Taaaaa... Ogólniki bez konkretów. Każdy może twierdzić, że to co głosi jest od Ducha Św., ponieważ został ochrzczony i nawet (w niektórych opcjach) bierzmowany. Jakoś mało jest pokoju na Świecie, a przynajmniej część władców była ochrzczona i bierzmowana..

A spodziewałeś się jakiegoś bardziej szczegółowego algorytmu?
O takich właśnie "ogólnikach" nauczał Ap. Jan.
Dla mnie to konkret, w który Pan Jezus wyposażył swoich i to działa.

Nikt nie rodzi się uczniem Jezusa i obrzędy też z nikogo nie uczynią ucznia/chrześcijanina - co najwyżej tylko z nazwy.
Bóg patrzy na serce człowieka i widzi, kto chce z Nim żyć wg Jego Ducha, a kto przybiera tylko pozór pobożności.
Pan Jezus nigdy nie gwarantował pokoju na świecie. Przyszedł ogłosić pokój między Bogiem i człowiekiem poprzez pojednanie w dziele zbawienia.
Jak mówił sam Pan Jezus, aż do Jego powtórnego przyjścia pokoju na ziemi nie będzie.
Nie ma się co łudzić.

Czyli mamy walczyć z pożądliwością i grzechami nieczystości, fakt. Mamy umartwiać swoje ciało, gdyż ciało pożąda przeciwko duchowi. Dąży do jego zguby. Pozdrawiam

Przyznam się, że nie znam w szczegółach protestanckiej teologii Łaski i wolę nie zagłębiać się w ich teologię ze względu na niebezpieczeństwo duchowe.



Znalazłem w necie to:
"W dniu 31 października 1999 r. zostanie podpisana w Augsburgu przez Kościół katolicki i Światową Federację Luterańską Wspólna deklaracja na temat nauki o usprawiedliwieniu. Bez wątpienia będzie to doniosłe wydarzenie w dziejach dążeń do jedności chrześcijan..."
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/ws ... ntarz.html

"Sobór Trydencki we wstępie do dekretu o usprawiedliwieniu nawiązuje do błędnej nauki na ten temat, która rozprzestrzeniła się w tamtym okresie. Sobór ten podkreśla z naciskiem, że człowiek nie może zbawić się o własnych siłach, bez pomocy łaski, którą obdarza nas Bóg przez Chrystusa. Niemniej kładzie również nacisk na dobrowolne przyjęcie przez człowieka usprawiedliwienia darowanego mu przez Boga. Ta wolna współpraca nie jest autonomicznym aktem człowieka, lecz również owocem działającej w nim łaski; jest możliwa jedynie w takiej mierze, w jakiej łaska nas uprzedza, pobudza i przynagla. Ponadto Sobór podkreśla wewnętrzną przemianę, której łaska dokonuje w człowieku: tak więc usprawiedliwienie nie polega jedynie na odpuszczeniu grzechów, lecz również na uświęceniu i odnowie wewnętrznego człowieka. Te różnice, których znaczenie dzisiaj zostało zmniejszone dzięki dialogowi, znalazły wyraz w obustronnych potępieniach i anatemach.

Przez wieki stanowiska katolików i protestantów na ten temat były uważane przez obie strony za niemożliwe do pogodzenia. Z jednej strony luteranie uważali, że katolicka nauka o ludzkiej współpracy z łaską umniejsza wartość zbawczego dzieła Chrystusa lub jest próbą ustanowienia «własnego usprawiedliwienia». Strona katolicka zarzucała nauce Lutra, że usprawiedliwienie pozostaje w niej czymś zewnętrznym wobec człowieka i nie dotyka jego wnętrza.

Te dwa ujęcia — bez wątpienia odmienne — człowieka grzesznego i uświęconego przez łaskę, nie powinny przesłaniać zasadniczej zbieżności: jedynie dzięki łasce Chrystusowej człowiek może zostać zbawiony, tak więc powoływanie się na własne siły lub własne zasługi byłoby próżnym roszczeniem. Właśnie z powodu tych podstawowych wspólnych przekonań, w odnowionym klimacie ekumenicznym, który charakteryzował ostatnie dziesięciolecia XX w., podjęto liczne próby zbliżenia stanowisk luterańskiego i katolickiego. Ten postęp jest owocem pogłębionego studium Pisma Świętego i wspólnej tradycji Ojców Kościoła, jak również wytężonych poszukiwań, których przedmiotem była zarówno historia Reformacji oraz Soboru Trydenckiego, jak i ich intencje.

To wszystko pozwoliło stopniowo ukazać w nowym świetle punkty zbieżne, wywodzące się ze wspólnej tradycji. Równocześnie różnice, których nie możemy uznawać za mało ważne lub banalne, okazują się mniej rozległe w kontekście wspólnego wyznania chrześcijańskiej wiary. Po kilku częściowych porozumieniach, osiągniętych przez zespoły robocze w różnych krajach, Kościół katolicki i Światowa Federacja Luterańska mogą przedstawić punkty zbieżne i odmienności swych stanowisk we Wspólnej deklaracji na temat nauki o usprawiedliwieniu, i na jej podstawie wspólnie oświadczyć, że istnieje zgoda między luteranami i katolikami co do podstawowych prawd odnoszących się do nauki o usprawiedliwieniu oraz że w konsekwencji wzajemne potępienia nie dotyczą doktryny drugiej strony, jaka została przedstawiona we wspomnianej Deklaracji.

Wspólna deklaracja przypomina na początku zasadnicze elementy biblijnego przesłania o usprawiedliwieniu i jego wspólne rozumienie oparte na Piśmie Świętym: usprawiedliwienie jest dziełem Boga Trójjedynego; Ojciec posłał na świat Syna dla zbawienia grzeszników; wcielenie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa są podstawą usprawiedliwienia; jedynie dzięki łasce i wierze w odkupieńcze dzieło Chrystusa otrzymujemy Ducha Świętego, który odnawia nasze serca. Wszyscy ludzie są powołani przez Boga do zbawienia w Chrystusie. Jedynie dzięki wierze można otrzymać owo zbawienie; sama wiara jest darem Bożym, otrzymanym za sprawą Ducha Świętego. Dlatego nauka ta wprowadza nas w samo serce nowotestamentalnego przesłania: «my, jako grzesznicy, zawdzięczamy nowe życie jedynie miłosierdziu Bożemu, które przebacza i wszystko czyni nowym; miłosierdziu, które możemy otrzymać jedynie jako dar wiary, lecz nigdy i w żaden sposób nie możemy na nie zasłużyć» (n. 17).

Jest tego dużo i wnioski są takie, że o ile postanowienia Soboru Trydenckiego nie są zakwestionowane, to jednak oprócz różnic istnieją podobieństwa z doktryną protestancką.

Powyższe opinie nie są raczej sprzeczne z nauką katolicką. Istnieje wiele grup pobożnościowych katolickich, mających szczególne nabożeństwo do Ducha Świętego. Na własnym przykładzie mogę potwierdzić, że Duch Święty pomaga bardzo w modlitwie, jeśli się Go o to prosi. Takie prośby nie wymagają formy specjalnych, gotowych modlitw lub obrzędów.

Czasem zastanawiam się, czy z gorliwości w obronie czystości doktryny katolickiej, nie wylewamy przypadkiem "dziecka razem z kąpielą"? Bo przecież wiadomo jest, że mechaniczne "klepanie" modlitw lub uczestniczenie fizyczne w nabożeństwie, gdy myślami przebywamy gdzie indziej- nie liczy się w ogóle w oczach Boga, a nawet może być grzechem. To, że protestantyzm podkreśla duchowe, indywidualne przeżywanie wiary- na pewno nie jest herezją, ale wspólnym elementem z katolicyzmem.