Polecam pamiętnik dr Wandy Półtawskiej " Boję się snów"

Widocznie każdy ma inne granice chłamu.



I co z tego? Fabuła jeszcze nie jest dobra tylko dlatego, że mogła się wydarzyć.
Czy historia o tym, jak pan Lucek wstawszy rano na kacu nieopatrznie wdepnął w kozie łajno byłaby dla ciebie interesująca? Nie? A przecież jest taaaaka realistyczna



O coś innego mi chodziło.



A to niby dlaczego? Ani ta prostytutka reprezentacyjna dla swojego zawodu ani specjalnie interesująca. O przeżyciach prostytutek napisano już wiele książek i nakręcono wiele filmów, w tym dokumentalnych. Może przede wszystkim dokumentalne należałoby wziąć pod uwagę, jeśli chce się porównywać tę szmirkę Coelho z tym, co jest realne i prawdopodobne.



Ależ właśnie o tym. Niniejszym wytłumaczyłam ci, dlaczego "nieprawdopodobne" nie jest żadnym komplementem, chociaż ty się upierałeś, że jest.



I to jest kolejne uproszczenie czy też przekłamanie: jest wiele kobiet faktycznie przymuszanych do prostytucji, czy to fizycznie, czy ekonomicznie. Tak naprawdę prostytutka opisana przez Coelho: niezależna, dosyć w sumie zamożna kobieta, która podjęła wolny wybór, to sytuacja dosyć luksusowa.



A to już ocena subiektywna. Ja mam alergię na te ckliwe pseudomądrości.



Realistyczne. A ich całkowicie nierealistyczne, przesłodzone happyendy rzekomo mieszczą się w konwencji



Możesz podać przykład takiego umysłu i takiego frazesu?



Skąd czerpiesz wiedzę, jakie doświadczenie miały te dziewczyny w zakresie "stania się jednym ciałem"?



I jaka korzyść z czytania tego? Żadna.
Aha - czy możesz wyszczególnić, jakie to mądrości życiowe nabywa bohaterka pod wpływem pracy jako prostytutka? Poza tą, że żadna kobieta na świecie nie jest do tego zmuszana, bo przecież ona sama nie była?



Nie neguję całkowicie walorów powieści Coelho jako łatwiutkiej lektury dla niewyrobionego czytelnika, który może się na niej przyzwyczaić do drukowanego, zanim sięgnie po coś bardziej wartościowego.
Ale to nie zmienia faktu, że to nadal jest literacka piaskownica.

Zapewne tak, trudno byśmy mieli takie same. W każdym razie nazywanie czegoś czego się nie zrozumiało i nie przeanalizowało chłamem, to tak jak napisałem wcześniej, przesada (jeśli nie ignorancja).

Nie o tym mówiliśmy, niech Katka rykoszetem nie odbija. Przed chwilą Katka pisała o zaskakującym zwrocie akcji, który to niby jest taki odrealniony. Katka ocenia prawdopodobieństwo historii z książki, rachując zbliżone prawdopodobieństwo składowe, którego użycie po fakcie mija się z celem. Dlatego takie nierealne się coś wydaje. Tymczasem sytuacje z życia w realnym świecie są często wg tej miary równie nieprawdopodobne, choć zdarzają się co chwila.

Katka zupełnie nie zrozumiała co bachus napisał i odebrała to jako podważanie "poznania" Katki, ale mniejsza z tym.

No tak rzeczywiście pisałem o duchu lub czymś tam jeszcze dodającym "smaczku". W sensie, że mi to nie przeszkadza, choć w duchy nie wierzę. Analogicznie Katce nie powinien przeszkadzać zwrot akcji, który jest realny (lub nawet gdyby realny nie był). Bo niby czemuż? Wszak wszyscy wkoło przedstawiają swoje nierealne "prorocze sny", albo, ze im się czkało, i ktoś o nich wspominał itp. Zatem jeden zabobon więcej w książce nie zrobi równicy.

Oczywiście, jednak Coelho nie chciał pokazać jak wygląda życie prostytutki, ale napisać kolejną powieść o "poszukiwaniu skarbu" życiowego, czyli osobiście wyznaczonego celu życia, do którego się dąży. W przypadku porzuceniu celów w życiu - pozostaje egzystencja dla egzystencji i ktoś taki jest w pewnym sensie martwy, bo jego życie celu nie ma. To przekazuje literatura Coelho, niezależnie czy jest to zagubiony wędrowiec, czy prostytutka. I ogólnie rzecz biorąc - ma rację.

