A zauważyłeś, że dla Boga czas nie ma znaczenia? W kościołach głoszą Jezusa żyjącego czy historycznego?

Pechowo dla Ciebie nie zmienia to faktu, że Bóg stał się człowiekiem, a nie "zawsze istniał jako człowiek".

BISKUP DR JÓZEF PELCZAR - RELIGIA KATOLICKA, JEJ PODSTAWY, JEJ ŹRÓDŁA I JEJ PRAWDY WIARY:

"Filozofia grecka nie wzniosła się do tego pojęcia, by uważać świat za stworzony od Boga z niczego. Zwolennicy szkoły jońskiej, z Talesem na czele, przyjęli materję jako jedyną rzecz w naturze (hylizm), a dalej jeszcze poszli t. z. atomiści, Leucypp, Demokryt i Epikur, wywodząc świat z wirowania odwiecznych i istniejących przez się atomów; podczas gdy Eleaci (Xenofanes, Parmenides i in.) bronili monizmu panteistycznego, to jest, zidentyfikowali świat z Bogiem. Podobnie według filozofji stoickiej materja i siła, Bóg i świat to jedno i to samo. Sokrates twierdził śmiało, że świat jest dziełem Najwyższej Istoty, wszystkiem mądrze kierującej, acz tej idei bliżej nie rozwinął. Za nim poszedł gienialny uczeń Platon; ale w tem zbłądził, że obok Boga osobowego postawił materję odwieczną, którą Bóg według pierwowzorów świata idealnego miał ukształtować. U niego świat jest niejako „żyjącem jestestwem zmysłowem, złożonem, na podobieństwo człowieka, z widzialnego ciała i niewidzialnej duszy". Lepsze wyobrażenie o przyrodzie miał Arystoteles; ale i on się pomylił, twierdząc, że zarówno materja jak forma, a więc świat cały, nie ma początku. Później neoplatonicy wcielili do platonizmu wschodnią mrzonkę o emanacji.
W erze chrześcijańskiej filozofja, mając przed sobą światło objawienia, z całą pewnością dowodzi, że Bóg jest Stwórcą świata; jeżeli zaś gardzi tem światłem, wpada znowu w ciemną przepaść panteizmu lub materjalizmu, to jest, utożsamia świat z Bogiem, albo negując Boga przyznaje wieczność materji i robi ją niejako Bogiem, — albo znowu przez t. z. pozytywistów wypowiada, że co do przyczyny i celu wszechrzeczy do prawdy nigdy nie dotrze. I skądże poszły te błędy tylu głośnych myślicieli? Czyż oni mogli samym rozumem poznać i udowodnić, że Bóg jest Stwórcą świata? Mogli i powinni byli dojść do prawdy1), jak to na pewne wnioskujemy ze słów Pisma św. (Mądr. XIII, 1 — Rzym. 1, — 19—20) i z orzeczenia soboru watykańskiego (Sess. III. de revei. Can. 1). (...)
II. Tymczasem małe pacholę katolickie, wyuczywszy piewszej kartki katechizmu, na pytanie, skąd się wziął ten świat, odpowiada śmiało, że Bóg go stworzył. Tej głębokiej mądrości nabyło ono od Kościoła uczącego, który ją znów czerpie z objawienia Bożego, zawartego w Piśmie św. i w ustnem podaniu; tak bowiem pierwszy wiersz pierwszej księgi świętej, zwanej księgą Rodzaju (Genesis) opiewa: Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię (Gen. I). Według powszechnego prawie rozumienia tłómaczów Pisma św., słowa na początku, znaczą tyle, co: gdy nic przedtem nie było, a słowa niebo i ziemia tyle co: wszystko, co istnieje, prócz Boga, czyli, jak sobór lateraneński wyjaśnia, „wszystkie rzeczy widome i niewidome", i „oba rodzaje stworzeń — duchowne i cielesne". Co do świata widomego jest tu mowa o stworzeniu materji pierwszej, które teologowie nazywają stworzeniem pierwszem (creatio prima), podczas gdy opis następny dzieł sześciu dni przedstawia stopniowe urządzenie i przyozdobienie wszechświata, co w teologji nazywa się stworzeniem drugiem (creatio secunda).
Że Bóg stworzył świat z niczego, wierzył od początku lud izraelski, czego dowodem są owe słowa matki Machabeuszów, gdy synów swoich zachęcała do męczeństwa za wiarę ojców: Proszę synu, abyś spojrzał na niebo i na ziemię i na wszystko, co na nich jest i zrozumiał, że to Bóg z niczego uczynił (II. Mach. VII. 28). Dzieło stworzenia świata wysławiają też księgi święte Starego Zakonu, mianowicie Psalmy, księgi Joba, Mądrości i Proroków.
W Nowym Zakonie prawda ta, powagą Boską Zbawiciela zatwierdzona, i Apostołom przekazana, weszła do składu Apostolskiego i do innych symbolów wiary, znalazła wyjaśnienie i obronę przeciw heretykom w pismach Ojców Kościoła i stała się własnością wszystkich ludów chrześcijańskich.
Kiedy w średnich wiekach Albigenzi odnowili błędy Manichejczyków, sobór lateraneński IV (r. 1215) zatwierdził wiarę w "jeden początek wszystkiego, Stwórcę wszystkich rzeczy widomych i niewidomych, duchownych i cielesnych, który swoją wszechmocną potęgą, razem w początku czasu z niczego stworzył oba rodzaje stworzeń: duchowne i cielesne, to jest, Aniołów i świat widzialny, a potem ludzi, złożonych z ducha i z ciała" (Can. Firmiter).
Kiedy znowu w nowszych czasach odżyły teorje panteizmu i materjalizmu, sobór watykański takie wydał wyroki: „Jeżeliby kto zaprzeczył istnienia jednego i prawdziwego Boga Stwórcy i Pana rzeczy widomych i niewidomych, niech będzie wyklęty“ (Sess. III. de fide cath. Can. 1). „Jeżeliby ktoś twierdził, że rzeczy skończone, tak cielesne jak duchowe, albo przynajmniej duchowe z Boskiej istoty przez emanację wyszły, niech będzie wyklęty“ (Can. 4.) „Jeżeliby ktoś nie wyznawał, że świat i wszystkie rzeczy, jakie w nim się mieszczą, duchowe i cielesne z całą swoją istotą (substancją) wywołane są z nicości przez Boga, niech będzie wyklęty" (Can. 5). Rozważmy teraz bliżej ten dogmat.
III. Jest prawdą wiary, że Bóg stworzył świat z niczego, to znaczy, aktem swojej woli wszystko z nicości wyprowadził, tak że wykluczone tu jest użycie wszelkiego materjału i wszelkich narzędzi, jakoteż istnienie jakiejś odwiecznej materji. Tak wierzył zawsze świat chrześcijański, a już Hermas wyraźnie o tem pisze w swojem utworze Pastor (I. 2. mand. 1); bronią też tej nauki w wieku drugim św. Ireneusz i św. Justyn przeciw Gnostykom i Neoplatonikom. Czy ta nauka nie sprzeciwia się rozumowi? Nie sprzeciwia się, a jej zaprzeczenie prowadzi do manichejskiego dualizmu, czy do panteizmu i ateizmu. Z jednej bowiem strony świat jest względnym i zawarunkowanym, czyli nie mającym w sobie racji bytu, a stąd domaga się przyczyny pierwszej koniecznej, przez którą tylko mógł być powołany z nicości do bytu; a z drugiej Bóg, jako Byt niezależny i nieskończony w swojej istocie, jest również niezależnym i nieskończonym pod względem władzy działania czyli wszechmocnym i od wszelkiej przyczyny zewnętrznej niezależnym, a więc może bez użycia jakiegokolwiek materjału powoływać z nicości rzeczy do bytu, którego pierw nie miały, czyli je stwarzać. Bóg tem samem, że jest pierwszą najdoskonalszą i najwyższą przyczyną, musi posiadać sposób działania, istotowo i wewnętrznie najdoskonalszy, przewyższający zakres i siły działania przyczyn drugorzędnych, tak rodzącą siłę przyrody, jak i twórczą potęgę ducha; lecz najdoskonalszym sposobem działania jest stwarzanie. Moc stwarzania mieści się w samem pojęciu Boga, to znaczy, że wypływa z istoty Boga.
Upada zatem sam przez się znany zarzut, że z niczego nic powstać nie może; bo ta zasada tylko w tym razie się sprawdza, gdy niema żadnej przyczyny sprawczej, czyli działającej, albo gdy ta przyczyna jest skończona i ograniczona, jak natura lub człowiek, nie zaś wtenczas, gdy działa nieskończona potęga. (...)"

