Jak dla mnie różnica jest między dawnymi kazaniami tj. dawnym kościołem, Ewangeliami i na koniec listami św. Pawła. Kościół mówił surowo stawiając wymagania tak że z Bogiem wszyscy się liczyli i był szacunek oraz bojaźń. Pan Jezus już mówił inaczej do ludzi zwykłych a surowo do uczniów natomiast św. Paweł mówił zupełnie pobłażliwie do pogan. Teraz natomiast mówi się jak poganie do jeszcze większych pogan gdzie Bóg jest w ogóle tak jakby nic nie mógł i miał związane ręce. Takie jest moje odczucie ale może ktoś ma inne.

Faktycznie, obecnie jest wrażenie jakby większej pobłażliwości Kościoła wobec własnych wiernych i innych religii. Ale kim ja jestem i co ja wiem, żeby oceniać działania współczesnego Kościoła? Są rzeczy, niedostępne dla ogółu wiernych. Trzeba mieć zaufanie przede wszystkim do Boga.

O, może byś tak rozciągnął to stwierdzenie na kim ja jestem, żeby oceniać działanie ówczesnego kościoła, np. wszystkich po kolei papieży i ówczesnych wierzących. To by było wiarygodne to co piszesz.

Przecież ja nie oceniam tego, co było dawniej. To raczej w Twoim poście są porównania "dawniej-dzisiaj". Z takich porównań niewiele wynika, bo wiadomo, że Kościół się zmieniał zawsze, od samego poczatku i będzie się zmieniał dalej.

Mam ponad 40 lat, ale kiedy byłem dzieckiem to były już nawet Msze np. jazzowe lub rockowe dla młodych lub pieśni współczesne religijne z akompaniamentem gitary w kościołach. Kilka razy do roku w mojej parafii organizowano festiwale piosenki religijnej głównie dla młodzieży. Zakonnice dla najmłodszych dzieci organizowały naukę religii przy pomocy piosenek. Były pieśni eucharystyczne, ale na pewno nie tylko one.
Kościół zawsze mówił o potrzebie nawracania innowierców, przynajmniej przez dawanie im przykładu przez wiernych.



To nie jest tak. Pamiętam doskonale czasy kardynała Stefana Wyszyńskiego i pamiętam jego piękne listy pasterskie odczytywane często we wszystkich kościołach w Polsce. Częstym tematem była w nich krytyka działalności Świadków Jehowy. A więc zawsze mówiono w kościołach o innych religiach.



Pamiętam czasy PRL-u i wtedy księża byli jeszcze bliżej (takie mam odczucie) z wiernymi, niż obecnie. W parafiach działały liczne organizacje i kółka katolickie dla młodzieży i dorosłych, organizowano kształcenie w duchu katolickim i pomoc społeczną. Była wyraźna jedność Kościoła ze wszystkimi wiernymi.



Kościół działa na całym świecie, a nie tylko w Polsce, więc nie może się zamykać na problemy świata. Nie może też udawać przed polskimi wiernymi, że takich problemów nie ma. Wychodzenie z kościoła dlatego, że nam się coś w kazaniu nie podoba- to nie jest prawidłowe. Kościół jest Domem Bożym i przychodzimy tam, żeby spotkać się z Bogiem. Wychodzenie z takiego spotkania w połowie wydaje mi się nie w porządku wobec Boga. To tak jakby wyjść w trakcie jakiejś uroczystości- nie wypada tak robić.

Też mam 40 lat i nie jest prawdą że kościół działał na świecie bo w ogóle nie mógł działać. To był PRL. Nieprawdą jest że było dużo ludzi bo chodziłam prawie codziennie przez kilka lat i ludzi nie było. Tylko babcie w powszednie dni więc niech teraz nikt nie mówi że ktoś z kościoła nie może wyjść bo kiedyś ludzie w ogóle nie chodzili jak mogli się narazić partyjnym, w rodzinie czy w pracy a teraz powracali tacy wierzący i będą się wypowiadać o innych.

Nie ma i nigdy nie było żadnego oddzielnego "polskiego" Kościoła katolickiego, jest tylko jeden, niepodzielny, powszechny, ogólnoświatowy Kościół. Nawet w PRL Kościół w Polsce miał ścisłą łączność z resztą Kościoła (przykład: wybór kardynała Wojtyły na papieża Jana Pawła II).



