Zauważyłam ciekawą rzecz. Pobyłam na trzech polskich mszach w kościele św. Różańca w mieście Passaic (New Jersey, Stany Zj.). Ku mojemu zdziwieniu, podczas dwóch kazań tam kapłani poruszyli temat Rosji i rosyjskiej duchowości. Dzisiaj wieczorem ksiądz spowiedził, że na Wschodzie w Rosji wiara powstaje, że Lenin-Stalin-komuniści starali się, ale im nie udało się zgasić wiarę "ruskich" (w jego słowach). On rozmawiał bardzo emocjonalnie. W kościele wszyscy byli Polakami i tylko ja Rosjanką, miło mi było. Podczas innego kazania, ksiądz (inny) mówił o św. Serafinie z Sarowa i jego proroctwach.

Czy to jest typowe w kazaniach kościelnych - mówić dobrze o prawosławnych i prawosławiu?

Czy Ciebie Mario to zaskoczyło? Jeśli tak to dlaczego? ;)

Jestem z Małopolski, u mnie w parafii prawosławne wątki w kazaniach przewijają się z rzadka, ale jeśli już to mówi się o prawosławiu zawsze dobrze, przywołując raczej podobieństwa niż to co nas dzieli. Nigdy nie zauważyłam żadnych prób antagonizowania.

Nie raz spotkałem się z życzliwym zainteresowaniem prawosławiem ze strony katolików - np. w seminarium w Pęplinie, w Płocku, Poznaniu, Krakowie i w wielu innych miejscach Polski. Jest jednak pewna wspólna cecha jeśli chodzi o te wszystkie miejsca - nie ma tam prawosławnych lub jest bardzo mało. To znaczy z punktu widzenia katolików prawosławni w danej społeczności stanowią mały odsetek wszystkich mieszkańców. Co ciekawe, wszystkie konwersje jakie znam, są to konwersje dokonane przez osoby mieszkające w zachodniej, centralnej, północnej lub południowej Polsce, a więc w miejscach gdzie prawosławnych jest bardzo mało.

Chociaż na Podlasiu prawosławnych jest najwięcej w Polsce to nie ma tu zbyt wiele przypadków konwersji na prawosławie (pomijam sytuację gdy jedno z małżonków przyjmuje wiarę drugiej strony). Ale oczywiście być może tych konwersji jest trochę, a jedynie ja o nich nie słyszałem. Nie mam niestety wglądu do statystyk w kancelarii biskupiej

Generalnie chodzi mi o to, że największa życzliwość w stosunku do prawosławie i autentyczne zainteresowanie pojawia się w tych miejscach gdzie prawosławnych jest niewiele. Tam gdzie jest dużo - Podlasie, albo tam gdzie kiedyś prawosławie absolutnie dominowało, a teraz nie ma prawie nikogo - lubelszczyzna, tam zdecydowanie więcej jest niechęci.

Jeżeli np. mam kolegę, który mieszka daleko stąd i rzadko go widuję, to nie mam powodów do sprzeczek z nim. Nasze relacje będą na pewno przyjazne. Jeśli jednak ten kolega zamieszka obok mnie, to bardzo łatwo o konflikty. A bo on podwyższył poziom działki i woda ścieka do mnie, a bo zrobił głośną imprezę i nawet w moim domu nie dało się wytrzymać, itd.

Zauważ Białogłowo, że nawet tu na forum najwięcej ognia było pomiędzy osobami pochodzącymi z Podlasia: Pudlasz i Małgosia. Ja zresztą też jestem z Podlasia Najgorsze konflikty są jednak w południowo - wschodniej Polsce, a więc na ziemiach, na których kiedyś prawosławie dominowało. W każdym innym regionie Polski te relacje będą najprawdopodobniej życzliwe.