A no tak. Na tej samej zasadzie ja też moge tworzyć z nicości. Też nic z siebie nie wyłaniam a mimo wszystko jakiś produkt powstaje. Taki miecz na przykład. Powstał z niczego? No powstał bo kiedyś go nie było, a teraz jest tak jak kiedyś świat. Kto go stworzył? No kowal.

Jeśli rozumiesz te słowa dosłownie to sprzeczność jest. Jeśli to tylko metafora to nie ma w tym nic nadzwyczajnego więc nie ma co tworzyć jakiś dziwnych teorii.

Widzę że brniesz w dosłowność. Myśl powstaje w mózgu czy z bierze się z niczego? Słowo ma surowiec. Gdyby nie mózg i inne organy nie było by słowa.

Ale wiesz że to nie wiele pomaga? Bo jeśli coś nie ma przyczny i powstaje z niczego i nie jest Bogiem to Bóg nie jest pierwszą przyczyną.

Czyli najpierw nie istniał jako człowiek, później się urodził i zaistniał, później umarł i przestał istnieć (jako człowiek), później znowu zaczął istnieć bo zmartwychwstał a teraz istnieje czy nie? Bo ja już nie ogarniam.

Spróbuj, albo... sorry, nie ględź, żeby powiedzieć cokolwiek.
Nie. Kowal go WYKONAŁ. Zrobił go PRZERABIAJĄC co innego. To zupełnie inna sprawa niż stwarzanie i doprawdy nie bardzo wierzę, żeby ktoś tego nie rozumiał.