Za to u mnie w parafii i we wszystkich sąsiednich parafiach kościoły przez cały PRL były pełne wiernych, nawet rodziny milicjantów i wojskowych przychodziły. W epoce Jaruzelskiego to także partyjni przestawali się bać i zaczynali przychodzić do kościoła.
Jeżeli ktoś chce oceniać cały Kościół tylko na podstawie własnej, widocznie w PRL-u mało religijnej i mało zaangażowanej parafii- to wychodzi obraz kompletnie fałszywy.

Najgorzej jest oszukiwać samego siebie jakimś fałszywym obrazem "lepszego" Koscioła dawniej i "gorszego" teraz.

I ja w tym PRL-u się urodziłam (jestem starsza od lubczyka), wielkomiejski kościół pękał w szwach, więc dla nowych osiedli w PRL-u wybudowano nowy,
dwupoziomowy, dużym wysiłkiem;
dzieci chodziły na religię do prostych salek;
w tym właśnie PRL-u jeździliśmy na wieś w góry na oazy (co z tego, że bez ciepłej wody a nawet bez bieżącej jakiejkolwiek, tylko strumień), spotykaliśmy się w roku szkolnym co tydzień na spotkaniach formacyjnych i mszach dla młodzieży.
W PRL-u nosiiśmy na kurtce wpięty znaczek oazowy i nikt mnie nie pobił ani nie zamknął.
W PRL-u otrzymałam formację w duszpasterstwie akademickim.
Kościół działał prężnie, także charytatywnie, wychowawczo, kulturalnie. I dawał, tak uważam, dobre fundamenty. Powołań bylo sporo. Wszystko mimo trudów, biedy i pewnego ryzyka.

Jeżeli lubczyk ma 40 lat, to w PRL-u był 10-letnim dzieckiem, z dziecięcą perspektywą. Powiedzmy, że tylko stąd zawężone spojrzenie.

Te jak piszesz "wesołkowate" formy obrzędowości nigdy nie były w polskim katolicyzmie propozycją "dla każdego", ani nawet nie były jakimś znaczącym nurtem. Takie formy są skierowane głównie do młodych. Dla tej grupy wiekowej tradycyjne formy obrzędowe na pewno nie są atrakcyjne. Trzeba zrozumieć młodych i ich oczekiwania.

Jeśli uczy się młodzież tego że religia ma być atrakcyjna i spełniająca oczekiwania, taka jak z reklamy to przy pierwszej próbie wiary czeka ich rozczarowanie.

Terremoto, w PRL pewne formy religijne były akceptowane i to te co były pod kontrolą rządu i PZPR. Był np. Tygodnik Powszechny i seminaria ale wszystko pod kontrolą natomiast patriotyczne kazania ks. Jerzego Popiełuszki już się nie kwalifikowały bo były określane jako "seanse nienawiści" i to autentyczne określenie stosowane przez J. Urbana.

A ilu zupełnie tradycyjnych katolików nie zdało "próby wiary" przynajmniej raz? Bo ja widziałem bardzo wielu takich. Siła czyjejś wiary nie zależy od zewnętrznych form obrzędowości, ale od Łaski Bożej.

Twoje stwierdzenie to fałsz.
Pismo Święte mówi:
"Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy"
Czyli z treści odbieranych naszymi zmysłami.
Artystyczne ujęcie Objawienia w obrazach, figurach, patrzenie na szaty liturgiczne, na kwiaty, na gesty, słuchanie Słowa, kazań, śpiewu, chóru, nawet zapach kadzidła i smak Eucharystii - to wszystko nasze zmysły w służbie budowania wiary.

Przywiązujesz wagę do tego, co zewnętrzne, Wespecjanie. Byłby z Ciebie świetny faryzeusz...

G.HY. ma słuszność.
A jak zabraknie obrazów, figur ,śpiewu, kadzidła i kwiatków, świątyni itd. to Twoja wiara runie?
Wiara owszem rodzi się ze słuchania, ale nie byle czego [Rzym.10.17]:Wiara tedy jest ze słuchania, a słuchanie przez Słowo Chrystusowe.
W Biblii mamy obraz Kościoła, który nie posiadał scenografii zaczerpniętej z innych religii (szaty, kadzidła, dzwonki itd.) , a wiara była mocna. Widocznie bazowała na czymś naprawdę wartościowym. Co to było?
Pozostawiam Ci słowa Pana Jezusa do rozważenia [Jan 4.24.]:Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie.

I słowa Ap. Pawła [Dz.17.24-25]:24. Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych
25. Ani też nie służy mu się rękami ludzkimi, jak gdyby czego potrzebował, gdyż sam daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko.