Jeżeli Panu Bogu nie zależy na śmierci występnego ale by się nawrócił i żył, to wieczne potępienie człowieka nie może być zgodne z Jego Wolą...

Yyy.. nie. Jednym z najważniejszych przymiotów Boga, wręcz jego imieniem, jest Miłość. Miłujący (w sposób doskonały) Bóg nie ma woli nikogo potępiać.



Yyy.. pudło. No chyba że mówisz TYLKO o przestrzeniach euklidesowych.

W świetle tego co napisał Esjot i Waszych odpowiedzi jak rozumiecie poniższy fragment (tłumaczenie BT), [Przyp.16.4]: Wszystko celowo uczynił Pan, także grzesznika na dzień nieszczęścia.

To też jest dla mnie ciekawa kwestia, nad którą wielokrotnie się zastanawiam, ponieważ w Piśmie jest wiele fragmentów mówiących o tym, że to Bóg nawraca, dotyka zatwardziałe serce albo wręcz je zatwardza, np.:

Pan rzekł do Mojżesza: «Gdy będziesz zbliżał się do Egiptu, pamiętaj o władzy czynienia wszelkich cudów, jaką ci dałem do ręki, i okaż ją przed faraonem. Ja zaś uczynię upartym jego serce, że nie zechce zezwolić na wyjście ludu. (Wj 4,21)

Ale Pan uczynił upartym serce faraona, tak iż nie usłuchał ich, jak zapowiedział Pan Mojżeszowi (Wj 9,12)

Z drugiej strony:
Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą (Flp 2,13)

Skoro tak, to Bóg może uczynić zatwardziałego grzesznika chętnym do nawrócenia, a skoro tego nie robi albo robi, to gdzie miejsce na wolną wolę. Cieszę się, że Bóg mnie nawrócił, ale z drugiej strony żal mi ludzi, którzy nie dostąpili nawrócenia i zastanawiam się, czy to ich wolna wola o tym zdecydowała (zatwardziałe, pyszne serce, wybór grzesznego życia), czy Bóg nie sprawił w nich chcenia. A skoro to drugie, to czym ja/my się zasłużyliśmy, że w nas sprawił chcenie, a w innych nie.

Z drugiej strony to Bóg nas kształtuje, a skoro kształtuje to On decyduje o tym, jakie mamy serca, skore do gniewu i pyszne, czy pokorne i skłonne do nawrócenia - znów, gdzie tu miejsce na wolną wolę.

«Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię». (Jer 1, 5)

Może wyjaśnieniem tej zagadki jest fakt, że Bóg żyje poza czasem. Wolna wola musi istnieć, bo inaczej nie byłoby przykazań, spowiedzi ani Sądu Ostatecznego, bo Bóg sądziłby tam samego siebie i swoje wybory. Więc nasza władza nad nami samymi musi w jakiś sposób jednak istnieć.

Tą opowieść należy czytać w kluczu walki dobra i zła - personifikacja dobra (Izraelici) i zła - (Egipcjanie). W Biblii wiele razy jest ten schemat powtarzany.

Nie rozumiem, co masz na myśli Całe PŚ jest o walce dobra ze złem, ale jak ma się to do mojego posta i czynienia serca zatwardziałym lub skłonnym do nawrócenia?

Zgoda o to chodzi w PŚ. Tu w tym fragmencie, mamy tak. Zatwardzenie serca faraona, oznacza że podejmie decyzję na swoją zgubę. Czyli krótko odbierze zapłatę za to co już wcześniej nabroił. Tu już nie ma miłosierdzia, miarka się przebrała. Wbrew jakiejkolwiek słusznej sugestii faraon podejmie decyzję na swą szkodę, nieodwołalnie. Nie nawróci się pod żadnym wpływem do czynienia dobra. Tym samym tak sobie zaszkodzi.
Słuszność przekonania się że z dobrem się nie walczy, a wspiera go. Nakazuje zatwardzić serce faraona, by ten odebrał to co ze zła pochodzi, owoc swego wcześniej zła.
Porażająca nieuchronność prawdy. Ale inaczej być nie może, tak się okazuje moc prawdy.

Żeby było jeszcze jaśniej. To zatwardzenie serca wygląda tak. Podejmujesz decyzję inną, niż tą co do której masz przekonanie że jest słuszna, bądź słyszysz niepokoje w sercu, że możesz źle na tym wyjść. Decyzja wbrew sobie mówimy, nie przyjmujemy słusznych argumentów. Zatwardzić serce można też i w dobrym. Nie słuchamy wtedy niczego, co odbiega od kanonu dobra. Zło się rozlewa, lecz nas nie dotyka. Lecz na zatwardzenie serca w dobrym, też trzeba najpierw zasłużyć. Trzeba wbrew wszystkiemu zmierzać ku dobru.
Oczywiście te fragmenty w biblii mówią o zatwardzeniu serca faraona, by się przekonał czym jest trwanie w złu.

