http://www.catholicscripture.net/enchiridion///dokumenty dotyczące Pisma Świętego (po angielsku)
http://www2.fiu.edu/~mirandas/additions-00.htm//dokumenty związane z Kurią Rzymską (po łacinie)
hmhmm napisał(a):
Gdzie znajdę Tradycję Apostolską
hmhmm napisał(a):
Lub jej część? W formie oczywiście spisanej.
Trudno znaleźć coś takiego w całości, co ujmowałoby Tradycję Apostolską rozumianą po katolicku. Najpewniej i najogólniej wyrażają to uznane w Kościele wyznania wiary (np. Wyznanie Wiary Soboru Chalcedońskiego, Wyznanie wiary cesarza Michała Paleologa, Trydenckie Wyznanie Wiary, Przysięga Antymodernistyczna, ostatnio Wyznanie Wiary ułożone przez papieża Pawła VI) czy trochę dłuższe definicje jak ta zawarta w Konstytucji
Dei Filius o wierze katolickiej.
Tutaj jest lista krótko ujętych dogmatów (niekompletna - nie ma chociażby wzmianki o prymacie czy nieomylności biskupa Rzymu) z podanym przeważnie miejscem, gdzie można znaleźć dokumenty do nich prowadzące:
http://www.antonisia.strefa.pl/dogmaty.htmlWiara i moralność katolicka wyrażająca prawdę pochodzącą z Tradycji (często nie w formie pozytywnej, ale negatywnej - przez przedstawienie poglądów błędnych lub jawnie heretyckich, tzn. od Tradycji Apostolskiej dalekich) jest zawarta także w innych dokumentach Magisterium Kościoła, co do których nie została przeprowadzona analiza (a przynajmniej ja o niej nie wiem), która usystematyzowałaby sprawę tego, a) które dokumenty były jedynie "propozycją w dyskusji", a przez to możliwe, że przedawnione oraz b) jakie jasne wnioski o prawdach wiary/moralności z nich płyną (tak jak w opracowaniu wyżej), a które to dokumenty można znaleźć/wyłuskać spośród tych:
http://www.documentacatholicaomnia.eu/01_60_1692-1692-_Cherubini_Laerzio.htmlhttp://www.catecheticsonline.com/SourcesofDogma.php (tzw. Denzinger)
http://www.vatican.va/archive/ass/index_it.htm - ACTA SANCTAE SEDIS (1865-1908)
http://www.vatican.va/archive/aas/index_it.htm - ACTA APOSTOLICAE SEDIS (1909-2014+)
Jeśli chcesz jednak mieć to podane już na tacy (ale nie całość, a jedynie przykłady), to przeczytaj akapit 11 dokumentu KNW, który omówię niżej.
Jako że znowu i znowu pojawiają się wpisy takie jak ten (i ten typ myślenia):
viewtopic.php?p=921708#p921708bergamotka napisał(a):
borsuk napisał(a):
Ciekawe, że uczynił to jeszcze jako Ratzinger, a jako Benedykt XVI nie zabrał głosu w tej sprawie. Całkiem jakby nie chciał o niczym przesądzać, mimo że przysługująca papieżom nieomylność w sprawach wiary dawała mu taka możliwość.
Nieomylność papieża w sprawach wiary i moralności dotyczy przecież jedynie nauczania ex cathedra.
Amandir napisał(a):
Papież jest nieomylny w sprawach wiary i moralności gdy przemawiając ex cathedra w łączności z Kościołem i Duchem Świętym zaznacza, że ta wypowiedź jest nieomylna, np. w zdaniu:"My i Duch Święty postanowiliśmy..."
postanowiłem przytoczyć słowa, które przytoczyłem w nieistniejącym już temacie, a które mogłyby pojawić się w temacie o Urzędzie Nauczycielskim Kościoła, nieomylności papieża itp. Istniały takie, ale również z powodu przedawnienia nie istnieją, dlatego mam nadzieję słowa te przetrwają w tym temacie i w razie potrzeby będzie można się do niego odwoływać, np. rozumiejąc samemu, co oznacza treść i jakie jest znaczenie znalezionego 'dzieła teologicznego'.
Tytuł dokumentu (który, nie wiem dlaczego, jest tak rzadko przytaczany) to 'Wyjaśnienie doktrynalne dotyczące końcowej części formuły «Wyznania wiary»' wydanego przez Kongregację Nauki Wiary 29 czerwca 1998 roku.
Całość:
http://www.doctrinafidei.va/documents/rc_con_cfaith_doc_1998_professio-fidei_pl.html"2. Z tego niezmiennego, podstawowego zestawu prawd wiary, który świadczy o Jezusie jako Synu Bożym i Panu, rozwinęły się w ciągu wieków symbole wiary świadczące o jej jedności i o komunii Kościołów. Zebrane są w nich podstawowe prawdy, jakie każdy wierzący powinien znać i wyznawać. Właśnie dlatego katechumen przed przyjęciem chrztu musi złożyć wyznanie wiary. Także biskupi zgromadzeni na soborach, chcąc sprostać dziejowym potrzebom, które wymagały pełniejszego przedstawienia prawd wiary lub obrony prawowierności, formułowali nowe symbole wiary, które aż do naszych czasów «zajmują szczególne miejsce w życiu Kościoła».(4 - Katechizm Kościoła Katolickiego, 193) Różnorodność tych symboli wyraża bogactwo jedynej wiary i żaden z nich nie ulega przedawnieniu lub unieważnieniu przez kolejne wyznania wiary, formułowane w odpowiedzi na nowe sytuacje historyczne."
Tak więc zarówno Atanazjańskie Wyznanie Wiary czy Przysięga Antymodernistyczna (zatwierdzona przez motu proprio
Sacrorum antistitum 1 września 1910 r.; patrz AAS 1910 od str. 655 -
http://www.vatican.va/archive/aas/documents/AAS%2002%20[1910]%20-%20ocr.pdf) nie zawierają prawd katolickich bardziej zniekształconych czy nieaktualnych tylko dlatego, że nie są używane.
"3. (...) Powodowany pasterską troską, Kościół także w ostatnich czasach dostrzegł potrzebę wyrażenia w sposób bardziej jednoznaczny swego depozytu wiary. Ponadto niektórzy wierni, wezwani do podjęcia w imieniu Kościoła pewnych szczególnych zadań we wspólnocie, są zobowiązani do publicznego wyznania wiary według formuły zatwierdzonej przez Stolicę Apostolską.(7 - Por. Kongregacja Nauki Wiary,
Wyznanie wiary i Przysięga wierności: AAS 81 (1989), 104-106; KPK, kan. 833)
(...)
12. Przez różne symbole wiary wierzący uznaje i poświadcza, że wyznaje wiarę całego Kościoła. (...)"
To, że jakaś osoba jest zobowiązana do składania publicznego wyznania wiary, a inna nie, nie oznacza wcale, że ta druga osoba może nie wierzyć w to, co ta pierwsza publicznie wygłosiła.
"4. (...) Wokół pojęcia «Kościół» nagromadziły się dzisiaj różne treści, które - choć prawdziwe i spójne - wymagają uściślenia w przypadkach, gdy mowa jest o konkretnych i określonych funkcjach działających w nim osób. Jest oczywiste, że w sprawach wiary i obyczajów jedynie Papież i Kolegium Biskupów w łączności z nim sprawują Urząd Nauczycielski, którego orzeczenia są wiążące dla wiernych.(8 - Por. Sobór Watykański II, konst. dogm.
Lumen gentium, 25) Biskupi są bowiem «autentycznymi nauczycielami» wiary, to znaczy «upoważnionymi przez Chrystusa»,(9 - Tamże) ponieważ z Bożego ustanowienia są następcami apostołów «w nauczaniu i w rządach pasterskich»: wraz z Papieżem sprawują najwyższą i pełną władzę nad całym Kościołem, chociaż ta władza nie może być sprawowana inaczej, jak tylko za zgodą Biskupa Rzymu.(10 - Por. tamże, 22)"
Zatem Kolegium Biskupów może wydawać jak najbardziej zobowiązujące orzeczenia dotyczące wiary i moralności, jeśli z ich orzeczeniem zgadza się oficjalnie papież.
"5. Formuła zawarta w pierwszym akapicie brzmi: «Wierzę również mocno w to, co jest zawarte w słowie Bożym, spisanym lub przekazanym przez Tradycję, a co Kościół, jako objawione przez Boga, podaje do wierzenia, tak w Nauczaniu uroczystym, jak i w zwyczajnym nauczaniu powszechnym». Formuła ta stwierdza, że przedmiotem nauczania są te wszystkie prawdy wiary boskiej i katolickiej, które Kościół podaje jako prawdy objawione formalnie przez Boga i - jako takie - niezmienne.(11 - Por. DS 3074)
Te prawdy są zawarte w słowie Bożym spisanym lub przekazanym przez Tradycję i zostają zdefiniowane w formie uroczystego orzeczenia czy to przez Biskupa Rzymu, gdy naucza «ex cathedra», czy to przez Kolegium Biskupów zgromadzonych na soborze jako prawdy objawione przez Boga, bądź też zostają nieomylnie podane do wierzenia przez nauczanie zwyczajne i powszechne.Te prawdy powinny być przez wszystkich wierzących
przyjęte z wiarą teologalną. Dlatego gdyby ktoś uporczywie podawał je w wątpliwość lub odrzucał, podlegałby cenzurze herezji, zgodnie z odnośnymi kanonami Kodeksów kanonicznych.(12 - Por. KPK, kan. 750 i 751; 1364, § 1; KKKW, kan. 598, § 1; 1436, § 1)"
Biskupi mogą więc podawać do wiernym do uznania niezmienne prawdy wiary i moralności, jeśli do takiego zadania wyznaczył ich Biskup Rzymu (np. w działaniach Świętej Kongregacji Nauki Wiary).
"6. Drugi akapit dodany do
Wyznania wiary stwierdza: «Z przekonaniem przyjmuję i uznaję również
wszystkie i poszczególne prawdy, które Kościół w sprawach wiary lub moralności podaje w sposób ostateczny». Przedmiotem tej formuły są wszystkie prawdy dotyczące spraw wiary lub obyczajów,(13 - Por. Paweł VI, enc.
Humanae vitae, 4: AAS 60 (1968), 483; Jan Paweł II, enc.
Veritatis splendor, 36-37: AAS 85 (1993), 1162-1163)
które są niezbędnym warunkiem wiernego zachowywania i wyjaśniania depozytu wiary, chociaż nie zostały przedstawione przez Urząd Nauczycielski Kościoła jako formalnie objawione.Takie prawdy
mogą być zdefiniowane w sposób uroczysty przez Biskupa Rzymu, gdy wypowiada się «ex cathedra», lub przez Kolegium Biskupów zgromadzone na soborze, bądź też mogą być nieomylnie przekazywane w nauczaniu zwyczajnym i powszechnym Kościoła jako «sententia definitive tenenda».(14 - Sobór Watykański II, konst. dogm.
Lumen gentium, 25) Dlatego też każdy wierzący jest zobowiązany przyjąć te prawdy zdecydowanie i ostatecznie, opierając się na wierze w asystencję Ducha Świętego okazywaną Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła oraz na katolickiej doktrynie o nieomylności Urzędu Nauczycielskiego w tych sprawach.(15 - Por. Sobór Watykański II, konst. dogm.
Dei verbum, 8 i 10; Kongregacja Nauki Wiary, dekl.
Mysterium Ecclesiae, 3: AAS 65 (1973), 400-401) Kto by im zaprzeczał,
odrzucałby prawdy nauki katolickiej(16 - por. Jan Paweł II, motu proprio
Ad tuendam fidem, 18 maja 1998 r.)
i tym samym nie byłby już w pełnej komunii z Kościołem katolickim."
Prawdy wiary i moralności nie podane przez UNK jako formalnie objawione przez Boga jako dogmat wiary również są nieomylne i jako wiara katolicka na zawsze muszą być przez wiernych wyznawane.
"7. Prawdy, o których mowa w omawianym drugim akapicie, mogą być różnej natury i mieć odmienny charakter w zależności od ich relacji z objawieniem. Istnieją bowiem prawdy nierozerwalnie powiązane z objawieniem na mocy
relacji historycznej, podczas gdy inne prawdy
ujawniają związek logiczny, odzwierciedlający pewien etap na drodze do coraz lepszego poznania objawienia, do jakiego Kościół jest powołany. Fakt, że prawdy te nie są przedstawiane jako formalnie objawione, dodają bowiem do depozytu wiary
elementy nie objawione lub jeszcze wprost nie uznane za objawione, nie umniejsza bynajmniej ich charakteru ostatecznego, którego domaga się przynajmniej ich wewnętrzny związek z prawdą objawioną.
