Na konferencji dotyczącej radości głoszenia Ewangelii ks. dr Peter Hocken, mówił, że do tej pory nie mówiło się (praktycznie) o nawróceniu katolików. Słowa nawrócenie używało się na określenie np. jakiegoś protestanta, który postanowił zostać katolikiem.
Konferencja:https://ruchwiary.pl/artykul/aktualnosci-konferencje/konferencja-wiary-ks-dr-peter-hocken-o-radosci-ewangelii

Obecnie jednak papież Franciszek głosi Nową Ewangelizację.
Podkreśla, że nie wystarczy być ochrzczonym jako niemowlę, ale potrzebne jest osobiste nawrócenie.

(Adhortacja Evangelii Gaudium)

Ktoś w Krakowie opowiadał mi o sytuacji sprzed około 30 lat. Kiedy przyszły papież Jan Paweł II był biskupem w Krakowie. Przyjechali katoliccy misjonarze zagraniczni i prowadzili rekolekcje. Podczas tych spotkań wzywali ludzi do nawrócenia. Wtedy doszło do wzburzenia wśród katolików - jak to, wzywają nas katolików do nawrócenia, tak, jak byśmy byli poganami na misjach. Ludzie z protestem udali się do biskupa Karola Wojtyły. Przyszły papież wytłumaczył, że misjonarze dobrze nauczają, jednak ze względu na wzburzenie rekolekcje zostały przerwane i nie odbywały się już dalej.

Obecnie są nawet świeccy kaznodzieje w Kościele Katolickim (np. znany szeroko Witek Wilk), którzy na rekolekcjach otwarcie wzywają do nawrócenia katolików. Witek Wilk podkreśla, że nie wystarczy być ochrzczony w niemowlęctwie, nawet nie wystarczy od czasu do czasu pójść do spowiedzi. Człowiek musi podjąć świadomą decyzję nawrócenia.


Mam pewne obawy, że ludzie spłycą sprawę nawrócenia. Zaczną mówić o codziennym nawracaniu się. Np. pokłóciłem się z żoną, potem przeprosiłem ją i to było moje nawrócenie. W jakimś sensie jest to też nawrócenie. Jednak zasadniczo, kiedy Pismo Święte mówi o nawróceniu, to:
- jest to przejście z ciemności do światłości, ktoś żył w ciemności, tkwił w tym stanie i teraz postanowił wyjść z ciemności do światła,
- jest to przejście ze śmierci do życia,
- jest o moment przyjęcia do Bożej rodziny, do tej pory byliśmy obcymi, ale zostajemy zaadoptowani przez Boga,
- byliśmy martwi duchowo, a otrzymujemy Boże życie, Bóg wzbudza nas z martwych duchowo, przeżywamy duchowe odrodzenie,
- byliśmy zniewoleni pożądliwościami ciała, a zostajemy uwolnieni,
- byliśmy pod władzą szatana, teraz zostajemy z wyrwani z mocy królestwa ciemności do
- naszym panem był szatan, teraz - naszym Panem jest Jezus
- byliśmy skazani na Boży gniew i potępienie, ale zostaliśmy ułaskawieni,
- byliśmy niewolnikami grzechu, teraz stajemy się niewolnikami (sługami) Boga,
- to pierwsze nawrócenie jest czymś wyjątkowym, niepowtarzalnym, jest to dużo więcej niż codzienne potyczki chrześcijanina z grzechem, nawet upadki.
Ef 2:1-6

Co myślicie o potrzebie nawrócenia się katolików?

Nie wyobrażam sobie katolika, który nie potrzebowałby ciągłego nawracania się...

Trzeba odróżnić nawrócenie od procesu uświęcania, który w pewnym stopniu jest też procesem nawracania. Takim procesem uświęcenia, wzrastaniu w świętości jest to, co przytoczył beloved:

