Ja słyszałem, że typowy pasterz to by raczej zostawił tę jedną owcę na pastwę losu albo wysłał kogoś zeby ją utłukł. Ja nie jestem pasterzem ale też bym nie zostawił 99 w górach. Jaki więc sens ma ten fragment? :



Mt 18

A ja dawniej często po górach chodziłam i zdarzało się, że na halach pasły się owieczki bez pasterza, co nie znaczy że pozostawione samym sobie w jakimś mało bezpiecznym miejscu. W pobliżu zwykle kręcił się, albo leżał pasterski pies.
Skoro pasterz z przypowieści jest dobrym pasterzem to należy się spodziewać, że zostawił owce w takim miejscu, gdzie im nic nie zagraża, a że dla Opatrzności nie ma miejsca, którego by nie ogarniała więc zapewne chodzi tylko o podkreślenie jak bardzo Pasterzowi zależy na zbłąkanej duszy...
__________
Tak przy okazji tłumacze BG oddają ten werset tak:

"Co się wam zda? Gdyby który człowiek miał sto owiec, a zabłąkałaby się jedna z nich, azaż nie zostawia onych dziewięćdziesięciu i dziewięciu, a poszedłszy na góry, nie szuka zbłąkanej?"

W związku z tym, że Biblia Gdańska znana jest z niemal literalnego przekładu, więc przypuszczam, że taki szyk zdania jest uprawniony.
A w ten sposób przełożony tekst pokazuje, że 99 owiec nie zostało pozostawionych w górach, tylko pasterz udał się w góry za zbłąkaną.

U Łukasza (15, 1-7) mamy kontekst: Jezus przebywa wśród grzeszników. Mają o to pretensje faryzeusze. Jezus wyjaśnia im i zarazem przedstawia sposób swego postępowania. Opowiada przypowieść złożoną z trzech obrazów: odnaleziona owca, odnaleziona drachma i odnaleziony syn. Ta przypowieść stanowi serce Ewangelii zredagowanej przez św. Łukasza i objawia wielkość miłosierdzia Bożego. Zarzut bowiem faryzeuszy wysunięty wobec Jezusa płynął z ich malo miłosiernego serca. Nie rozumieli miłosierdzia Bożego wobec grzeszników i sami nie umieli go okazać.

W szkole duchowości łatwo jest popatrzyć lekceważąco na tych, którzy odpadają na kolejnych etapach. Stopniowo zostają najlepsi.
Błąd faryzeuszy polegał na tym, że nie mieli miłości wobec tych, którzy popełniali błędy. Oni sami powinni sięgać po doskonałość sprawiedliwych, ale w nią powinni wtopić autentyczną miłość do grzeszników. Taką postawę prezentował Jezus. On nie otrzymal nigdy żadnego punktu karnego, był doskonały we wszystkich wymiarach życia. Chodząca sprawiedliwość. Miał więc wszystkie dane, by spojrzeć z politowaniem na faryzeuszy odurzonych swą doskonalością. Jezus z miłości do grzeszników czyni jednak wykładnik sprawiedliwości. Ten, kto kocha slabych, grzesznych, kalekich duchowo, a sam umiłował prawo i na swym koncie nie ma punktów karnych, ten faktycznie jest sprawiedliwy.

Jezus kładzie nacisk na zgubienie owcy, ale w praktyce to nie pasterz gubi owcę, co ona się gubi, ona odchodzi od stada. To odejście jest też zawinione przez pasterza, który powinien zauważyć oddalającą się owcę i zawrócić dopóki jest blisko stada. Jeżeli jednak jeden pasterz ma sto owiec, to może się zdarzyć, że owca zaginie bez winy pasterza.

Zostawia na pustyni 99- właściciel nie może ryzykować utraty kolejnych owiec, nie pozostawia ich więc bez nadzoru. Jest on człowiekiem roztropnym i szukając zaginionej owcy nie może narazić na jakąkolwiek szkodę żadnej z owiec należących do owczarni.

Być może te 99 owiec jest analogicznych do wiernego syna z Przypowieści o Synu Marnotrawnym. On też czuł się jakoś tam opuszczony i wzgardzony.

