie (w tym zdecydowanie inaczej katolicy) oraz "młodsi" islamiści - tłumaczą Słowo Boże według swych partykularnych interesów/misji i za pomocą klucza teologicznego.
Rozumiem, że tak trzeba, aby np. statystyki, mamonka dla zawodowych krzewicieli i ekspansjonizm się zgadzał.
Lecz mamy XXI wiek i odrzucając zabiegi belzebubowych szatanistinstów, przerabiających Biblię na kryminał, pornola, horror itp. bezeceństwa - proponuję (również, a nieobraźliwie) dostrzec w niej pierwotne (może?) odniesienia do znanej nam współcześnie technologii.

I teraz pytanko:
W którym miejscu Pismo Święte dostarcza precyzyjnego (jak na ówczesne, lub nawet teologiczne słownictwo) opisu nawiązywania rozmów za pomocą (radiotelefonu/walkie-talkie/komóry/smartfona z bajerami)?

Na razie tyle. Błyskotliwych umysłów nam tu siła, zatem nie naprowadzam, lecz w razie problemów - zawszem otwarta (na podpowiedzi również) .

...

No dobra - uległam .
Aby nie było jedynie literkowo. Obrazek pierwszej komóry, lecz niestety zachowany tylko na kamieniach z prekolumbijskiego i peruwiańskiego Ica:

Pektorał wyroków z Urim-Tummim, kilka razy jest o nich mowa, najobszerniej chyba w Ks. Wyjścia, rozdz. 28

Dla zaawansowanych, odpowiedź w zupełności wystarczająca !

Nadprzeciętnie/ślepo/fanatycznie/bezmyślnie(?) wierzącym (nawet na na ~95% "powera") - niestety niewiele rozświetlająca niuanse Pisma Świętego.

Nijako poza tematem, choć zgodnie z nauczaniem Biblii i Tradycji .

Zastanawiam się dlaczego osoby (katolickowierzące) o nieprzeciętnej wiedzy i intelekcie (jak Ty, @Yarpen [...] i na polski "net" jeszcze, zaledwie kilkanaścioro? ) - angażują się w utrwalanie obskurantyzmu, zamiast - nie przecząc przecież swej wierze/religii/światopoglądowi uświadamiać bliźnich (jak w Twoim podpisie; J 8,32) o służących zgodzie międzyludzkiej prostych i zwyczajnych prawdach (a nie "Prawdach"), faktach, uzasadnionych wątpliwościach i na bazie powyższych - czynienia jedności i pokoju między wolnymi wolą(?), różnorodnymi ludźmi, nie zaś determinowanych wiarą podziałów.

Powiadają mądrości ludowe "jaką głupią się urodziłaś, taką umrzesz", lecz... nie śpimy już na drzewach i nie żerujemy na sawannie.
Skąd zatem jeszcze priorytetowa i destrukcyjna siła/krzyk konserwatyzmu - ponad zdobycze nauki i techniki, a nawet niepodważalne ustalenia (także katolickich) biblistów?!

Pozostaję z poważaniem i serdecznie pozdrawiam - Czarna_wdowa.

Tym razem @białogłowo się nie wymiguj, nie licz "na drapane" (@@Wdówki lub Eryczka) i zadawywuj zagadywajkę .

Już się rozpędzam by udowadniać, że nie jestem wielbłądem



Z roz. 15-tego 1 Listu do Koryntian:

"Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli."

Pytanie:
do jakiego Pisma (sigla, cytat) odwołuje się zdaniem niektórych badaczy autor tego najstarszego świadectwa o zmartwychwstaniu Jezusa?
Dodam, że głównym argumentem przeciwko tej koncepcji jest fakt, że poszukiwany fragment nie jest nigdzie w NT bezpośrednio wymieniony/przytoczony.

W innym miejscu, na Psalm 16. powołuje się bezpośrednio św. Paweł podczas katechezy w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej (Dz 13,34-37).

Również św. Piotr, głosząc swą katechezę o zmartwychwstaniu Chrystusa zaraz po zesłaniu Ducha Świętego, przywołuje właśnie ten Psalm.
"Tego Męża, który z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, [...]" (Dz 2,23-32).
Po ogłoszeniu żydom faktu zmartwychwstania Chrystusa, Piotr natychmiast wprowadza dowód biblijny: bo Dawid mówił o Nim. Dopiero na końcu poświadcza, że razem z Dwunastoma jest naocznym świadkiem tego zmartwychwstania.

Inny fragment zawarty jest w Psalmie 30.: Panie, dobyłeś mnie z Szeolu, przywróciłeś mnie do życia spośród schodzących do grobu… Jaki będzie pożytek z krwi mojej, z mojego zejścia do grobu? Czyż proch Cię będzie wysławiał albo rozgłaszał Twą wierność? (ww. 4 i 10). Zestawmy go z analogicznym fragmentem Kantyku Anny: To Pan daje śmierć i życie, wtrąca do Szeolu i zeń wyprowadza (1Sm 2,6). Psalm 30. mówi o śmierci lub o wielkim zagrożeniu śmiercią, z którego Jahwe wydobywa Psalmistę. Jednak lektura chrześcijańska odnajduje tu słowa zabitego i zmartwychwstałego Chrystusa.

Pośrednio na fakt zmartwychwstania Chrystusa wskazuje czwarta Pieśń o Słudze Pańskim z Księgi Izajasza. Postać Sługi Pańskiego zawiera tak wiele analogii z życiem, misją i śmiercią Jezusa z Nazaretu, że w Nowym Testamencie jest On jednoznacznie uważany za typ Mesjasza, a cytaty z Pieśni są wielokrotnie w tej argumentacji przytaczane (Iz 53,8-12).

Cytat (i moja) kompilacja w oparciu o artykuł Marcina Majewskiego.
Miesięcznik Posłaniec Serca Jezusowego, kwiecień 2006.

Dziękuję za obszerną odpowiedź, ale niestety nie o to chodziło.

Wyraźnie zaznaczyłam, że chodzi o fragment Pisma, który nie jest
nigdzie w NT bezpośrednio wymieniony/przytoczony.

Co jest ważne i co specjalnie pogrubiłam, chodzi o zmartwychwstanie trzeciego dnia.

Ps (w osobnym poście ze względu na cieniutki czas edycji)

Podpowiedzi (na razie przynajmniej) nie będzie, im trudniej tym chyba ciekawiej

Czyli wniosek z tego, że powinnam przytaczać wspomniany artykuł od zadniej strony, zatem od końca :
Wybieraj - czy bardziej pasi Ci Jonasz, czy Ozeasz ?

Podobny problem do Twego, następny post zamiast edycji.
(Jak się człowiek spieszy, to się pan z kotłowni cieszy ).

Na Jonasza powołuje się Jezus, zatem pozostaje Ozeasz z jego lamentem i wiarą Izraela.

Trafiony zatopiony.

Jakim sposobem autorzy NT mają się nań powoływać skoro nigdy do niego bezpośrednio nie nawiązują? Można by przypuszczać że chętnie powinni go wykorzystać (dokładniej - ze wskazaniem proroka i przytoczeniem jego słów) jako świadectwo wypełnienia się obietnicy w Chrystusie.

Wg. badaczy NT dowodem, że Ozeasza 6,2 funkcjonował już wtedy w żydowskiej tradycji jako tekst eschatologiczny ma być powoływanie się na niego (w takim właśnie charakterze) w rabinicznych tekstach egzegetycznych.
Oczywiście ich datacja jest dość późna, co nie znaczy że ta konkretna tradycja ustna nie mogła być dużo wcześniejsza i powszechnie znana.

Jako przykład przytoczę jeden fragment z Talmudu:


My tu na szczęście rozstrzygać tego nie musimy.

Czyń swoją powinność

Skoro jesteśmy przy starozakonnych, podtrzymam problematykę.

Kwestia uczona na katechezie od maleńkości i znana smakowo milusińskim (niekiedy aż za) bardzo dobrze. Manna. Toteż za zbędne uważam przytaczanie szczegółów i cytowanie z Ks. Wyjścia (16) oraz Liczb (11,7-9).

Komentarze biblijne wskazują, iż manna mogła pochodzić z krzewów (bardziej porostów) tamaryszku.
Ale mimo to, coś tu mocno zgrzyta:

- 600 tys mężczyzn z rodzinami daje ho, ho, ho albo i więcej gęb do wykarmienia. (O prawdopodobnym 600 chłopa lub rodzin nie dywagujemy, bo kto to widział kwestionować Słowo Boże).

- do tego stwór wszelaki. O ile psy jakoś tam wyżyją na podpłomykach, to woły fikną kopytami rychło, niczym koźlęta lubo baranki.

- omer jadła, czyli 3,6l. na głowę (no dobra, niech będzie bluźnierczo, że na rodzinę). A Biblia nigdzie nie wspomina, aby przy spontanicznym zbieraniu manny dochodziło do oszustw/nadużyć.

- w piątek porcja podwójna, choć poza szabasem papu psuło się pod wieczór. (Czyżby starożytne konserwanty(?) - ciekawe, prawda?).

- niewielki obszar Pustyni Synaj ubogi w roślinność i 40 lat wędrówki z monotonnym jadłospisem. (Itp.).



Przyznacie, że dużo tych znaków zapytania.
Ale skoro katoliccy bibliści usiłują racjonalizować pochodzenie manny, odrzućmy (tymczasowo) moce nadprzyrodzone/Boże i zamiast kwitować słowy "Oto wielka tajemnica wiary", podążmy tropem prostszych(?) wyjaśnień.

Wiadomym jest, że nie dla uszu zwyczajnego parafianina, o czym kardynał z kardynałem wspomina. Dotyczy to wszystkich religii i wyznań, nie omijając twórców Tory, czyli pięciu naszych pierwszych Ksiąg ST.

Oprócz nauczania jej przeciętnych Hebrajczyków przez potomków Lewiego, istniała grupa zaufanych, przekazujących ustnie wiedzę "tajemną", objaśniającą niuanse Pięcioksięgu. Lecz nosił wilk razy kilka (...), aż w którymś momencie dziejów, jeden z depozytariuszy spisał sekrety.

Pytania:
1. Kto i w jakiej nieświętej księdze zawarł opis kogoś (lub "kogoś") innego niż JHWH, odpowiedzialnego (być może?) za żywienie Izraelitów podczas biblijnego Eksodusu?

1a. Proszę przytoczyć opis (fragmenty opisu) tego kogoś/"kogoś".

2. Kto i w jakiej książce rozwinął wspomniany opis współcześnie?

2a. Proszę wkleić reprodukcję przedstawiającą tego kogoś/"kogoś".

Uważam, że dla erudytów zagadka to łatwizna .
Jednakże, aby zabawa trwała - mam prośbę do @białogłowy.
Przypuszczam, że znasz odpowiedź (choćby ze względu na swe "bezecne" poszukiwania przed nawróceniem - o ile dobrze pamiętam ?). Dlatego zechciej być tak miłą i proszę, wstrzymaj się z odpowiedzią (powiedzmy) do niedzielnych nieszporów.

Czy chodzi o te grzybki?

Psilocybe cubensis jak sama nazwa wskazuje cudotwórcze