Dla mojego martwego ciała krematoryjne piekiełko nie miałoby już żadnego znaczenia. Doczesne ciało to tylko powłoka, która i tak ma się obrócić w pył (sposób do wyboru).

Co do Twojego "czym prędzej, tym lepiej", to przypominam wypowiedź Ap. Pawła [Fil.1.21-23]:
21 Albowiem dla mnie życiem jest Chrystus, a śmierć zyskiem.22 A jeśli życie w ciele umożliwi mi owocną pracę, to nie wiem, co wybrać.23 Albowiem jedno i drugie mnie pociąga: pragnę rozstać się z życiem i być z Chrystusem, bo to daleko lepiej;

Co, miał niewłaściwe pragnienie?

Nie wyłapałeś sarkazum...

O tym też pisałem.
Takie błędy lekarskie tylko demoralizują innych.

Uważasz więc, że jeśli oddasz swoje życie za człowieka X, a w swoim sercu będziesz miał do śmierci np. nieprzebaczenie względem człowieka Y, to masz zaklepane Niebo?

Doczytaj cytowany fragment do końca:
https://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=1039#W21
21 Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk. 22 Jeśli bowiem żyć w ciele - to dla mnie owocna praca. Co mam wybrać? Nie umiem powiedzieć. 23 Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść, a być z Chrystusem6, bo to o wiele lepsze, 24 pozostawać zaś w ciele - to bardziej dla was konieczne. 25 A ufny w to, wiem, że pozostanę, i to pozostanę nadal dla was wszystkich, dla waszego postępu i radości w wierze, 26 aby rosła wasza duma w Chrystusie przez mnie, przez moją ponowną obecność u was.

Przeczytałem, ale jaki masz z tego wniosek?

A jak zmierzysz to nieprzebaczenie w sercu? Serce oznacza całość czlowieka, czyli jedność wszystkich jego warstw. To jego rdzeń. Przebaczasz wolicjonalnie i nie szukasz odwetu. Osąd zostawiasz Bogu. Takie przebaczenie nie oznacza jednak negatywnych emocji, bo one nie podlegają ocenie moralnej.Człowiek nie chce, a złe myśli wciąż powracają i potrzeba czasem długiego czasu, by emocje nabrały neutralnego kolorytu. Ten czas należy sobie dać. Można nie mieć świadomości ich istnienia, bo człowiek może siebie okłamać, że przebaczył, tymczasem ta sprawa nie stała się dla niego neutralną. Może nie potrafić czytać swoich emocji i będzie glosił przebaczenie, tymczasem emocje krzyczą coś innego. To najprostsza droga ku agresji okazywanej w sytuacjach kojarzących się ze sprawą (spotkanie z człowiekiem, który emocje kojarzą z Y) lub autoagresji prowadzacej do depresji. Pies skrzywdzony przez mundurowego może całe życie obszczekiwać wszystkich mundurowych. Czlowiek też bedzie negastywnie odnosił się do niektórych ludzi i nie będzie rozumiał dlaczego. Mogą go irytować poszczególne zachowania ludzkie. Biologia podsuwa skojarzenia i decyzje mają charakter ewolucyjny.
I znów pojawia się mądrość KK rozpisana zgodnie z prawidłami nauki widzacej naturę ludzką a nie sloganami o przebaczeniu w sercu, które jest pustosłowiem.
Ludzie czytają agresję w czlowieka, który stara się przedstawiać jako anielska natura i glosi głodne kawałki o sercu. Lata gry zostają zaprzepaszczone przez chwilę nieuwagi. Tego już nic nie zmieni.
Przebaczam wolicjonalnie, bo biologia czlowieka nie podlega ocenie moralnej. Mogę jednak nie chcieć przebaczyć, ale to także wykańcza człowieka i go niszczy. Dlatego będzie miał problem z niebem: nie z powodu nieprzebaczenia, ale skarlenia samego siebie. Zamknął sobie drogę rozwoju duchowego. To czy te skorupy poskleja Bóg to już sprawa Boga. Zbawienie będzie możliwe, gdy człowiek nie zamknie się w nienawiści a będzie jedynie emocjonalny żal; czasem wystarczy spojrzeć na sprawę oczami krzywdziciela i zaczyna się inaczej widzieć. Bóg widzi walkę czlowieka o przebaczenie. To jest trudne, gdy krzywdzieciel dawno się usprawiedliwił i nie ma zamiaru przepraszać.
Katolicyzm widzi skomplikowaną naturę człowieka oraz jego tajemnicę, której człowiek czasem sam nie widzi. Bóg jest Sędzią sprawiedliwym, więc widzi całego człowieka a etycy mówią o proporcjonalności.
Tylko Bóg widzi sprawy tak jak się mają. Tylko On widzi czy przebaczenie miało miejsce.

ŹRÓDŁO: http://niedziela.pl/artykul/18326/nd/Czy-kremacja-zwlok-jest-niezgodna-z-wiara

Po prostu uciąłeś wypowiedź św. Pawła w wygodnym dla siebie miejscu, tak jakbyś chciał pokazać, że św. Paweł swoją wypowiedzią potwierdza to, że dla chrześcijanina lepiej jest wcześniej cieleśnie umrzeć niż później, bo szybciej będzie się przebywało z Jezusem. Jednak ucięty przez Ciebie fragment pokazuje, że św. Paweł nie jest egoistyczny, nie myśli tylko o sobie, o duchowej potrzebie bycia bliżej Jezusa. (Poza tym umiera się dla dawnego życia przez chrzest i przez ten sakrament żyje się dla Jezusa.) Św. Paweł zdaje sobie sprawę z wagi jego urzędu apostolskiego, i z tego że przez dalsze cielesne życie z pewnością będzie przyczyniał się do rozrastania się Kościoła i umacniania jego duchowych dzieci. Ufa, że tak będzie, a ta ufność rodzi pewność, że będzie dalej żył, że przetrwa czas uwięzienia, i dotrze do adresatów. Ucięty przez Ciebie fragment pokazuje to, co św. Paweł stawia ponad jego' pragnę rozstać się z życiem i być z Chrystusem.'

Niezależnie of tych dywagacji, jeśli ktoś żyje, to nie powinien być pochowany, a tym bardziej spopielony. Nie wydaje mi się, że lekarz, który wydał świadectwo zgonu, popełnił błąd lekarski. Raczej procedura, według której orzeka się zgon musi być wadliwa. Z drugiej strony w sytuacji, gdy bardzo dużo ludzi umiera (np. w sytuacji, jakiejś dużej katastrofy, czy epidemii), możliwe, że dochodzi do jakichś ludzkich błędów, zwłaszcza, że umieranie to raczej proces rozciągnięty w czasie, a nie moment - tak przynajmniej twierdzi Dr. Sam Parnia zajmujący się badaniami nad resuscytacją krążeniowo-oddechową https://geekweek.interia.pl/raport-medycyna-przyszlosci/news-wybitny-lekarz-o-tym-co-dzieje-sie-po-naszej-smierci,nId,4717199.



PeterW,
Dziękuję za głos rozsądku.

W zacytowanym artykule można dalej przeczytać:

Nie pisałem o emocjach, ale o przebaczeniu które jest decyzją. Emocje są jak chmury: przychodzą i odchodzą ,a przebaczenie jest aktem woli, albo się staje, albo nie.
Poza tym uważam, że przebaczenia się nie mierzy, gdyż nie można przebaczyć w 30% lub w 99%.

Jeśli żyjesz w prawdzie sama ze sobą, to doskonale wiesz czy komuś przebaczyłaś czy nie.

W cytowanym przeze mnie fragmencie zwróć uwagę na werset 22. nie musiałem więc dodawać dalszego po 23.
Ap. Paweł porusza dwie odrębne kwestie:
- daleko lepiej być z Chrystusem stąd śmierć jest dla niego zyskiem
- potrzeba kontynuowania apostolstwa i nauczania.
Czyli pragnienie doskonałości i poczucie obowiązku.
Jedno drugiego nie wyklucza.

Jestem za.

Zwróciłam uwagę na wytłuszczony przez Ciebie tekst. Sugerował on, że według Ciebie św. Paweł przede wszystkim pragnie śmierci, by być z Chrystusem.

No, ale to nie ja napisałem te słowa. Dla Ap. Pawła śmierć była zyskiem, gdyż umożliwiała połączenie się z Chrystusem. W innym tekście apostoł przedstawia to tak [II Kor.5.6-8]:
6 Więc też zawsze jesteśmy pełni ufności i wiemy, że dopóki przebywamy w ciele, jesteśmy oddaleni od Pana 7 Gdyż w wierze, a nie w oglądaniu pielgrzymujemy. 8 Jesteśmy więc pełni ufności i wolelibyśmy raczej wyjść z ciała i zamieszkać u Pana.
Ostatecznie jego pragnienie się spełniło, ale w stosownym czasie.

...co doskonale falsyfikuje mniemania niektórych, jakobyśmy po śmierci oczekiwali w stanie nieświadomości na Paruzję.