Dlaczego stawiasz mnie na równi z pudlaszem, jeśli chodzi o konflikty? Fakt, pochodzę z Podlasia i kiedy weszłam na to forum (powtarzam to po raz n-ty)bardzo się ucieszyłam, że są tu prawosławni. To Wyście wzbudzili, a właściwie urodzili najgorsze ludzkie uczucia (oprócz nienawiści. Tego na szczęści nie udało się żadnemu z Was).
Pochodzę z Podlasia. Mało tego: w mojej wsi było po połowie katolików i prawosławnych i wszyscy żyli jak w rodzinie. Sąsiednia wieś była w przeważającej części prawosławna i tam tez były przyjacielskie kontakty. Chodziłam do SP w Grabarce, gdzie tak samo było nas mniej więcej po połowie i nie było żadnych konfliktów na tle narodowościowym czy religijnym. Ot czasem dzieciaki powyzywały się w złości od polskiej czy ruskiej mordy i tyle.
po raz kolejny próbujesz wcisnąć mi dziecko w brzuch, a tym samym wzbudzasz we mnie złość na taka postawę. Nie jesteś jednak w stanie zmienić mojego zdania o prawosławnych, wśród których się wychowałam, nawet jeśli usilnie, aczkolwiek kulturalnie, będziesz się starał.
Wśród moich znajomych prawosławnych (miałam i mam ich wielu na Podlasiu) tylko jedna koleżanka okazała się pogardzającą katolikami, chociaż na początku zdawało mi się, że jest przyjazna. Objawiło się to w ten sposób: jechałam do niej na weekend (mieszkała po drodze do mojego domu, w Kozłach). Ponieważ wiedziała, że umiem mówić w jej języku powiedziała w trakcie rozmowy (na szczęście jeszcze przed Podbielem): ne howori do mene po polski, ja ne ponimaju po polski, howori do mene po ruski. No i w ten sposób skończyła się nasz przyjaźń, chociaż złości nie było. Nie wysiadłam w Podbielu. Pojechałam do domu. Nigdy też nie pojechałam do niej, chociaż ją do siebie zapraszałam i ona przyjeżdżała.

Druga sprawa: prawosławni w Poznaniu są mniejszością, to fakt. parafia liczy 200 osób i sięga chyba aż po Zieloną Górę (o ile dobrze pamiętam z tego co mówił kier. chóru, który nas przyjął w cerkwi). To, jak nas potraktował (z wyższością, chociaż z uśmiechem) ubodło nawet moich uczniów i później musiałam łatać wszystko tak, aby był wilk syty i owca cała. Ale póki co nikt z nich nie chce jechać do cerkwi. Może w przyszłym roku się wybierzemy, bo już nie będzie tych, co tam byli. Postaram się jednak, aby spotkanie było z księdzem, a nie wrogiem katolików.

A skąd pochodził dyrygent tego chóru? Może z Podlasia albo z Lubelszczyzny?



Podlaski dialekt używany na tutejszych wsiach nie jest jedynie domeną jej prawosławnych mieszkańców. Dla całych rzesz katolików jest to również swój język, którym mówią na co dzień. Ot chociażby jeśli chodzi o rodziców ks. Jerzego Popiełuszki.



Nie mówię, że wszędzie takie konflikty muszą być, lecz jedynie, że przy tego typu sąsiedztwie najłatwiej o konflikty. Jeśli już ktoś jest nastawiony do kogoś niechętnie, to zazwyczaj się okazuje, że tego kogoś miał wcześniej za sąsiada i to właśnie przez to sąsiedztwo dochodziło do konfliktów.

Nie wiem. Jakie to ma znaczenie?

Owszem, ale nie w moich stronach, nie w mojej wsi. W Syczach i owszem, wszyscy mówili tym dialektem. Ja nauczyłam się dopiero chodząc do szkoły do Grabarki. W mojej wsi prawosławni do katolików mówili po polsku, a tylko między sobą w swoim języku, więc nie miałam okazji nauczyć się od urodzenia do IV klasy.
tego typu konflikty występują nawet w rodzinie.Nie ma znaczenia wiara.

O prawosławnym żeńskim monasterze w Turkowicach.

"Sióstr nie chcą. Nie dadzą im postawić nawet dzwonnicy"

Cały tekst: http://lublin.gazeta.pl/lublin/1,48724, ... z2oIqnX16m

Takie, że jeżeli by pochodził z tych miejsc, to być może miał jakieś niemiłe doświadczenia z sąsiadami. Chyba, że wcale nie był negatywnie do was nastawiony, a jedynie dokonałaś nadinterpretacji jego słów. Może wydawało Ci się tylko, że jest niechętny katolikom, a tak naprawdę nie żywił żadnych uprzedzeń.