Są one formą pozytywnego oszustwa, podobnie a niektóre religie. Zatem są tak jak pisałem poprzednio - równie pozytywne i sensowne co np. gra w piłkę nożną pod blokiem. Zatem nie wiem czemu można takowych nie lubić. Chyba, że Katka się osobiście "przewiozła" na pokładaniu w czymś nadziei.

Jakby Katka nie zauważyła, 90% jeśli nie więcej, tego co powstaje jako literatura, zawiera rodzaj happy endu. Czyżby to wszystko był chłam?
Ludzie nie chcą czytać o sad-endach, bo takie to częściej mają we własnym życiu i nie muszą po to czytać książek.

"Idziesz do kobiet? Nie zapomnij bicza!" - generalizacja cech kobiet
"Człowiek zawsze może wstąpić na lepszą drogę – póki żyje". - generalizacja ścieżek życia
"Im życie bardziej nikczemniejsze tym więcej człowiekowi zależy na nim; jest ono wówczas protestem, ciągłą zemstą. "
generalizacja oceny życia
"Miłość do siebie samego to początek romansu na całe życie. " -
pseudomądrość
"W życiu chodzi o to by być trochę niemożliwym." -
czasami chodzi też o to, żeby zdobyć kawałek chleba
"Życie każdego człowieka jest baśnią napisaną przez Boga. "
"Życie – lepsze czy gorsze – zawsze jest piękne. "
i to tyle na początek, nie chce mi się więcej szukać. Szczerze, to nawet powyższych mi się nie chciało.

Ja piszę o różnicy między dobranymi partnerami przeszłością oraz kochanków na jedną noc. Zatem nie rozumiem pytania. Kobieta z książki doświadczenia wielkiego nie miała, a moja wiedza o tym pochodzi z książki.

Np. że trzeba czegoś posmakować i zrozumieć, by to trafnie oceniać, albo, że seks bez uczuć często smakuje gorzej nawet jeśli kochanek jest atrakcyjny,
albo, że czasami nie ma żadnego szczególnego powodu, dla którego życie potoczyło się taką a nie inną drogą,
albo, że do pewnych życiowych prawd można dojść na różne sposoby,
albo, że miała w sobie tyle samozaparcia, żeby zmienić swoje życie. Więcej nie wymyślę, bo czytałem to chyba 7 lat temu.

A więc co? Jednak mamy uczyć ludzi jak mają być szczęśliwi? Czy jak?
Katka udowodniła tym co pisała, że albo nie dokładnie czytała jedenaście minut, albo też nie zanalizowała tego w oparciu o inne książki Coelho. Zatem może i ocena Katki jest trafna, ale nie jest na dobrą sprawę mocno niczym poparta jak do tej pory. Czytając Markiza de Sade też można powiedzieć, że to zbok i psychol a nawet zezwierzęcony patologiczny skur****. Opinie są różne Zależy co się w powieści zauważa najbardziej i ocenia - konstrukcję, czy zgodność przekazu i poglądów pisarza.
Zatem niech mi Katka poda kilka przykładów literackiego "projektu domu" wg niej.

A w temacie:

Anne McCaffrey, Biały smok.

Katka

zatem polecam (już nie pierwszy raz) książkę na fakcie "białe na czarnym", bohater sam tam do czegoś dochodzi, jeśli można mówić o chodzeniu, kiedy nie ma się nóg. No ewentualnie można wtedy chodzić na rękach, gorzej, jeśli rąk też się nie ma. Wtedy można liczyć na pomoc innych ludzi. ....no chyba ze nie można liczyć, jak w przypadku tej historii. Wtedy pozostaje przeżyć i napisać o tym książkę.
Jeśli ta historia okaże się dla Katki zbyt oklepana, to się poddaję.

Czytam zatem sławne już w tym wątku "11 minut" Coelho. Mało z tym pisarzem miałam do czynienia... tylko "Alchemik".. uuu... jakieś pewnie 10 lat temu, w liceum. Pamiętam, że byłam wzruszona... te uczucia wracają z tą właśnie książką...