Ale 99 owiec z Ewangelii nie czuło się opuszczonymi. Wiedziały, że pasterz wróci, kiedy odnajdzie tę zagubioną, a były bezpieczne.
Nie sądzę, aby tu była jakakolwiek analogia. Przypowieść o synu marnotrawnym mówi o miłosiernym Ojcu, a o zaginionej owcy, o dobrym pasterzu.
Wierny syn był oburzony, że Ojciec przebaczył marnotrawnemu. Czyż my (nie w sensie Ty czy ja) nie buntujemy się przeciwko temu, że za pracę na roli prze cały dzień i przez jedną godzinę wszyscy otrzymali denara? To jest ten wymiar nauczania.
Przypowieść o zagubionej owcy ma nam uświadomić, że Bóg zawsze szuka grzesznika.

Pierwszy obraz może też pokazywać rolę mężczyzny (pracuje na zewnątrz, opiekuje się stadem owiec, angażuje się w pracę), drugi obraz dotyczy roli kobiety (z drachmą) a trzeci relacji rodzinnych (o dwóch synach). Jest klamrą spinająca dwa poprzednie.
Ja nie widzę analogii tych 99 ze starszym synem. On nie odszedł, a mimo to zagubił się w Kościele i nic nie wiemy o jego dalszych losach.

Ten fragment mówi o tym, że Jezus jest dobrym pasterzem który daje życie za swoje owce. Jezus szuka grzesznika, daje mu szanse do końca, ale dopóki jest w drodze.

No, a gdzie jest koniec dla takiej owcy? W najgorszym przypadku zdziczeje i zarośnie wełną.

Koniec? Wiele owiec gubi się. Jedna została odzyskana. Nawrócenie jest trudne, więc całe niebo się cieszy z powrotu jej na pastwisko. Była tak zmęczona, że Pasterz wział ją na ramiona i przeniósł przez pierwszy etap.

I tak będzie przy końcu świata. Wyjdą aniołowie i wyłączą złych spośród sprawiedliwych. Jedni pójdą na wieczną męke, drudzy do życia wiecznego. Nikt nie idzie jednak do piekła z opaską na oczach.

No tak, ale chodziło mi o to:

grzesznik=zaginiona owca. To pasterz powinien dobrze pilnować stada, bo wiadomo owce- tylko głupie zwierzęta są. Jak któraś marudzi, bo np. trawka taka smaczna i stado pójdzie dalej, a ona zostanie, to później ta zdziczała i obrośnięta wełną owca ma wrócić do wołającego ją pasterza? Niby jak, kiedy nieraz nie rozpoznaje jego głosu?

Tak, masz rację. Inicjatywa zbawienia pochodzi od Boga. Bóg sprawia, że serca ludzi wracają do Niego. Naszym zadaniem jest współpraca z łaską, życie wiarą w Chrystusa i sakramentami.

To chyba nie jest ten przypadek. Jakby ten pasterz z przypowieści miał działającego psa, to by się ta owca nie zgubiła prawda?



Wystarczy zajrzeć do oryginału:



Nie zmienia to poza tym istoty rzeczy: pasterz z Ewangelii zostawia 99 owiec i idzie sobie gdzieś-tam szukać tej jednej zaginionej owcy, czego żaden ziemski pasterz by nie zrobił.

Nie jest dobrym pasterzem ten który gubi owce.

Katechizm Kościoła Katolickiego wyróżnia 4 sensy Pisma Świętego:



Ja pytałem o sens dosłowny, którego w tym fragmencie nie widzę, większość z Was natomiast miesza je wszystkie (co nie ma sensu).

Więc chyba nie wszystkie zaginione owce woła i szuka... Weź taką młodą, rozbrykaną owieczkę (analogicznie nastolatek). Jak to jagnię bryka, odłącza się od stada. I stało się. Zagubiła się i musi przetrwać na własną rękę, znaczy raciczkę. Dorasta, dziczeje i jako dorosła dzika owca praktycznie nie zna pasterza i nie jest nim zainteresowana. Mało takich owiec chodzi po ziemii? Gdzie tu wina owcy, a gdzie pasterza?