Tym ubiorem są szaty liturgiczne, a nie to, co ma pod nimi. Przywiązujesz wagę nie do tego, co trzeba, bo nie parzysz na nastawienie kapłana, tylko na jego buty, a to świadczy o Twoim faryzeizmie. Skup się na Mszy Świętej, a nie dumaniu o tym, jakie buty założył ksiądz lub ministrant.

Nie twierdzę że dbanie o ubiór, nie jest dobrym sposobem by podkreślić uroczyste momenty. Tylko że nie dla Boga się człowiek powinien stroić. Przed Bogiem każdy z nas jest nagi. No a by nie dawać innym złego przykładu, w postaci braku dbania o swój wygląd. Właśnie to z tego powodu powinniśmy dbać o strój. Oczywiście zgodnie ze swymi możliwościami i bez popisywania się w tym temacie. Bo to już będzie pycha. Mówię tu o tym że nie stać mnie na jakieś ekskluzywne ubiory. Ale poświęcam cały swój dorobek, by nie być gorzej ubrany od innych. Pojawiają się w ten sposób niezdrowe konkury. Będące sprzeczne, z zamysłem bycia pokornym przed Bogiem.

Czysty protestantyzm: "ja jak się czuje, nastawienie wewnętrzne", sraty taty, człowiek to hybryda duchowo cielesna i tak ma się zachowywać, ciało ma wyrażać ducha.

Sorry, ale niby w czym się przejawia ta wewnętrzna dyspozycja kogokolwiek jeśli nie w tym co zewnętrzne?

Wespecjan:

Niestety, dalej pokazujesz swój faryzeizm, skoro skupiasz się na tym, jakie ksiądz ma buty, a nie sprawowanej przez niego Eucharystii.





bergamotka:

Wiesz, to co wewnętrzne zna Bóg i to wystarczy. Ty nie musisz się nad tym zastanawiać. Jeżeli bowiem będziesz tak czynić, to wyklniesz choćby tego księdza, o którym pisałem, a który Eucharystię sprawuje w przepasce biodrowej i stule, czy też mojego znajomego, który Mszę odprawia w koszulce polo, dżinsach i klapkach, a w dodatku na siedząco.

A rozwijając bardziej rzecz uważam że "argument" w rodzaju "czy Pan Bóg się o to czy tamto obrazi" jest wysoce szkodliwy. Bo idąc tym tropem można tak usprawiedliwiać wszystko, w tym każde dziadostwo liturgiczne. Bo w końcu czy jest coś o co Pan Bóg się obrazi? Ale to nie oznacza przecież że można wszystko. Msza jest sprawowana nie dla ludzi - więc kwestie co kto pomyśli z wiernych czy nie, oraz wzgląd na edukację czy przeciwnie na demoralizację, choć istotny ma jednak drugorzędne znaczenie - ale dla Pana Boga. I zasadne jest oczekiwanie od kapłana żeby sprawując ją postarał się - dla nikogo innego przecież tego nie robi jak dla Pana Boga - co najmniej tak bardzo jak stara się dla ludzi, albo przynajmniej wobec niektórych nich - np. swojej babki czy rodziców czy przełożonych itp. Bo jeśli dla nich stara się bardziej wypaść korzystniej niż na Mszy to dopiero jest faryzeizm.

Tak jak kobieta w swoim życiu powinna wypracowywać pewne cechy kojarzone z mężczyznami, tak mężczyzna powinien pracować nad sobą, aby wypracować w sobie pewne cechy typowe dla kobiet.

Oczywiście się zgadzam, natomiast na razie głównie się skupiam na sytuacji oddanego Chrystusowi ministranta, którego być może po prostu akurat nie stać na kolejną parę butów.

Mój syn, jako ministrant nauczył się dyscypliny min, że do kościoła nie chodzi się w krótkich spodenkach przed kolana. Służba oltarza jest wyróżnieniem i powinien przychodzić w półbutach. Nie było zmiłuj: ksiądz wymagał i w największe upały maszerował w adidasach. Takie uporządkowanie pozostaje w człowieku i kształtuje go. Człowiek powinien być jednością psycho - duchową. To psychiczne uporządkowanie dotyczy również tego co zewnętrzne. Od sukni po duszę - jedność. Traktuję to jako zasadę, od której są wyjątki. Wyjątki to nie zasady, więc nie powinno się tego mieszać, np chorego księdza, czy mszy w warunkach poza kościołem, czy będąc na wakacjach i wstępując w podróży do kościoła.

Viridiana, na siłę szukasz usprawiedliwienia dla dziadostwa, tam gdzie nie powinno być dziadostwa.

Tak jak najbardziej. Jednak nie identyfikowałbym poziomu wiary z schludnym ubiorem na mszy świętej.

W pełni się podpisuję. To miałam na myśli.

A co z tymi którzy są np. muzykami i artystami.
A co z młodzieżą alternatywna?

1. Co temat ma wspólnego z przynależnością konfesyjną?
2. Ciało to nie kwestia tego jak wyglądam, w jakim ubraniu występuje, jakie robię wrażenie i jaki mam PR. Ciało to sprawa relacji, tak z Bogiem, z ludżmi, ze światem i z sobą. Można w aspekcie ciała pozostawać w "dziadostwie" niezależnie od typu obuwia (czy jego braku) ani tego czy występujemy w garniturze od Armaniego czy T-shircie z ciuchów. Czy ornat jest ręcznie tkany z brylantami i złotem czy z przemysłowej produkcji z elany. To może być ważne z róznych innych względów, ale nie wyrażania się ducha, relacji itd

W sensie?

Ubioru.
Czy jak przyjdzie koleś w glanach i w podartych spodniach to gorszy chrześcijanin?