"11 minut" to książka o nadziei, dodaje otuchy, każe nie tracić wiary w marzenia... jak dla mnie bomba! Podoba mi się, że autor nie ocenia Marii, że właściwie nie wiemy, dlaczego pakuje się w takie problemy, dlaczego staje się prostytutką... mi to tchnie głębokim humanitaryzmem, ideą miłosci bliźniego... by nie silić się na oceny, nie szukać motywów postępowania innych, ale szukać w nich tego światła i jeśli sie pogubili - pomóc im je znaleźć.
Nie wiem dlaczego ktoś tu zarzucał Coelho jakieś odwołania do New Age. Jak dla mnie to super książka o wierze... w Biblii gdzieś tam czytamy "Według wiary waszej niech wam się stanie" - cytat może niedokładny, ale czytajac te ksiażkę on mi się ciągle przypomina.
Jeszcze nie skończyłam czytać, nie mam czasu, szkoda, nie doszłam do tego "banalnego" zakonczenia, ale jak do tej pory nic w tej książce banalnego ani nierealnego nie znalazłam... młoda, niedoświadczona, może chwilami naiwana, ale inteligentana dziewczyna wyrusza w wielki świat, zmaga sie z wiernoscią ideałom i tym co podsuwa jej świat, los. Jest samotna, rozdrta, pogubiona, na duchu podtrzymuje ją nadzieja i wiara w miłość... pięknie z tym wszystkim współgra wstęp z Ewangelii św Łukasza... i już na początku autor wyjaśnia: Moją powinnością [...] jest mówić o tym, co dla mnie ważne, a nie o tym, co wszyscy chcieliby usłyszeć.
I to jest ksiażka o tym, co w życiu ważne

Rose Swale Pope "Moja Wielka Podróż"

Mógłby mi ktoś polecić trudną, mroczną książkę? Taką, o której nie można zapomnieć jeszcze długo po przeczytaniu.

ta którą ostatnio poleciłem chyba będzie dobra. Albo "swastyka nad górką klasztorną". Albo "Dżuma", jesli w szkole czytałeś tylko streszczenie . Jeśli wolisz nie-na-fakcie, to polecam opowiadania i książki Kinga, jest tego sporo (miasteczko Salem, worek kości, Buick 8, Road Virus jedznie na północ). Dodatkowo mogę polecić Kurta Vonneguta, choć ów raczej nie każdemu przypadnie do gustu, ma charakterystyczne poczucie humoru, którego niektórzy nawet nie zauważą

A ja polecam "Gniazdo Światów" Huberatha i w ogóle Huberatha. Robi kolosalne wrażenie. Albo coś Jonathana Carrolla, chociaż ostrzegam, że on czasem jest tak odjechany, że popada w bełkot. Chyba najlepsze jego są "Śpiąc w płomieniu" i "Kraina Chichów".



A bo Coelho to wyciskacz łez



I dlatego jest świetna dla początkujących czytelników, podobnie jak "O krasnoludkach i sierotce Marysi". Starszy czytelnik szuka już trochę głębszego przesłania.



A mnie brakowało właśnie tej psychologicznej wiarygodności. Bohaterka zostaje prostytutką, bo jest biedna i nieszczęśliwa, a następnie jest biedna i nieszczęśliwa, bo została prostytutką.



To chyba nie do tej książki był zarzut - raczej do "Alchemika", te motywy z alchemią i zamienianiem się w różne rzeczy?



Skoro nic banalnego nie znalazłaś, to przeczytaj własne słowa, te pogrubione dla ułatwienia przeze mnie. To jest fabuła większości harlequinów i baśni lub powieści dla dzieci.

Ostatnio:

Brian Herbert i Kevin J. Anderson
Łowcy Diuny
Czerwie Diuny

Bardzo mnie zainteresował jeden temat na tym forum dlatego jak najszybciej chciałam się zarejestrować. Nick to nazwa słowa, które miałam akurat "w zasięgu wzroku". Teraz sprawia, że dużo forumowiczów pisze do mnie w formie męskiej. Chyba będę musiała prosić moderatora, żeby odał tam jakieś "a"

bachus dziękuję za polecone książki, ale Kurta Vonneguta już przeczytałam - przypadł mi do gustu i to bardzo! - Dżumę też. Właśnie to jest to - jak przeczytasz książkę, która bardzo Ci się spodoba ciężko znaleźć coś lepszego . Może wobec tego wezmę się za "swastykę nad górką klasztorną" i Huberatha poleconego przez Katkę.

Poza tym z niecierpliwością czekam na "Opinię o nagraniach Ojca Fabiana". Pamiętaj, że masz wiernych fanów

dodajmy jeszcze z tych "pamiętliwych" książek "Fabula Rasa" Stachury. Na swój sposób też jest "mroczna".

"Orędzia na czasy ostateczne które właśnie nadeszły"
autor: Pan Jezus

(ciach - to nie miejsce na reklamowanie blogów)

Poleciła mi babcia i podoba mi się ale nie do czytania w całości lecz fragmentarycznie.