Z zalinkowanego artykułu:

"Radny Tadeusz Dąbrowski jest na "nie": - Ja prawosławnych nie mam za co kochać. Mogę im wybaczyć, ale nie mogę im zapomnieć. Wychlastali mi 20 członków rodziny. Siostrze babci upowcy wybili zęby i oberżnęli piersi na żywca. A potem przecięli na pół, piłą do drzewa."

Skoro doświadczenia z prawosławiem w tamtym regionie są obarczone taką a nie inną historią, to trudno się dziwić, że klasztor w Turkowicach nie wzbudza szczególnego entuzjazmu.

Nektariuszu. Jechałam tam pełna optymizmu, że pokaże młodzieży inne wyznanie chrześcijańskie. Dowiedzą się czegoś o prawosławiu, a p. Miłosz podał nam te informacje (łącznie z historią - nie wiem po co, bo o mały włos spóźnilibyśmy się na spotkanie z ks. Moskałykiem grekokatolikiem, a p. Miłosz dobrze wiedział, że mamy 1,5 godziny, bo potem dzieciaki chcą coś zjeść. Trzymał nas 2,5 godz.) w taki sposób, że we mnie wzbierała się krew. I tylko dlatego nie wstałam i nie zwróciłam mu uwagi równie dosadnie, a nawet na spokojnie, bo uznałam, że będzie to niewychowawcze. Potem żałowałam, kiedy zorientowałam się, że moja młodzież też odebrała negatywnie ten przekaz: jako atak na wiarę katolików.

Mówi Ci coś film "Sami swoi"? Obaj sąsiedzi byli katolikami i taka jest wschodnia dusza niezależnie od wyznania.

Przyglądając się dyskusjom można zauważyć, że bardzo trudno jest nie zrazić katolików do prawosławnych. Z jednej strony Pudlasz odpychał od siebie aroganckim językiem z drugiej strony Nektariuszowi zarzuca się "gładkomówność"/"pięknomówność" w celu przeciągnięcia na prawosławie, przy okazji dostaje się rykoszetem osobom pokroju Tartagli i P542 za to, że śmieli rzeczowo skorygować(P542), bądź dosadnie zaprotestować ( Tartaglia) i nie jako stanąć po stronie tez prawosławnych.

Nazywanie natomiast prawosławnych "kacapami" ( dokładnie tak a nie jakieś z sufitu wzięte "ruskie mordy" ) to "tylko tyle", a podejrzewam, że nie ma gorszej obelgi dla prawosławnego.

I jesteś absolutnie pewna, że dyrygent chóru prawosławnego z poznańskiej cerkwi okazał wam pogardę tylko dlatego, że byliście katolikami? Jesteś pewna, że jego wypowiedź była ewidentnym atakiem na katolicyzm? Jesteś pewna, że przytrzymał was dłużej w cerkwi ze złośliwości, bo nie lubi katolików? Rozumiem, że ma to być przykład typowego wiernego Cerkwi prawosławnej, który z definicji nienawidzi katolicyzmu?

Jego wypowiedź nie była atakiem, była pogardą dla wiary katolickiej i tak to odczułam (nie tylko ja).
Tego nie wiem na 100%, ale kilka razy próbowałam delikatnie zwrócić uwagę, że musi powoli kończyć, na co odpowiadał, że mimo iż nie używa zegarka tak samo jak księża prawosławni, wie ile może mówić. I nie wiem ile jeszcze by mówił, ale jak zorientowałam się, że ledwie zdążymy, podziękowałam mu za wprowadzenie nas w tajniki wiary prawosławnej.

Nic takiego nie powiedziałam, bo typowych wiernych znam z Podlasia i oni nie siedzą w teologii, a po prostu chodzą do cerkwi, świętują swoje święta jak każdy przeciętny chrześcijanin (katolik też) i szanują wiarę innych.

Mogli to być prawosławni ale w tamtych rejonach jest b. dużo grekokatolików. Skąd ta pewność, że to byli prawosławni?

1. Turkowice znajdowały się w zaborze rosyjskim. Cerkiew greckokatolicką zlikwidowano tam siłowo do roku 1875.
2. Grekokatolicy w II Rzeczpospolitej nie posiadali struktur kościelnych sięgających Turkowic, prawosławni owszem.