(...)
11. (...) Jeśli chodzi o prawdy związane z objawieniem na mocy konieczności historycznej, które powinny być uznane w sposób ostateczny, ale nie będą mogły być zdefiniowane jako objawione przez Boga, to można podać jako przykład prawomocność wyboru Biskupa Rzymu lub przeprowadzenia soboru powszechnego, jak również kanonizacji świętych (fakty dogmatyczne); deklarację Leona XIII, zawartą w liście apostolskim Apostolicae curae, o nieważności święceń anglikańskich(37 - Por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 2353) i inne."
Prawdy wiary podane w sposób zwyczajny muszą być przyjęte nie tylko wtedy, kiedy bezpośrednio wynikają z objawienia, ale także wtedy, kiedy łączą się z nim
logicznie.
"8. Co tyczy się natury uznania należnego prawdom, które Kościół głosi jako objawione przez Boga (pierwszy akapit) lub które trzeba przyjąć definitywnie (drugi akapit), to należy podkreślić, że uznanie to musi mieć w obydwu przypadkach charakter pełny i nieodwołalny. Różnica dotyczy nadprzyrodzonej cnoty wiary: w przypadku prawd, o których mówi pierwszy akapit, uznanie opiera się wprost na wierze w autorytet słowa Bożego (prawdy
de fide credenda); w przypadku prawd, o których mówi drugi akapit, uznanie opiera się na wierze w asystencję Ducha Świętego towarzyszącą Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła oraz na katolickiej doktrynie o nieomylności tego Urzędu (prawdy
de fide tenenda)."
Czyli jak to ujął pewien kapłan (parafrazując jego słowa, bo nie pamiętam, jak to brzmiało dokładnie): w Credo występuje subtelna różnica, bo jest tam mowa o wierze w Boga oraz wierze Kościołowi - nie w Kościół, a patrząc logicznie
wierzę Kościołowi, bo wierzę w Boga.
"9. Urząd Nauczycielski Kościoła nauczając prawd, w które
należy wierzyć jako objawione przez Boga (pierwszy akapit) lub które
należy przyjąć w sposób ostateczny (drugi akapit), czyni to albo przez akt definiujący, albo przez akt nie definiujący. W przypadku aktu
definiującego prawda zostaje zdefiniowana w sposób uroczysty przez wypowiedź «ex cathedra» Biskupa Rzymu lub przez sobór powszechny. W przypadku aktu nie definiującego określona doktryna jest głoszona w sposób nieomylny przez nauczanie zwyczajne i powszechne biskupów całego świata w łączności z Następcą św. Piotra.
Biskup Rzymu może taką doktrynę zatwierdzić lub potwierdzić, nie uciekając się nawet do definicji uroczystej i deklarując jednoznacznie, że należy ona do nauczania zwyczajnego i powszechnego jako prawda objawiona przez Boga (pierwszy akapit) lub jako prawda doktryny katolickiej (drugi akapit). Z tego powodu, kiedy mamy do czynienia z nauczaniem nie zdefiniowanym w sposób uroczysty, które jednak należy do dziedzictwa
depositum fidei i jest przekazywane przez nauczanie zwyczajne i powszechne - obejmujące oczywiście także nauczanie Papieża - to powinno być ono rozumiane jako podawane w sposób nieomylny.(17 - Należy zauważyć, że nauczanie nieomylne Magisterium zwyczajnego i powszechnego nie jest przedstawiane tylko przez deklaracje bezpośrednio dotyczące jakiejś doktryny, w którą należy wierzyć lub którą należy uznać w sposób ostateczny, lecz także jest wyrażane w nauczaniu pośrednio zawartym w praktyce wiary Kościoła, która wypływa z objawienia lub w każdym razie jest konieczna do wiecznego zbawienia oraz poświadczona przez nieprzerwaną Tradycję: takie nauczanie nieomylne jawi się jako obiektywnie podane przez całe Kolegium Biskupów, rozumiane w sensie diachronicznym, a niekoniecznie tylko synchronicznym. Ponadto intencja Magisterium zwyczajnego i powszechnego, by podać jakieś nauczanie jako ostateczne, nie jest na ogół związana ze szczególnie uroczystymi sformułowaniami technicznymi: wystarcza, aby to wyraźnie wynikało z tonu wypowiedzi i z ich kontekstu) Deklaracja
zatwierdzająca lub potwierdzająca ze strony Biskupa Rzymu nie jest w tym przypadku aktem ogłoszenia nowego dogmatu, lecz tylko formalnym poświadczeniem prawdy już istniejącej i nieomylnie przekazywanej przez Kościół."
Może więc istnieć w Kościele przez długie wieki nieomylna więc i niezmienna nauka katolicka, której papież w żaden sposób definiować, ani przypominać o jej nieomylności i niezmienności nie musi (nawet wtedy, kiedy ktoś myśli, że jeśli ją podważa i papież nie reaguje, to wtedy oznacza, że nauka ta nieomylną i niezmienną nie jest).
"10. Trzeci akapit
Wyznania wiary zawiera formułę: «Przyjmuję nadto z religijnym posłuszeństwem woli i umysłu naukę głoszoną przez Papieża czy też przez Kolegium Biskupów sprawujących autentyczny Urząd Nauczycielski, także wtedy, gdy nie jest ona podawana z intencją definitywnego jej określenia».
Formuła ta dotyczy nauczania - w dziedzinie wiary lub obyczajów - które podane jest jako prawdziwe lub przynajmniej jako pewne, nawet jeśli nie zostało zdefiniowane uroczystym orzeczeniem ani podane przez Magisterium zwyczajne i powszechne jako ostateczne. Ten rodzaj prawd jest jednak autentycznym wyrazem nauczania zwyczajnego Biskupa Rzymu lub Kolegium Biskupów i domaga się przeto
posłuszeństwa woli i umysłu .(18 - Por. Sobór Watykański II, konst. dogm.
Lumen gentium, 25; Kongregacja Nauki Wiary, instr.
Donum veritatis, 23: AAS 82 (1990), 1559-1560) Są one głoszone po to, aby dopomóc w głębszym zrozumieniu objawienia, by potwierdzić zgodność jakiegoś nauczania z prawdami wiary lub też ostrzec przed poglądami niezgodnymi z tymiż prawdami, a także by przeciwstawić się opiniom niebezpiecznym, które mogą prowadzić do błędu.(19 - Por. Kongregacja Nauki Wiary, instr.
Donum veritatis, 23-24: AAS 82 (1990), 1559-1561)
Wypowiedź przeciwna takim prawdom może być zakwalifikowana odpowiednio jako
błędna lub, w przypadku nauczania o charakterze roztropnościowym, jako
zuchwała lub
niebezpieczna, a więc
«tuto doceri non potest».(20 - Por. KPK, kan. 752; 1371; KKKW, kan. 599; 1436, § 2)
(...)
11. (...) Jako przykład
prawd, o których mowa w trzecim akapicie, można wskazać ogólnie na prawdy nauczane w sposób nieostateczny w autentycznym Magisterium zwyczajnym, które wymaga przyjęcia w różnym stopniu, zależnie od intencji i woli wyrażonej przez naturę dokumentów, przez częstotliwość, z jaką podaje się to nauczanie, lub też przez sposób jego ujęcia.(38 - Por. Sobór Watykański II, konst. dogm.
Lumen gentium, 25; Kongregacja Nauki Wiary, instr.
Donum veritatis, 17, 23, 24: AAS 82 (1990), 1557-1558; 1559-1561)"
Nie wiem, czy to jest właściwe rozumowanie, ale według mnie trzeci akapit Wyznania wiary dotyczy np. przeddogmatycznych dokumentów o Niepokalanym Poczęciu NMP,
ale tylko tych najpierwszych (kolejne zaczęły przechodzić w akapit drugi); por:
http://www.voxpopuli.org/immaculate.pdf (Immaculate Conception and The Co-redemptrix)
http://louisgrignion.pl/alma-mater/wypowiedzi-kosciola/78-niepokalane-poczecie.htmlalbo o sporze dotyczącym stosunku łaski Bożej do wolności człowieka (tzw.
De auxiliis), gdzie zabroniono jakiejkolwiek stronie oskarżać drugą o błędnowierstwo.
