Święty Tomasz z Akwinu twierdzi że Bóg nie podlega uczuciom:
https://dlibra.kul.pl/dlibra/publication/57825/edition/50010/content?ref=L3B1YmxpY2F0aW9uLzczNTcxL2VkaXRpb24vNjYwNjk
m.in.

Ale weźmy coś takiego, być może 95% tekstów w Summie jest prawdziwych (zamiast 100%), i może akurat co do tego się myli?
Bo np. w Biblii jak najbardziej są opisane uczucia Boga. Zawsze można mówić że to antropomorfizm, jednak nie na darmo Biblia została nam dana aby przybliżyć nam charakter Boga.

TzA 24 - 15 - 4
Przeto Augustyn mówi: „Pan sam raczył pędzić życie jako sługa. Tam gdzie uważał za wskazane to uczynić, przyjął wszystko, co ludzkie. On bowiem, który miał prawdziwe ludzkie ciało i prawdziwego ducha ludzkiego, nie udawał ludzkich uczuć”.
Niemniej jednak musimy wiedzieć, że tego rodzaju doznania miały inny przebieg w Chrystusie niż w nas.
1) Po pierwsze, różniły się przedmiotem. Nasze doznania mają za przedmiot nieraz rzecz niedozwoloną, co się Chrystusowi nie zdarzało.
2) Po drugie, różniły się początkiem. W nas tego rodzaju doznania wyprzedzają często sąd rozumu. W Chrystusie zaś wszelkie poruszenia zmysłowo-pożądawcze budziły się z nakazu rozumu i zgodnie z jego dyspozycją.
Toteż Augustyn mówi, że „Chrystus doznawał tych poruszeń w swej duszy dzięki nieomylnemu zrządzeniu, bo tego chciał. tak jak chciał zostać człowiekiem i został nim”.
3) Po trzecie, różniły się skutkiem. Tego rodzaju poruszenia nasze nie pozostają bowiem w granicach sfery zmysłowo-pożądawczej, lecz wpływają na sąd rozumu. Chrystusowi zaś to się nie zdarzało. Bo z Jego woli naturalne poruszenia, właściwe ciału ludzkiemu, były umiejscowione w sferze zmysłowo-pożądawczej, tak iż nie stawiały rozumowi żadnych przeszkód w wykonywaniu jego zadań.
Toteż Hieronim mówi, iż „Pan nasz na dowód, że stał się prawdziwym człowiekiem, rzeczywiście się zasmucił, lecz ponieważ uczucie nie opanowało Jego ducha, napisano: „Zaczął się smucić, napomykając w ten sposób o odczuciu smutku (propassio)”. Hieronim chciał dać do zrozumienia, że uczuciem (passio perfecta) jest doznanie opanowujące sferę duchową, tj. rozum, odczuciem zaś (propassio) doznanie zapoczątkowane w sferze zmysłowo-pożądawczej, lecz nie wykraczające poza nią.
Ad 1. Dusza Chrystusa mogła wprawdzie przeciwstawić się doznaniom tak, by one jej nie nawiedzały, mogła to uczynić zwłaszcza w oparciu o bożą moc. Lecz z własnej woli stała się podmiotem doznań zarówno fizycznych jak i psychicznych.

TzA 24 - 15
Artykuł 5. CZY CHRYSTUS ODCZUWAŁ PRAWDZIWY BÓL FIZYCZNY ?
Artykuł 6. CZY CHRYSTUS DOZNAWAŁ SMUTKU ?
Artykuł 7. CZY CHRYSTUS DOZNAWAŁ LĘKU ?
Artykuł 8. CZY CHRYSTUS BYWAŁ ZDZIWIONY ?
Artykuł 9. CZY CHRYSTUS UNOSIŁ SIĘ GNIEWEM ?

TzA 24 - 15 - 8
Przeto jeśli mówimy o Nim, biorąc pod uwagę wiedzę boską oraz wiedzę uszczęśliwiającą bądź też wiedzę wlaną, twierdzimy, że Chrystus nie doznawał zdziwienia. Jeśli zaś mówimy o Nim biorąc pod uwagę wiedzę doświadczalną, to mógł się dziwić. Chrystus przeżywał ten afekt dla naszego pouczenia, byśmy umieli się dziwić, skoro nawet On się dziwił. Dlatego Augustyn mówi: „Zdziwienie Pana oznacza, że i my powinniśmy się dziwić, bo jeszcze tego potrzebujemy. We wszystkich więc tych Jego poruszeniach nie ma oznak duchowego zamętu, są tylko pouczenia Mistrza”.

