Czy apostoł głosił przeznaczenie kalwińskie?
List do Rzymian 8:28-30, TBS
(28) A wiemy, że wszystko współpracuje ku dobremu z tymi, którzy miłują Boga, to jest z tymi, którzy według postanowienia Bożego są powołani [gr. KLETOS].
(29) Albowiem, których On wcześniej znał, tych też przeznaczył, aby byli podobni obrazowi Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi.
(30) A których przeznaczył, tych i powołał [gr. KALEO]; a których powołał [gr. KALEO], tych i usprawiedliwił; a których usprawiedliwił, tych i uwielbił.Kalwiniści na tej podstawie twierdzą, że przeznaczeni i powołani muszą zostać uwielbieni, a więc, że zbawienia nie można utracić. Kalwinizm naucza, że przeznaczeni do życia wiecznego nie mogą się tego dziedzictwa pozbawić, a przeznaczeni na potępienie nie mogą zrobić nic, by potępienia uniknąć. Czy powyższy fragment zawiera taką naukę? Rozważmy to.
(...)
Dlaczego Paweł podkreślał przeznaczenie, powołanie i wybranie Kościoła?
Żydzi wierzyli, że Izrael jest przeznaczony do zbawienia jako naród, jako obiecane nasienie Abrahama, Izaaka i Jakuba (Rz. 4:13). Rozumieli przeznaczenie w sensie zbiorowym: przeznaczone jest nasienie. Skoro Bóg obiecał nasieniu dziedzictwo, to znaczy, że przeznaczył je. Żydzi uważali, że nasieniem jest każdy, kto trwa w Starym Przymierzu. Kto jest w Starym Przymierzu, czyli staje się żydem, ten trwa w obietnicy, w przeznaczeniu do zbawienia, w wybraniu. Wyłączenie z Synagogi oznaczało dla żyda utratę jedności z Bogiem, utratę wybrania, zbawienia, przekleństwo. A zatem rozumiano przeznaczenie w zgodzie z możliwością utraty zbawienia. Warunkiem wejścia pod Stare Przymierze (czyli pod przeznaczenie do zbawienia) było obrzezanie, a warunkiem trwania w Przymierzu było m.in. przestrzeganie sabatu i koszerności pokarmów. Kto nie chciał się obrzezać lub przestrzegać Starego Przymierza, ten nie chciał być ludem przeznaczonym do zbawienia, więc jako wyłączony z Synagogi tracił zbawienie – tak Żydzi rozumieli przeznaczenie. Bóg od dawna przeznaczył i wybrał Izrael, więc kto daje się wszczepić w Izrael i Przymierze, ten staje się od dawna przeznaczony i wybrany – uważali Żydzi. Tak pojmowane przeznaczenie Paweł odnosi do Nowego Przymierza i Kościoła. Przeznaczenia kalwińskiego, czyli Boga jako nieubłaganego Fatum, Paweł nie głosił. Ponieważ obrzezanie było warunkiem wejścia pod Stare Przymierze, dlatego Żydzi uważali, że nieobrzezani chrześcijanie są poza przeznaczeniem do zbawienia, poza wybraniem. Na to Paweł odpowiada, że to lud Jezusa, Nowego Przymierza, a nie lud Starego Przymierza, jest przeznaczony do zbawienia i wybrany (Rzym. 8:29-30; Ef. 1:4-5,11). Odtąd to ten, kto trwa w Nowym Przymierzu, a nie Starym, trwa w przeznaczeniu do zbawienia, w wybraniu. Stare Przymierze i jego lud Paweł ukazuje jedynie jako etap w drodze do Nowego Przymierza i jego ludu Bożego, którym jest obiecane (tzn. przeznaczone do zbawienia) nasienie Abrahama: Chrystus i Kościół (Rz. 4:13; Gal. 3:21-29; 4:21-31). A zatem od czasu ofiary Chrystusa Stare Przymierze nie jest już drogą przeznaczenia do zbawienia. Ludem przeznaczenia i wybrania jest teraz lud Nowego Przymierza, złożony z Żydów i nie-Żydów Izrael Boży. W Nowym Przymierzu nie obowiązuje już obrzezanie, dlatego oskarżenia Żydów są niesłuszne, naucza Paweł. Nieobrzezani chrześcijanie są w Chrystusie nasieniem obietnicy, tzn. są przeznaczeni do zbawienia, są powołani, są wybrani i po śmierci są uwielbieni – głosi apostoł w Rz. 8:29-30. Taki jest sens nauki Pawła o przeznaczeniu i wybraniu Kościoła. Jest to żydowskie rozumienie przeznaczenia i wybrania, zgodne z możliwością utraty zbawienia, jeśli porzuci się Przymierze i lud. Paweł przeniósł to rozumienie na Nowe Przymierze i Kościół, bo to Kościół miał na myśli Bóg, gdy obiecał. Nie ma to nic wspólnego z kalwińskim przeznaczeniem typu nieubłaganego Fatum.
(...)
Całość tego tekstu tutaj:
https://myslichrzescijanskie.wordpress.com/2018/02/07/przeznaczenie-a-parabola-o-weselu/jotef
https://myslichrzescijanskie.wordpress.com