To znaczy, że nie ma co się litować nad Egipcjanami. Oni są po prostu obrazem, alegorią zła. Jest bohater dobry i jest bohater zły. Treścią nie jest nawracanie tego złego, tylko Boskie wsparcie dla tego dobrego (Naród Wybrany)

Dzięki witoldm, Twoje tłumaczenie do mnie przemawia Ta interpretacja bardzo mi się podoba, że Bóg zatwardza, czyli "zatrzymuje" serca w takiej formie, w jakiej w swojej wolnej woli sami je prowadziliśmy, czyli jeżeli ktoś jest konsekwentnie zły, Bóg może zatwardzić jego serce w złu, w taki sposób człowiek pozna konsekwencje swoich poprzednich decyzji. Idąc tym tokiem myślenia, Bóg niektórych ludzi nie nawraca, bo tak tkwią w złu, że nie są gotowi na przyjęcie dobra. Im dłużej będą opierać się dobru, tym większa szansa, że Bóg zatwardzi ich serce w złu.

Ja się modlę mając świadomość, że Bóg wiedział od zawsze za co będę przepraszał, o co prosił i za co dziękował. Czy w związku z tym muszę w myślach mówić po kolei za co przepraszam, o co proszę i za co dziękuję? Czy wystarczy że powiem sobie w myślach, że przepraszam za wszystkie swoje grzechy, proszę Cię Boże wiesz o co i dziękuję też wiesz za co.

Moja codzienna modlitwa wygląda tak, że mówię Wierzę w Boga, potem Ojcze Nasz, a następnie Zdrowaś Maryjo, a potem Aniele Boży. Następnie przepraszam za wszystkie swoje grzechy które popełniłem w ciągu dnia myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem. Nie wymieniam ich, bo On je przecież zna i znał zanim świat powstał. Potem proszę. Tutaj wymieniam prośby, bo w przeciwieństwie do grzechów pamiętam je wszystkie. Następnie dziękuję za wszystko co mnie spotkało dobrego i złego danego dnia. Chyba za zło też się dziękuje, bo ono ma czegoś uczyć i nic nie dzieje się bez przyczyny. Ale mogę się mylić.

Może jednak chodzi o to, że Izraelici przypisywali Bogu jako Pierwszej Przyczynie wszystko, także zło (patrz Am 3,6; 4,6n.9n; Iz 45,7; Lm 3,37n; Hi 9,24; 1 Sm 18,10; por. 19,9) zatem także i ów upór serca faraona oraz inne rzeczy, które miały wpływ na ich sytuacje...

Raczej nie chodzi o to, co Żydzi przypisywali Bogu, ale co zostało napisane w Pismach z inspiracji Ducha Św. i co sam Pan Bóg mówił o sobie w tym temacie np.we wskazanych przez Ciebie fragmentach.
Do nich doskonale pasuje przytaczany już przeze mnie fragment [Przyp.16.4]:4. Pan wszystko uczynił dla swoich celów, nawet bezbożnego na dzień sądu.
Zatem jak Ty sahcim uważasz - jak należy powyższe rozumieć?

Fragment, który zapodaleś Gregor jest trudny.
Mogę się mylić w moich próbach zrozumienia tego fragmentu Pisma. Imho winniśmy wyjść od prawdy, iż Bóg nie chce śmierci grzesznika ale by się nawrócił i żył, jak czytamy w innym fragmencie. Zatem sądzę, że tutaj bardziej chodzi o dopust, o wyciągnięcie ze zła- słusznych celów Boga.

Zgadzam się z Tobą, że to trudny fragment w świetle prawdy, że Bóg chce zbawić każdego człowieka.
Myślę też, że trudność w zrozumieniu tego fragmentu może wynikać z faktu, że nie jesteśmy w stanie zrozumieć Bożej doskonałości we wszystkim co czyni.

Ten fragment warto też rozważyć w świetle tego, co napisał Ap. Paweł [Rzym.9.17-23]:17. Mówi bowiem Pismo do faraona: Na to cię wzbudziłem, aby okazać moc swoją na tobie i aby rozsławiono imię moje po całej ziemi.18. Zaiste więc, nad kim chce, okazuje zmiłowanie, a kogo chce, przywodzi do zatwardziałości.19. A zatem, powiesz mi: Czemu jeszcze obwinia? Bo któż może przeciwstawić się jego woli? 20 O człowiecze! Kimże ty jesteś, że wdajesz się w spór z Bogiem? Czy powie twór do twórcy: Czemuś mnie takim uczynił? 21. Albo czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły ulepić jedno naczynie kosztowne, a drugie pospolite? 22. A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i objawić moc swoją, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przeznaczone na zagładę, 23. A uczynił tak, aby objawić bogactwo chwały swojej nad naczyniami zmiłowania, które uprzednio przygotował ku chwale,

Może warto przenieść to do wątku "Trudne fragmenty..."?