Czy myśląc o drugiej Osobie Boskiej, która jest również człowiekiem, to samo możemy myśleć bez różnicy o pozostałych Osobach?

TzA 24 - 3 - 5
A JEDNAK Ojciec może czynić wszystko to, co może Syn, w przeciwnym razie moc trzech Osób byłaby różna. A ponieważ Syn mógł się stać człowiekiem, mógł to uczynić także Ojciec i Duch święty.
WYKŁAD. Wyraz „przyjęcie”, jak wiemy, oznacza samą czynność przyjmującego i kres tej czynności, źródłem czynności jest moc Boża, kresem jej — Osoba. Moc Boża jest bez różnicy wspólna wszystkim trzem Osobom. Również wszystkie trzy jednakowo są Osobami, choć ich właściwości osobowe są różne. Ilekroć zaś moc jakaś nie jest zdeterminowana, działanie jej może zmierzać ku jednemu z wielu kresów, czyli szczytowych osiągnięć, jak to widzimy w dziedzinie władz duchowych, można tam wybierać między celami przeciwstawnymi sobie i działać w obranym kierunku. Mogła więc potęga Boga zjednoczyć naturę ludzką z Osobą Ojca, bądź też z Osobą Ducha świętego, tak jak ją zjednoczyła z Osobą Syna. Mówimy przeto, iż Ojciec i Duch święty mogli, podobnie jak Syn, przyjąć ciało.

TzA 3 - 40 - 1
Wbrew temu czytamy u Boecjusza, że w Bogu nie ma różnicy między tym "kto jest", a tym "dzięki czemu jest". Lecz Ojciec właśnie dzięki ojcostwu jest Ojcem. Zatem Ojcostwo i Ojciec są tym samym. Dla tego samego powodu również i inne właściwości są tym samym co Osoby.
(...)
I tak:
ojcostwo to właśnie sam Ojciec,
synostwo to właśnie sam Syn,
Pochodzenie to właśnie sam Duch Święty.
Natomiast nieosobowe właściwości utożsamiają się z Osobami według drugiej postaci tożsamości, mianowicie wszystko, co przypiszemy Bogu, jest Jego istotą. I w ten właśnie sposób wspólne tchnienie utożsamia się z Osobą Ojca i Osobą Syna; nie w sensie, żeby obie Osoby stanowiły jedną przez się samoistną Osobę, ale w sensie nauki wyżej podanej, mianowicie jak jedna istota znajduje się w dwóch Osobach, tak i jedna właściwość znajduje się w dwóch Osobach.

TzA 3 - 40 - 3
Wbrew temu tak mówi Hilary: "W Synu nie znajdziesz nic więcej nad to, że jest narodzony". Toć właśnie dzięki narodzeniu jest Synem. Usunąwszy więc synostwo, nic nie zostanie z hipostazy Syna. To samo z tego samego powodu trzeba powiedzieć i o innych Osobach.

To znaczy, że Ojciec i Duch Święty posiadają uczucia ze względu na człowieczeństwo Chrystusa?

Ale po co tak wnikać?
Wszak Ojciec, Syn i Duch Św. są Osobami sobie równymi w Boskości. Skoro Syn doznawał uczuć i emocji ludzkich, to doznawał i okazywał Bóg. Bogiem jest i Ojciec i Syn i Duch Św. Jak to jest możliwe? My tego się nie dowiemy, przynajmniej za naszego doczesnego życia.
Czy Bóg może odczuwać emocje? No i owszem - żal za zmarłym przyjacielem, strach przed nadciągającą kaźnią, gniew nad durnymi, małostkowymi ludźmi... Gdzieniegdzie można i odczytać poczucie humoru.

To ostatnie nie tylko na kartach Biblii (przynajmniej ja tak mam - jak się zbytnio nadymam, albo zbyt użalam nad sobą - zaraz dostaję prztyczka w nos).

