Tak to jest jak się prymitywnie podchodzi do mistyki.
Kościół jest mistycznym Ciałem Chrystusa, do którego należą grzeszni ludzie. To jest tajemnica wiary, tak jak tajemnicą wiary jest Ciało Chrystusa pod postacią chleba i Krew Jego pod postacią wina. W tych ostatnich jest zamiana substancji (substancja w sensie metafizycznym) przy pozostawieniu formy (wygląd i skład chemiczny się nie zmienia) - tak - to zamiana faktyczna. To są tajemnice wiary.

O czym chcesz dyskutować? Nie wierzysz w to? No cóż.. Twoja sprawa. Jak masz zamiar głosić jakieś swoje własne objawienia - to daj sobie spokój.

Ps. Postaraj się o jakieś porawniejsze formatowanie tekstu

Nie sądzę bym miał dawać komukolwiek "popalić", nawet w kolokwialnym sensie.




Prof. Gryglewicz był rzymskokatolickim, czynnym teologiem, twórcą "szkoły", która reprezentowała ustalenia rzymskokatolickiej teologii biblijnej. Inna rzecz, że od czasów prof. Gryglewicza teologia biblijna (niezależnie od konfesji, dziś zresztą trudno o konfesyjność teologii) poczyniła wiele postępów. Mamy nowe metody, nowe teorie, mamy dostęp do nieznanych wcześniej źródeł lub nowe ich krytyczne opracowania, czy nowe ustalenia egzegetyczne. Nie jestem w stanie - nie znam na tyle dorobku prof. Gryglewicza ani nie jestem aż tak "na bieżąco" z aktualnymi pracami teologicznymi, aby oceniać stopień aktualności poszczególnych elementów dorobku prof. Gryglewicza. Z tego co widzę, jest cytowany w naukowych pracach rzymskokatolickich teologów tak w punktowanych publikacjach jak i w podręcznikach.


1.Nie wiem ani o kogo chodzi, ani na czym miało by polegać poślizgnięcie. Komentatorów zawsze było wielu.
2. Wielogłos interpretacyjny jest immanentną cechą teologii, to raczej próby administracyjnego ograniczania tej polifonii budziły protesty w Kościele rzymskokatolickim (czy każdym innym) niż uznanie wielogłosu. Dlatego nie rozumiem,do jakich konkretnie zjawisk i czyich postaw się odnosisz pisząc o "oficjalnym nie przyznaniu się", precedensie itd.)
3. Określenie "Ciało Chrystusa" (odnoszące się zarówno do Kościoła jak i do Eucharystii) łączy realizm - Chrystus jest rzeczywiście i prawdziwie dany nam w Wieczerzy Pańskiej razem ze swoim bóstwem i człowieczeństwem, jak i obecny i działający w Kościele) jak i symbolizm (Chrystus jest obecny w Eucharystii w sposób sakramentalny, a więc w znaku i przez znak; widzialnym znakiem - notae - Kościoła są udzielane sakramenty i zwiastowana Ewangelia, przez które dzięki słowu obietnicy i działaniu Ducha dane jest nam i obecne dla nas jedyne Słowo).
4. Nie jestem rzymskokatolikiem, jednak na ile mogę wypowiedzieć się to "substantialiter" rzymskokatolickiej tradycji - choć od czasów początków nowożytności "substancja" ma materialistyczne znaczenie - wyrosła ze sprzeciwu Akwinaty wobec materialistycznych poglądów na Eucharystię w jego czasach. Ten sprzeciw wyraził w wykorzystaniu arystotelesowskiej pary pojęć substancja – przypadłości, stosując ją do wyjaśnienia tajemnicy rzeczywistej obecności Jezusa Chrystusa w Eucharystii, nawiązując do używanego od IX w. w różnych znaczeniach "substantialiter convertit" i terminologii IV synodu laterańskiego. Sobór Trydencki określił naukę o rzeczywistej obecności Jezusa Chrystusa w Eucharystii i postaciach eucharystycznych przy pomocy pojęć: prawdziwie (vere), rzeczywiście (realiter) i substancjalnie (substantialiter). Jednak używając za Tomaszem arystotelesowskiego pojęcia substantia na określenie duchowej, niewidzialnej istoty danej rzeczy, ojcowie Soboru w sposób zamierzony nie zastosowali już za Tomaszem pojęcia „przypadłości” (accidentia), lecz „postacie” (species). Jakkolwiek tradycji wiary, którą otrzymałem, obce są substancjalno-ontologiczne wyobrażenia w interpretacji prawdy o rzeczywistej obecności, to w swoim oficjalnym nurcie, potrydencka teologia ani nauczanie rzymskokatolickie, nawiązując do sprzeciwu Tomasza, nie widziała (wbrew nowożytnemu językowi i kontekstowi rozważań o substacji) w eucharystycznej zamianie charakteru fizycznego czy materialnego.
5. Nie musisz się "pokuszac" ani szukać uznania. Theosis, przebóstwienie w Chrystusie, jest celem życia chrześcijańskiego. Chrystus stał się człowiekiem by człowiek mógł stać się, w Nim, Bogiem - to formuła Atanazego znana od koca starożytności. Dlatego jak najbardziej, w Wieczerzy Pańskiej prosimy, by Duch uczynił wszystkich spożywających jeden chleb i pijących z jednego kielicha - prawdziwie jednym Ciałem w Chrystusie - nie dzięki genetyce, fizycznemu zrodzeniu - chrześcijaństwo występowało od początku wbrew każdej mitologii - lecz dzięki słowu obietnicy, przybraniu, i działaniu Ducha Świętego, lecz tak samo prawdziwie. "Jak długo Chrystus jest poza nami, a my od Niego oddzieleni, tak wszystko, co On wycierpiał i zdziałał dla zbawienia rodzaju ludzkiego, jest dla nas bezużyteczne i daremne” - pisał w XVI w. Kalwin komentując św. Atanazego.
Kościół jest określany jako Ciało Mistyczne nie w nawiązaniu do mistyki lecz mistagogi, ma sens nie tyle mistyczny lecz sakramentalny. O formowaniu się tego pojęcia i jego odniesienia do Kościoła w Twojej tradycji kościelnej zob:

W okresie średniowiecza aż do XII wieku termin „mistyczne ciało” odnosi się do Eucharystii. W tym wieku zaczęto odnosić to określenie do Kościoła.
Wskutek terminologicznych niejasności pojawił się termin „corpus ecclesiae”, który już występuje u św. Tomasza (corpus ecclesiae mysticum). Termin ten prowadził do rozumienia Kościoła jako stowarzyszenia, do oderwania się pojęcia „corpus mysticum” od sakramentalnego kontekstu i do spłaszczenia tego pojęcia w sensie świeckiego, prawniczego języka.
Reformacja przeciwstawiła prawniczemu pojęciu „corpus mysticum”, ideę „corpus Christi”, ale w sensie symbolicznego wyrazu ukrytej, wewnętrznej wspólnoty łaski, która nie dotyczy widzialnego porządku. Stąd aż do czasów Soboru Watykańskiego I patrzono na pojęcie „corpus Christi mysticum” jako na protestantyzujące. Dopiero w czasach romantyzmu przede wszystkim szkoła z Tybingi odzyskała to pojęcie dla katolicyzmu. Romantyzm jednak wskutek obciążenia organologiczną spekulacją i rozumieniem słowa „mistyczny” jako przymiotnika od mistyki, a nie w sensie sakramentalnym, nie mógł wrócić do patrystycznego rozumienia tego pojęcia. Nastąpiło rozdzielenie widzialnej strony Kościoła, którą zajmowała się apologetyka, od spojrzenia na wnętrze, właściwego dla eklezjologii. Ratzinger pozytywnie ocenia encyklikę Piusa XII jako wprowadzenie
wyrażenia „corpus Christi mysticum” do języka wypowiedzi
Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, a także jako przeciwstawienie się z jednej strony czysto prawniczemu, a z drugiej mistycznemu rozumieniu tego pojęcia. - streszczenie artykułu J.Ratzinger, Leib Christi w Lexikon für Theologie und Kirche VI(1961), 910 n. za Verbum Vitae 8 (2005), 163-185 Kościół jako Ciało Chrystusa w ujęciu J. Ratzingera, s. 164


Tajemnicą wiary jest Ciało i Krew Chrystusa. Wyjaśnienia tej tajemnicy czy to z użyciem scholastycznej filozofii i substancjalno-ontologicznych wyobrażeń czy bez niej nie są Tajemnicą lecz ludzka próbą zbliżenia do niej i wyrażenia jej. Jak pisałem wyżej, takie kategorie i doświadczenie jest obce tradycji wiary przekazanej przez protestancką reformację, nie wątpię, ze zasługują na szacunek i uwagę na to, co przez nie, także nam, przekazuje Bóg.

Przede wszystkim, jest dokładnie odwrotnie: nie następuje zmiana postaci, tylko substancji.
I oczywiście dla każdego choć trochę zorientowanego jest, iż jest to zmiana rzeczywista, ale nie fizyczna (wyjątkiem byłyby tu cuda eucharystyczne, ale to inny temat), więc jeśli myślisz, że coś odkryłeś, to się grubo mylisz.

O. Leon Rudloff osb, na którego powołuje się Clementius nie pisze przecież nic innego, choć w przedsoborowym rozumieniu i stylu.

Dlatego się dziwię, co w tym Celementius widzi nowego - nie odkrywa Ameryki.