To nie nawrócenie, tylko wzrastanie w świętości. Dobrze, że taki ktoś widzi co złego się stało (np. kłótnia) i dobrze, że widzi, że trzeba coś z tym zrobić (przeprosić i pojednać się z bliźnim). Mało tego, trzeba starać się aby do takich sytuacji nie dochodziło, aby nie latać do spowiedzi, wyznać grzech, a potem powtarzać go i tak w kółko. Wiadomo - czasem ciężko, ale trzeba z grzechem walczyć. Większość z nas pewnie ma takie grzechy, co powracają, mimo usilnych naszych starań - znowu porażka Dlatego wszystko, a szczególnie takie grzechy, słabości trzeba złożyć przed Bogiem, zdając się tylko na jego łaskę, bo sami nie umiemy sobie z tym poradzić. Może się zdarzyć, że będziemy prosić o pomoc Bożą dłuższy czas, ale ufam i wiem, że nadejdzie taki moment, że Bóg zabierze od nas naszą słabość, tylko musimy czasem dojść do momentu, że przestajemy walczyć, a zdajemy się na Boga.
Ponieważ na swoich przykładach najlepiej jest mi wyjaśnić, co chcę przekazać, więc opiszę. Miałam osobiście i ja taką słabość - nie boję się nazwać jej grzechem. Cóż z tego, że wyznawałam na spowiedzi, obiecywałam sobie i Bogu poprawę, płakałam, gdy zdarzyło mi się popełnić ten grzech. Przepraszałam. W końcu w swojej komorze modlitwy, wieczorem, gdy znów nie udało mi się zapanować nad moją słabością, poprosiłam Jezusa, że już nie daję rady i proszę, żeby po prostu sam zadziałał i albo zabierze ode mnie ten grzech, albo niech mi ręce uschną bo jestem gotowa sama je sobie odciąć (nie wiem czy mogę to napisać, ale będzie klarowniej zrozumieć o co mi chodzi. Jeśli jednak nie powinno się pisać publicznie o grzechach to proszę moderatora o usunięcie tej wzmianki: otóż w złości czasem się zdarzało, że dawałam klapsa córce, a nie chciałam tego robić, brakowało mi cierpliwości ). Od tamtej pory, jak ręką odjął. I to jest właśnie cudowne, że Bóg czasem chyba dopuszcza do tego, że sami nie jesteśmy w stanie walczyć z grzechem. Co ciekawe, zaraz po tym, w niedzielę na Mszy ksiądz na kazaniu mówił, żeby nie polegać na sobie w walce z grzechami, tylko na Jezusie No jak tu nie widzieć działania Ducha Świętego!
Natomiast proces uświęcenia chyba nie może istnieć bez osobistego nawrócenia, czyli świadomego pójścia, zwrócenia się do Boga, aby zacząć żyć zgodnie z wolą Bożą, w wierze i ufności, a nie iść tylko własnymi drogami, wierząc tylko, że Bóg jest, ale żyć tak jakby Go nie było.

Zgadzam się z Mamali. Pytanie zasadza się na dwóch różnych rozumieniach słowa "nawrócenie" - czym innym jest nawrócenie "zimnego" katolika ku Bogu (oraz ciągłe nawracanie się nasze codzienne), a czym innym "nawrócenie" tegoż katolika na "inną ewangelię" głoszoną przez kaznodzieję z innej wiary.

@mamali
Podoba mi się to jak napisałaś:

10 Na świecie było [Słowo],
a świat stał się przez Nie,
lecz świat6 Go nie poznał6.
11 Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
12 Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi7,
tym, którzy wierzą w imię Jego -
13 którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili8.
14 A Słowo stało się ciałem9
i zamieszkało9 wśród nas. (Jan 1, 10-14)

«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie1, nie może ujrzeć królestwa Bożego». 4 Nikodem powiedział do Niego: «Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?» 5 Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego2. 6 To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. 7 Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie3 narodzić. 8 Wiatr4 wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha». (Jan 3, 3-8)

Kiedy rodzimy się na nowo? Kiedy stajemy się zrodzonymi z Ducha, kiedy otrzymujemy naturę Dziecka Bożego, kiedy staje się w nas Nowe Stworzenie? To jest właśnie nawrócenie.
I tak, jak najbardziej, katolicy wierzący praktykujący POWINNI dążyć do tego doświadczenia, inaczej nie wejdą do Królestwa:(

Pytanie, JAK?

Kiedy katolik doświadcza Nowego Stworzenia?
Jaki wpływ ma na to jego własna decyzja wiary? I jakie ma ona następstwa w jego życiu?

Co to jest za wydarzenie to "Nowe Stworzenie"?

Szkoda że wykluczyłaś protestantów z tej drogi prowadzącej do Królestwa Bożego. Oni też mają szansę na zbawienie.

Może nie tyle wykluczyła, co nie włączyła razem z katolikami, księże Pawle...wiem, czepiam się

W roku 1993 ukazała się w Polsce książka autorstwa Jose Prado Floresa pt. "Jak ewangelizować ochrzczonych?"
W latach '70 w Lublinie po raz pierwszy głoszono katechezy Camino Neocatechumenale, skierowane do ochrzczonych. Cała formacja neokatechumenalna to... katechumenat ochrzczonych!

Już wtedy, gdy powstawały ruchy odnowy Koscioła, widziano wyraźnie potrzebę ewangelizacji nie pogan, nie niewierzących, a właśnie... swoich własnych parafian

Baptystów (bo jestem baptystką, nie protestantką) ewangelizuje się ZANIM przyjmie się ich do zboru. I chrzci NA PODSTWIE ich osobistego wyznania wiary. Ot, taka to różnica. Niby mała, a znacząca.

A co to za nowa odmiana baptystów do której należysz, która nie utożsamia się z Baptyzmem – nurtem chrześcijaństwa należącym do protestantyzmu ?

Ta potrzeba zawsze istniała i zawsze będzie istnieć.

To dokładnie tak jak w katolicyźmie - w stosunku do dorosłych. Dzieci chrzcimy - dokładnie tak jak chrześcijaństwo od początku - na podstawie wiary rodziców.No, to u nas inaczej. U nas chrzci się na podstawie obietnicy Jezusa Chrystusa - jak to pięknie wyraził pierwszy papież, Piotr, w Dziejach Apostolskich.