U-czucia ≠ Od-czucia
Passio-perfecta ≠ Pro-passio

TzA 12 - 77 - 3
Cycero nazywa uczucia chorobami duszy. Choroba zaś to słabość. A więc grzech popełniony pod wpływem uczucia to grzech ze słabości.

TzA 1 - 9 - 1
Czytamy u Malachiasza: "Ja, Jahwe, nie odmieniam się".
Bóg jest zgoła niezmienny.
(...)
Tymczasem Bóg, jako że jest nieskończony i zawiera w sobie całą pełnię doskonałości całego istnienia, nie może niczego nabywać ani też dążyć do tego, do czego uprzednio nie dążył.

TzA 10 - 22 - 1
Wyrażenie: „czuć” posiada trojakie znaczenie.

1. Przyjęcie bez utraty
W najogólniejszym sensie wyraża wszelkie doznanie, gdy ktoś przyjmuje coś bez utraty czegokolwiek. W tym znaczeniu mówimy np., że ktoś lub coś odczuwa światło. Ale tego rodzaju doznanie jest raczej przyjęciem pewnej doskonałości niż uczuciem.

2. Przyjęcie z utratą
Inne znaczenie wyrazu „czuć” - to przyjęcie czegoś połączone z utratą:
A) już to utratą tego, co nie odpowiada danej rzeczy, np. utrata choroby przy odzyskaniu zdrowia, { 0 -> 1 }
B) już to wręcz przeciwnie, jak w wypadku gdy ktoś, tracąc zdrowie, popada w chorobę. { 1 -> 0 }

Otóż to ostatnie rozumienie wyrazu „czuć” jest najwłaściwsze, gdyż pojęcie czucia wyraża pewne przyciąganie ku czynnikowi działającemu; to zaś, że ktoś traci to, co mu odpowiada, jest następstwem przyciągania w przeciwnym kierunku. Dlatego Arystoteles mówi, że kiedy istota niższa przetwarza się w wyższą, wówczas zasadniczo mamy do czynienia ze [b]zmianą twórczą, a tylko pod pewnym względem z zepsuciem; odwrotnie zaś, gdy istota wyższa przetwarza się w niższą.

Tak więc w duszy może być uczucie w trojakim znaczeniu:
1. Jako samo tylko doznanie czegoś. Stąd wrażenia zmysłowe oraz myśli nazywa się niekiedy uczuciami.
2. Jako doznanie połączone z samą tylko przemianą cielesną. Dlatego uczucie w tym właściwym znaczeniu może zachodzić w duszy jedynie przypadłościowo, a mianowicie ze względu na to, że całość, złożona z duszy i ciała, czegoś doznaje.
3. Jeśli tego rodzaju przemiana wychodzi dla danej istoty na gorsze, wówczas pojęcie jest pełniejsze aniżeli wtedy, gdy zmiana dokonuje się na lepsze. Stąd smutek jest bardziej uczuciem niż radość.

Uczucie połączone z utratą i przemianą jest właściwością jestestw materialnych, stąd też zachodzi tylko w bytach złożonych z materii i formy.
Lecz uczucie rozumiane jako samo tylko doznanie może zachodzić nie tylko w istotach materialnych, ale we wszystkich bytach, będących w możności działania.
Dusza zaś, choć nie jest złożona z materii i formy, znajduje się w stanie możności, dzięki czemu może doznawać, a więc odczuwać w tym znaczeniu, w jakim myśl zwie się czasem uczuciem.
&

TzA 1 - 3 - 2
Bóg nie jest złożony z materii i formy.

TzA 24 - 12 - 1
Wiedzę o rzeczach można nabyć nie tylko przez doświadczalne poznanie ich samych, lecz również przez takież poznanie innych rzeczy, ponieważ mocą intelektu czynnego człowiek potrafi przechodzić:
1) od pojmowania przyczyn do pojmowania skutków i
2) odwrotnie, oraz
3) poznawać na podstawie podobieństw i
4) kontrastów.
Tak przeto Chrystus, choć nie doświadczył wszystkiego, osiągnął jednak poznanie wszystkiego na podstawie tego, co doświadczył.

Pomimo że zmysły cielesne Chrystusa nie mogły objąć wszystkich przedmiotów dostępnych poznaniu zmysłowemu, niektóre jednak z nich podpadały pod Jego zmysły. Dzięki nim niezwykła moc Jego rozumu pozwoliła Mu osiągnąć poznanie innych rzeczy w sposób, o którym była mowa. Tak, widząc ciała niebieskie, mógł Chrystus poznać w sposób wyczerpujący ich moc i oddziaływanie na ciała ziemskie nie podpadające pod Jego zmysły. I podobnie znajomość jakiejkolwiek rzeczy pozwalała mu osiągnąć poznanie innych.

Dusza Chrystusa tą wiedzą nie ogarniała wszystkiego absolutnie, lecz tylko to, co jest dostępne poznaniu przez światło ludzkiego intelektu czynnego. Toteż do zakresu tej wiedzy nie należały istoty substancji oddzielonych ani poszczególne fakty minione i przyszłe. Jak wiemy jednak, dusza Chrystusa poznawała te rzeczy wiedzą wlaną.
&

TzA 24 - 6 - 1
Jeśli więc weźmiemy pod uwagę stopień w hierarchii, stwierdzimy, że dusza zajmuje pomiędzy Bogiem a ciałem miejsce pośrednie, i z tego względu można powiedzieć, iż Syn Boży łączy ciało z Sobą za pośrednictwem duszy.

TzA 24 - 6 - 2
Augustyn mówi: „Niewidzialna i niezmienna Prawda przyjęła:
1) duszę za pośrednictwem ducha,
2) ciało zaś za pośrednictwem duszy”.

Pytanie do refleksji 1:
Jak człowiek steruje dwiema rękoma "niezależnie"?


darmowe hostingi

Pytanie do refleksji 2:
Jak człowiek posługuje się jednocześnie 640 mięśniami?

Czyli w poprzednim wątku udowadniałeś że w Niebie poruszamy się, cały czas się zmienia wszystko a tu że Bóg jest nieruchomy i niezmienny?

TzA 1 - 9 - 2
Każde stworzenie kryje w sobie możność zmiany.
1) Albo zmiany co do istnienia substancjalnego, gdy idzie o ciała ziemskie, podległe rozkładowi;
2) albo będzie tylko zmieniać miejsce, gdy idzie o ciała niebieskie.
3) albo zmiana będzie dotyczyć kierunku do celu i przyłożenia siły do różnych dzieł, gdy idzie o aniołów.
4) a z punktu najszerszego: wszystkie stworzenia są zmienne w stosunku do potęgi Stwórcy; wiadomo: w jej rękach jest ich być i nie być;
A ponieważ Bóg nie podlega zmianie według żadnego z wyżej wymienionych sposobów zmiany, dlatego jest bezwzględnie, czyli zgoła niezmienny i ta niezmienność jest wyłącznie Jego przymiotem.

TzA 24 - 1 - 1
Tajemnica Wcielenia nie dokonała się przez jakąś zmianę w Bogu, spowodowaną nowym Jego stanem, odmiennym od tego, który był przed wiekami, lecz przez to, że Bóg zjednoczył się ze stworzeniem w nowy sposób, albo raczej stworzenie Bóg zjednoczył ze sobą. Zmiennemu z natury stworzeniu odpowiada zmiana stosunku do innych rzeczy. Przeto, jak było stosowne powołanie do bytu nie istniejącego przedtem stworzenia, tak też stosowne było zjednoczenie jego z Bogiem, choć przedtem nie było z Nim zjednoczone.

TzA 1 - 9 - 2
Dobrzy aniołowie [i święci w niebie], poza

1) NIEZMIENNOŚCIĄ swojego BYTU , przysługującą im zgodnie z ich naturą, cieszą się jeszcze

2) NIEZMIENNOŚCIĄ WYBORU, a to z mocy Bożej; pozostaje jednak u nich

3) ZMIENNOŚĆ co do miejsca.
&

(...)
Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci
1) Ciało i Krew,
2) Duszę i
3) Bóstwo <-- NIEZMIENNE
najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.
(...)

https://www.faustyna.pl/zmbm/koronka-do ... ia-bozego/