Czy można to nazwać radościa odkrywania wiary? Trwało to bardzo krótko i to była bardziej nadzieja, że może mnie kocha niż pewność, że oddał za mnie życie z miłości. Nie wiem czy dobrze to tłumaczę.

zjadło mi posta ech, spróbuję jeszcze raz...:


i tak trzymać. Stawanie przed Bogiem w PRAWDZIE jest bardzo wazne i się Bogu podoba. Szczerość jest bardzo ważna. Modlitwa to rozmowa z Bogiem -naszym Ojcem, a nie z przełożonym. To nie jest ciemna dolina.

@koteczku wiem, że rady nie zawsze są mile widziane, ale czy próbowałaś rozmawiać z partnerem na tematy biblijne? Czasem tylko jakies spostrzeżenie zapodać, że coś cie poruszyło, że np. zastanawiałaś się nad jakimś wersetem itp. Może po powrocie z Mszy powiedzieć, że coś na kazaniu było poruszającego itp.

ja chyba rozumiem, tzn. wydaje mi się że wiem o czym piszesz. Reszta na pw bo zbyt osobiste.

Dziękuję za wiadomość. Odpowiem na pw tutaj, jakby co to pisz śmiało. Za rady się nie obrażam, niektóre co prawda doceniam po czasie

Czasem rozmawiamy z partnerem, ale to jest skomplikowane. Mimo, że jest niewierzący to wiedzę nt Biblii ma większą niż ja, więc ciężko dyskutować.

Pokrzepiające, że nie jestem z tym problemem sama. Kiedyś jako nastolatka byłam wierzącą osobą, zaangażowaną w różne ruchy, wspólnoty, wtedy też kilkukrotnie oddawałam swoje życie Jezusowi. Nic mi to nie dało na dłuższą metę, poza chwilowym uniesieniem. Wszystko to były tylko uczucia. Nic z tego nie zostało. Z jednej strony chcę poczuć miłość, a z drugiej mieć pewność, trzymać się tego niezależnie uczuć. Czy można mieć pewność, bez wcześniejszego odczucia tego? Myślę, że nie. Dlaczego więc Bóg nie daje mi odczuć swojej miłości? Czy za mało się staram? Za bardzo grzeszę? Czy mogę jakoś zasłużyć na miłość? Czy w zamian za jakieś wyrzeczenia, częstą modlitwę Bóg pozwoli mi zobaczyć miłość?
Wielokrotnie prosiłam o przebaczenie, wyznawałam na modlitwie grzechy. Ale spowiedzi nie ma i nie będzie przynajmniej przez jakiś czas. Ostatnio często myślę o spowiedzi.

Cenna uwaga, że wiara bierze się ze słuchania.

W takim razie wydaje mi się, że aktualnie jesteś na tzw. pustyni. To jest normalne, zdarza się nie tylko tobie, mi także i innym z pewnością też. Tak jest abyśmy wciąż pragnęli Jezusa na nowo. Bo gdy już nie będziemy pragnąć Boga, gdy już będzie się nam wydawało, że mamy już wszystko co chcieliśmy, to może się okazać, że jesteśmy jak ci ludzie z kościoła w Laodycei z Apokalipsy - pożałowania godni, bo NIC już nam nie będzie potrzeba:
"Ty bowiem mówisz: Jestem bogaty, i wzbogaciłem się, i niczego mi nie potrzeba, a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości, i biedny i ślepy, i nagi."(Ap. 3:17)
oczywiście chodzi tu o bogactwo duchowe.

Pewność daje Słowo Boże, odczucia to emocje. Pewność i wiara (bo wiara jest pewnością) tak jak pisałam bierze się ze słuchania, słuchania Słowa Chrystusowego. Nie widzisz zmysłami (nie czujesz), ale wierzysz. Chyba taka wiara Bogu jest miła i chyba tego tylko od nas oczekuje. Bo nic mu nie jest tak naprawdę od nas potrzebne (co nie znaczy, że mamy nic nie czynić ), mamy tylko nie starać się zasługiwać czynami na łaskę, miłość i przychylność Bożą.
"...i nie odbiera posługi z rąk ludzkich, jak gdyby czegoś potrzebował, bo sam daje wszystkim życie i oddech, i wszystko." (Dz. 17:25)
Natomiast ja czasem wątpię, a wątpliwość jest niejako początkiem wiary
Może słuchaj w wolnym czasie jakichś kazań z internetu? Ja tak robię, czasem mi się nie chce modlić to po prostu słucham kazań... mam nagrane w telefonie i nawet w drodze do pracy czasem słucham na słuchawkach.


"Bóg nie daje mi odczuć swojej miłości" - a czy miłość to uczucie? W wydaniu czysto ludzkim - TAK, miłość zmysłowa...
Jezus DOBROWOLNIE oddał swoje życie za nas grzeszników, abyśmy mogli żyć wiecznie, to mało? Oddałabyś swoje życie dla kogoś jednego chociaż? A tu za WSZYSTKICH Pan Jezus umarł...
Moje doświadczenie jest takie: im więcej się staram, próbuję zasłużyć na łaskę Bożą, tym mniej Boga, wtedy staje się coraz odleglejszy. Ostatnio czytałam książkę bpa Rysia i tam też napisał, że powinniśmy nauczyć się tego, że to Jezus - jako Sługa chce nam dawać, obdarowywać łaskami nieustannie, bezinteresownie. Trzeba uczyć się przyjmować łaskę i dary Boże, co może nas wprowadzać w zakłopotanie i zażenowanie. Tak jak Piotr nie chciał, aby Jezus, Pan i Zbawiciel mu umył nogi - nie chciał aby mu usłużył.

Koteczek, szukasz znaków Miłości Pana Jezusa a niewidzisz najważniejszego! A kto niby wzbudza te pragnienia twojego serca, jak nie Pan Jezus. Św. Tereska też doszła do tego że Pan Jezus nie wzbudza pragnień których nie chciałby spełnić. Zobacz dookoła o czym ludzie myślą i do czego dążą, a ty o czym myślisz. Jedyne niebezpieczeństwo to skupić się na uczuciach i łaskach zamiast odpowiedzieć na ponaglenie Pana Jezusa miłością realną tj. opartą na wypełnianiu Jego przykazań.

Znalazłam oryginalny cytat św. TERESKI i przytaczam go tu specjalnie abyś się przekonała o Miłości Pana Jezusa.
" Krzyż Jezusa towarzyszył mi od kolebki, ale On pozwolił mi umiłować z pasją ten Krzyż. Sprawił zawsze, że pragnęłam tego co chciał mi dać."