Jakie słowa? No nareszcie!
Mam nadzieję, ze przestaniesz.
Nie, w normalność, a nie w jakieś wygibasy pseudointelektualne. Bóg nie ma mózgu. Ani żaden inny byt duchowy. Pseudointelektualnej zabawy ciąg dalszy.
A kto CI powiedział że "nie ma przyczyny"?
Nadto tworzenie i znikanie cząstek dzieje sie w ramach stworzonego Wszechświata, więc kolejne pudło.

Serio? To chyba nie powinieneś się zabierać do trudnych rozważań o stworzeniu. A jak nie serio i sobie trollujesz, to przestań, bo to niemądre.
Druga Osoba Boska istnieje zawsze (nie "od zawsze" lecz "zawsze"). W pewnym momencie historii wcieliła się w człowieka - i stała sie w ten sposób Jezusem Chrystusem, 100% Bogiem i 100% człowiekiem. I od tego czasu już zawsze Nim jest.

Nie sądzę.


Mam prośbę: Odnoś się do tego, co napisałem, a nie do tego, co mi przypisujesz. Ja nie muszę się tłumaczyć z czegoś, czego nie napisałem.


Owszem. To wynik tego, że Bóg sporo na swój temat objawił.


Ależ Bóg jest logiczny, tyle, że nie zawsze pokrywa się to z tym, co my uznajemy za logiczne.


Jw. Odnoś się do tego, co napisałem, a nie do tego, co sobie wymyślasz i mi przypisujesz.


Coś mi się zdaje, że zwyczajnie coś kręcisz. Zaczyniam skłaniać się do przekonania, że albo podajesz się za protestanta, ale nim nie jesteś, albo zwyczajnie trollujesz.

waeaewsdadnasjda ględzę i mówie

Wiesz co zrobiłem? Właśnie stworzyłem słowo z niczego tak jak Bóg (które zresztą spełnia wszystkie definicję znaczeniowe). Przed chwilą także wyobraziłem sobie w umyśle drzewo i z niczego prze zemnie samego i pojawił mi się w głowię jego obraz. To jemioła.


Nie wierzysz i nie rozumiesz bo nie używasz słownika. Myślisz że tylko Bóg ma moc stwórcza i to słowo jest dla niego zarezerwowane? Jak się okazuje człowiek także. waeaewsdadnaszszjda to dowód.

1. «sprawić, że coś zaczyna istnieć, powołać do życia» powołałem do życia waeaewsdadnaSjda - od dziś mogę je używać, bo nadałem mu znaczenie, które oznacza to samo co w języku łacińskim "Errare est humanum"
2. «stać się przyczyną, podstawą czegoś, spowodować coś» Ja jestem przyczyną
3. «wymyślić coś i nadać temu określoną formę» Wymyśliłem, ile ma mieć samogłosek i ile spółgłosek i dużą literę S na końcu
4. «o osobach: stać się członkami jakiejś grupy»
5. «nadać komuś, czemuś jakieś cechy» moje słowo wydaję dźwięk, więc ma cechy np. szeleści przy wymowie, dzięki temu że dodałem szsz.


Ex nihilo
Ty nie zauważasz sprzeczności jeśli powiem że Bóg stworzył z niczego ze swojej woli. (błąd logiczny)
Więc stwarzam słowa z niczego ze swojego umysłu tak jak Bóg.

Jeśli już wywołaliście ten temat to wytłumacz mi, co się stało z mózgiem Jezusa po wniebowstąpieniu pańskim. Jest gdzieś w Biblii słowo na temat jakiegoś zdematerializowania?

Nicość nie musi mieć przyczyny.


I nie ma mózgu, dziwnego człowieka robisz z Jezusa.


Mam prośbę jak nie umiesz się odnieść do moich słów to nie odpowiadaj bo nic nie dodajesz do dyskusji. Co z tego że tego nie napisałeś jak to wynika z twoich słów.


Ale jeśli coś jest zgodne z prawdą i wynika z logiki to się pokrywa.


Masz jakieś halucynacje? W poprzednim poście wymyśliłeś sobie cytat którego nikt tu nie użył i uważałeś że jak tak sądzę. Dostałeś więc pytanie ale katointeligent się wtrącił.



Jakbym Ci powiedział prawdę to i tak byś nie uwierzył. Za mało w tobie wiary i za bardzo chcesz szufladkować ludzi.

Guzik mnie obchodzą Twoje wyobrażenia na tema tego, co "wynika" z moich słów. Odnoś się do tego, co napisałem, albo nie odnoś się wcale do moich wypowiedzi. Nikt nie musi się tłumaczyć z cudzych wymysłów na swój temat.


Jw. Błędnie zakładasz, że to, co Ty uznajesz za logiczne, jest absolutne i każdy musi się do tego stosować.

[ciach bzdety]



Napisz. Przekonamy się, czy uwierzę.

Sorry, ale takie zabawy słowne mnie nie bawią. Albo jesteś disbeliever94 trollem, albo masz skrajne problemy z logiką (lub w ogóle z myśleniem). W obu wypadkach nie ma sensu tego ciągnąć.