Wybrana, ty już przykład dałaś. Wychowałaś trzech synów na porządnych ludzi. To ciężka harówka przez kilkadziesiąt lat bo teraz będziesz dalej pomagać wnukom. Synowe powinny Ciebie błogosławić bo dzięki temu trzy kobiety mają dobrych mężów a dzieci ojców i nie muszą sobie partnerów szukać co to ich zaraz porzucą a dzieciaczki nie cierpią z powodu rozbitych rodzin. No i oczywiście zło nie rozlewa się na świat. Żony mają oparcie w mężach a dzieci w ojcach, których Ty właśnie Ty wychowałaś z Mężem, poświęcając życie na trudy. Jeszcze jak u Was jest w tym wzajemna miłość to już raj i porządek w Bożym świecie.I nikt się nie zapytał o ten dobry przykład nawet nikt nie zauważył bo tak są skupieni na robieniu z siebie ofiar a przecież byś pomogła, służyła przykładem i pomocą. Ale wiesz co Ty się tym absolutnie nie przejmuj bo gdy nie czujesz miłości Pana tylko połajanki to wiedz że to grzesznicy tak mówią od siebie. Jego drogi nie są naszymi. Pan Bóg kiedyś jak Ci będzie zwracał uwagę to będzie za tym Miłość. A jak Ci nikt nie podziękuje na ziemi to On sam osobiście Ci podziękuje. Bądź pewna.

@lubczyk,dziękuję ci za dobre słowa. Masz rację, wychować trzech synów z ich ojcem, który lubił często i dużo sobie wypić, nie było łatwo. Wykształcić, gdy w tym okresie pieniędzy było niewiele-było bardzo ciężko.
Z perspektywy czasu wiem,że gdyby nie pomoc Boga, ja nie dała by rady.
Jestem dumna z moich synów i będę nieskromna, że powiem,że również jestem dumna z siebie. Mam trzy wspaniałe synowe i piękne wnuki.
Chociaż ja nie byłam w tym okresie zbyt wierząca i praktykująca, to wiem na pewno, ze Bóg był zawsze ze mną. A gdy dzieci wyprowadziły się z domu i poczułam pustkę, to doświadczył mnie swoim dotykiem bym wiedziała, że nie jestem sama, że jest przy mnie. Nadał mojemu życiu wielki sens, bo teraz wierzę prawdziwie i nawet na pewno wiem, że Bóg jest żywy i prawdziwy i, że to co najpiękniejsze jest dopiero przed nami w przyszłym życiu w Królestwie Bożym. Szczęśliwy jest człowiek, który prawdziwie uwierzy.
Trzeba modlić się i prosić o dar wiary, bo ona jest sensem naszego życia.
Ona pomaga nam żyć, dodaje nam sił,usuwa lęk, ociera łzę.

Generalnie masz rację mówiąc, że nie powinniśmy się za bardzo bratać z tymi, którzy jeszcze nie odnaleźli Boga i przez to ich życie i poglądy są od niego daleko, ale akurat to zdanie brzmi odrobinę... Brutalnie Pamiętaj, że możemy osądzać co najwyżej czyn, nie człowieka i że każdy z nas jest grzesznikiem.

Hahaha, no po prostu rewelacyjnie powiedziane

Ale oczywiście zgadzam się z Viridianą, że "możemy osądzać co najwyżej czyn, nie człowieka i że każdy z nas jest grzesznikiem"

Czy to oznacza, że nie możemy mieć niewierzących przyjaciół, ani zawrzeć związku małżeńskiego z osobą niewierzącą? Jeśli tak to byłoby to co najmniej dziwne. Są ludzie którzy nie wierzą w Boga nie z powodu lekceważenia lub np. nienawiści, tylko z przyczyn zupełnie naturalnych. Ich logika nie jest w stanie istnienia Boga zaakceptować. Nikt z nas nie jest do końca panem swojego umysłu, taki umysł dostaliśmy i nic na to nie poradzimy. Może się zdarzyć że człowiek niewierzący jest bez porównania bardziej wartościowy i moralny od wierzącego.

Zaznaczyłam pod koniec zdania:


Nie mówię o przypadkach ludzi, którzy są niewierzący, ale moralni. Mówię o tych, którzy rzeczywiście mogą wywierać zły wpływ.

Póki żyje, jest szansa, że zrozumie swój grzech i się od niego odwróci. Jeśli boisz się o swoją wiarę przez kontakt z tą osobą, to może faktycznie dobrze jest ograniczyć kontakty, ale za to gorliwiej się za nią modlić (+post).

Nie trzeba kogoś na siłę lubić, ja też się przekonałam nie dawno co ile fałszywych ludzi mnie otacza w około, wtedy kiedy tak naprawdę potrzebuję pocieszenia.