Dokładnie, np. św. Joanna d'Arc, spalona na stosie jako rzekoma czarownica.

Dla jasności: Joannę D'Arc skazano za rzekome herezje, a nie czary.

Wydaje mi się, że należy rozróżniać skremowanie martwego ciała z czyjegoś wyboru w ramach pochówku i spalenie jako karę, zabicie kogoś, albo wypadek losowy.

W przypadku Chopina przeczytałam, że to on sam zadbał, by przez jego siostrę, serce trafiło do kraju (" Na łożu śmierci wymógł na siostrze, aby przynajmniej jego serce zawieziono do kraju." (klik) Sam zmarły posłał serce w świat, a świat z czasem po przymknięciu oka na niedoskonałości życia skupił się na doskonałości twórczości i zaczął cielesną pozostałość po wybitnym kompozytorze traktować jak świecką, narodową relikwię.

Naturalny rozkład ciała jest procesem rozciągniętym w czasie, podobnie jak żałoba po zmarłym. Natomiast kremacja to w zasadzie moment, ciało przed chwila żywe zostaje błyskawicznie zredukowane do bezkształtnej materii nieorganicznej. Niemal przestaje istnieć.

Nie jestem psychologiem, nie wiem czy na ten temat są prowadzone badania, ale wydaje mi się, że fakt kremacji lub tradycyjnego pochówku nie pozostaje bez wpływu na sposób przeżywania żałoby przez bliskich.

Jak się ciało skremowało, to już nie ma odwrotu. Owszem, czytałam o tym, że po kremacji czasami ludzie zdają sobie sprawę, że jednak woleliby, by jej nigdy nie było.

Jeśli nie są, to myślę, że warto byłoby takie badania przeprowadzić. Myślę, że na pewno biznesy stojące za tradycyjnym pochówkiem, jak i za kremacjami w pewnym momencie zlecą i zasponsorują takie badania, o ile ich jeszcze nie było.

To są indywidualne wrażenia. Ja po śmierci pewnej bliskiej osoby nie miałem uczucia przywiązania do jej martwego ciała. Wręcz odwrotnie, miałem pewność, że to ciało nie jest tą osobą, którą znałem i kochałem. Dusza odeszła i to było całkowicie wyraźne i pewne odczucie. Dlatego bez wahania zgodziłem się na kremację, zgodnie z wolą zmarłego. Po kremacji mam uczucie ulgi i wypełnienia obowiązku wobec zmarłego. Ale mogę zrozumieć inne osoby, które mają odwrotną opinię.

Pytanie z innej beczki, choć pośrednio dotyczące tematu.
Św. Rita nie została pogrzebana. Jak to się ma do "umarłych pogrzebać"?

Św. Rita nie została pogrzebana? Skąd to wiesz?
A co się z ciałem stało, przecież go raczej nie porzucono na korytarzu klasztornym?

pogrzebać

1. poszukać w czymś przez jakiś czas;
2. złożyć w grobie;
3. stracić coś definitywnie;
4. zasypać coś ziemią, gruzem itp.

https://sjp.pl/pogrzeba%C4%87

Kolego, korepetycji ze znaczeń słownikowych w polszczyźnie jako profesjonalista nie potrzebuję; nadal pytam:
Św. Rita nie została pogrzebana? Skąd to wiesz?

To, że obecnie czyjeś ciało jest eksponowane, nie znaczy, że nie było pogrzebane.
Czy grób musi być ziemny, to też inna sprawa.
Możesz jeszcze pofilozofować nad parą: pogrzebać // pochować.

Bez wnikania w szczegóły życia tej świętej myślę, że w odniesieniu do zmarłych, którzy wiedli życie postrzegane jako święte, możliwe jest, że Kościół po ich śmierci może dążyć do innego potraktowania ich ciał (w nadziei i oczekiwaniu, że zostanie podjęty formalny proces uznania za błogosławionego/świętego i w efekcie nastąpi kult relikwii tej osoby), niż ciał ludzi, których życie nie było postrzegane jako święte. W Kościele funkcjonuje Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych, która wydała np. instrukcję o autentyczności i przechowywaniu relikwii. Mowa w niej m.in. o procesie pozyskania relikwii. Jednak jest to współczesny dokument z grudnia 2017 r. Myślę, że gdy zmarła św. Rita, również istniały utarte procedury postępowania z ciałami takich osób.

Przykład. Info o drewnianym sarkofagu Rity w latach 1457 - 1745:
http://www.santaritadacascia.org/soggio ... -cella.php

Św. Katarzyna ze Sieny. Pochowana, owszem. A potem? Głowa za szkłem w centrum kaplicy w Sienie. Uwaga, dla niektórych makabra, ja się "przyzwyczaiłam", zaakceptowałam, przez sympatię i szacunek do postaci, patrząc wielokrotnie na oryginał;
historia tego podziału ciała to w ogóle horror. Kto chętny, niech szuka.
(zdjęcie jaskrawe) https://www.basilicacateriniana.com/sto ... &id_lang=2
Ciało (reszta) w ślicznym białym marmurowym sarkofagu w Rzymie.
Po prostu: co epoka, to inaczej wyraża się szacunek do ciała. I nie należy mierzyć dzisiejszą miarą.

No ale św. Katarzyna z Bolonii przekroczyła jednak moją odporność. Zrezygnowałam z podziwiania.

O gustach się nie dyskutuje, ale co w tym złego, że zachowane ciało tej świętej siedzi na krześle w kaplicy? Jest w tym przecież jakiś optymizm i widoczna wiara, że ta święta tak naprawdę duchowo żyje dalej i nawet po śmierci wydaje zakonnicom polecenia, żeby jej ciało siedziało na krześle. Czy święci nie mogą mieć swoich kaprysów?

Odnoszę wrażenie, że piszesz o osobie, która nie była spokrewniona z Tobą, ale mogę się mylić. Czasami ktoś umrze, nie pozostawi spisanej woli co do pogrzebu, trudno dotrzeć do rodziny. Kto wtedy ma prawo decydować o detalach pogrzebu? Czy to mogą być sąsiedzi, znajomi, przyjaciele?