Zamknęliście całą istotą wiary, całą komunię z Chrystusem w skrzynce i we fizycznie upieczonym chlebie. Zniszczona została istota duchowości.
To, co cielesne - jest dla ciała.
Co duchowe - jest dla duszy.
Bóg jest duchem i Boga wyznajemy w duchu i w prawdzie.
Jezus już mieszka w niebie, a na ziemi będzie jak ponownie przyjdzie.
Teraz pragnie mieszkać w naszym sercu.
Jest chlebem, który spożywanie sprawi, że nigdy nie będziemy łaknąć.

Ja widze taki problem, ze Twoje "zamkneliscie" odnosi sie do milinow swiadkow Chrystusa na przestrzeni wiekow ktorych poznalismy po ich czynach. Sw Justyn, sw. Hieronim, sw. Jan Zlotousty, sw. Franciszek, sw. Barnaba, sw. Jadwiga, sw. Tomasz Morus, sw. Maksymilian Kolbe, sw. Jan Pawel II, .....
Masz jakies zastrzezenia?
Bo ja mam - uwazasz, ze ich wiara nie byla prawdziwa bo "zamkneli"
To jest po prostu pycha.

Bardzo slusznie ale zadne piekne slowka nie maja znaczenia. Znasz odpowiednie cytaty.

A kto jest dla ciebie ważniejszy - Bóg, czy człowiek?
Kto da ci życie wieczne - Bóg, czy człowiek?
Wybieraj...............

Bóg - Człowiek?

Wazniejszy jest Bog.
Zycie wieczne da mi Bog.
Chcialbym zawsze tak wybierac jak ci ktorych wymienilem.
Oni wszyscy zamkneli.

Do kogo to "wy"? jest pod moimi postami, a jestem w pojedynczej osobie.



Nie nazywam.


Zgoda. Sakrament świętej Wieczerzy jest tego danym przez Zbawiciela znakiem, zapewnieniem i rękojmią. Chrystus w sposób tak rzeczywisty karmi i poi mnie swoim ukrzyżowanym ciałem i przelaną krwią, abym żył wiecznie, jak rzeczywiście z rąk sługi Bożego otrzymuję i materialnie spożywam chleb i kielich Pański - dane mi jako niezawodne znaki ciała i krwi Chrystusa.


W tradycji, którą kontynuują nasze Kościoły Istnieje duchowe spożywanie (manducatio spiritualis) Ciała Chrystusa, jednakże nie takie, jakobyśmy twierdzili, że pokarm zamienia się w Ducha, lecz takie, że Ciało i Krew Pana zachowują swoją istotę i cechy, i że zostają nam udzielone duchowo, to znaczy: nie w sposób cielesny, lecz duchowy poprzez Ducha Świętego, który (...) sprawia i darowuje nam odpuszczenie grzechów, zbawienie i życie wieczne tak, aby Chrystus w nas żył, a my w nim.
Owo Manducatio spiritualis, czyli duchowe spożywanie sakramentu, przestrzega radykalnego rozróżnienia między tym, co ludzkie i boskie: Bóg jest tym, który działa, Bóg jest tym, który przez Ducha Świętego urzeczywistnia spiritualiter (duchowo) Jezusa Chrystusa, a Kościół (wszyscy wierzący) otrzymuje ten Dar poprzez prawdziwą wiarę (per veram fidem). Sakrament jest także niczym innym, jak widzialnym Słowem Bożym, a przez to nie jest ograniczony tylko do czynności kultowych. Właściwe manducatio Sakramentu dzieje się poza liturgiczną ceremonią kościelną i ma miejsce wszędzie tam, gdzie wyznawany jest Chrystus. Zgodnie z tym manducatio spiritualis nie jest ograniczone czasem i dzieje się w ramach horyzontu wiary, uniezależnionego od ludzkich wyobrażeń czasu i przestrzeni. Wszędzie tam, gdzie zwiastowany jest Chrystus, w sposób rzeczywisty przeprowadzana jest Wieczerza Święta.

Bóg jest duchem, więc jak miał objawić siebie człowiekowi? Przemawiał ustami proroków, ale to dużo nie dało. Świat bardziej pogrążał się w ciemności. Ludzie wielbili szatana i oddawali cześć demonom. Objawił się człowiekowi w swoim Synu. Bóg i Syn - to jedność.
Jezus wiedział, że zostanie zabity kiedy i gdzie, bo Bóg wie wszystko.
Pokornie zgadzał się na swoje cierpienie i śmierć, po to, by dać ratunek ludzkości , by zaczęli chodzić w świetle. Był światłem, które zaświeciło w ciemności.
Dzięki miłości Bożej każdy człowiek może przyjąć światło i zerwać z ciemnością.

A teraz wyjaśnij jak się ma Twoja wypowiedź do tego, co zacytowałaś.

A czy można Jezusa porównać do innego człowieka?

Można, bo JEST człowiekiem.. i owszem także jest Bogiem. W niczym się nie różnił od innych ludzi, za wyjątkiem grzechu.

Bardzo slusznie.
W tej chwili mysle, ze sw. Franciszek mogl kontynuowac kupiectwo, Edyta Stein pozostawac Zydowka lub kardynal Newman byc znaczaca figura w Kosciele Anglikanskim.
Jednak oni i wielu innych zobaczyli Chrystusa w Eucharystii.

To niezwykle ważne. To fundament wszystkiego o czym tu piszemy, jeśli to stracimy jako punkt odniesienia, to wszystkie choćby najprawdziwsze z tych najprawdziwszych i jedynie prawdziwych i najbardziej udowodnione, najbardziej dogmatyczne i najświętsze z najświętszych twierdzenia, systemy, doktryny, zwyczaje, ceremonie, głoszenia, dokumenty, teksty biblii, będą znaczyły tyle co miedź brzęcząca i cymbał brzmiący.
Przypominają mi się tutaj rozmowy z jednym z moich promotorów, nieżyjącym już prof. Johnem Longiem SJ. Powojenny zwrot ekumeniczny Kościołów widział w doświadczeniu, który przyniosły tragiczne lata wojny. Chrześcijanie, żyjący od kilkuset lat wygodnie w bańkach swoich doktryn, zwyczajów i praktyk zostali umieszczeni razem w obozach, gdzie został im jedynie ten sam chleb, i ten same słowa, pozbawione blichtru całego kilkuwiekowego sztafarzu. Zmuszono ich, by doświadczyli i odkryli, że ten sam chleb i wino, i te same słowa, są dla nich siłą i mocą, i nadzieją; i niosą w różny sposób tego samego Pana w tym ludzkim piekle, pomimo wszystkich różnic, które przecież nie zniknęły, ale pojawiły się w innej perspektywie. Powojenny ekumenizm, do którego dołączył oficjalnie w latach 60tych ub. w. także Kościół rzymskokatolicki był świadectwem tego doświadczenia i odkrycia.