Biblijna miłość Dawida i Jonatana jest taka piękna. Chciałbym takiego związku z innym mężczyzną.

http://znakiczasu.pl/trzymajac-sie-slow ... seksualizm

Jestem gotów założyć biały związek z innym mężczyzną, któremu też zależałoby na wierze i w ten sposób pogodzić to z Kościołem.
Wtedy na prawdę byłbym szczęśliwy, bo miałbym kochanego faceta i mógłbym przystępować do sakramentów. Bardzo serio o tym myślę. Nie zależy mi na seksie, tylko na prawdę na miłości i wierze.

Żyje już tyle lat sam i mnie to dobija...

Cześć Donaldzik. Chciałbym się podzielić z tobą dwoma rzeczami. Sam rzadko się wypowiadam na tym forum, choć lubię tu zaglądać i niezbyt składnie udaje mi się pisać ale serce mnie przynaglało...

i) Na poprzednim Zjeździe Gnieźnieńskim w małej salce, zakonnik, duszpasterz związków niesakramentalnych cicho i skromnie opowiadał o sytuacji takich związków w Polsce. Mówił o biernej niechęci biskupów i strachu oraz braku zrozumienia pośród wiernych. Co mnie w tym ojcu ujęło, to to, że mówił do nas niejako z dołu, nie jak duszpasterz ale jak człowiek świadomy własnej marności, a jednocześnie była w jego słowach mądrość, często trudna tak dla przybyłych na prelekcję jak i dla ludzi z owego duszpasterstwa, jednak mądrość, za którą chciało się podążać. Pokrótce, to duchowość ludzi w takich duszpasterstwach jest bardzo silnie nakierowana na Kościół, lecz pełna bólu, bo choć niezdolni w danej chwili opuścić partnera to bardzo łakną sakramentów.

ii) Co do tematu, który założyłeś, a myślę, że kierowała tobą odwaga i szczerość w poszukiwaniu w życiu Prawdy i szczęścia to w mym odczuciu stał się w znacznym stopniu eksperymentem z kamienowania potencjalnego grzesznika. Jeśli miałbyś jeszcze chęć po tym wszystkim, to szczerze myślę - spróbuj duszpasterstwa osób o orientacji homoseksualnej. Myślę, jest spora szansa, że tam właśnie pośród duszpasterzy i ludzi w podobnej sytuacji usłyszysz to, co chciałby ci powiedzieć Jezus. Ja tego nie potrafię ci powiedzieć, myślę też, że nie usłyszysz tego na tym dobrym i miłym skądinąd forum.

Pozdrawiam wszystkich ciepło.

p.s.
Dzięki Mały Kwiatku za cytat [Rz 1, 18-32] . Refleksję mam taką, że pragnący miłości Bóg z powodu chłodu większości złożył się z ogromną ufnością w ręce mniejszości. Myślę też, że dziś Bóg przyszedł na to forum wraz z Donaldzikiem. Czy znaleźli godną Boga miłość? Donaldzik będzie mógł o tym zaświadczyć.

Bog stworzyl swiat w stanie idealnej harmonii ale cos sie pozniej pokickalo.
Jednym z objawow jest to, ze ludzie nauczyli sie uzywac slow: milosc, kochanego, milosci itd nie koniecznie w tym znaczeniu jak widzi to Stworca.
Podobnie jak z wieloma innymi slowami jak rownosc, wolnosc, pokoj, sprawiedliwosc, ...
Mysle, ze dobrym kryterium poprawnego uzywania tych slow jest w jaki sposob rozumieli te slowa swieci Kosciola. Bo mozna sobie wybierac innych swietych.

Nic się Bogu nie pokićkało, to tylko ludzie nie w pełni
rozumieją otaczający nas świat .

Oczywiscie. Wlasnie ludzie wymyslaja sobie rozne swoje teorie. I szafuja miloscia, wolnoscia, sprawiedliwoscia itd.

Nie wymyślają tylko
wszystkie odczucia duchowe takie jak miłość nie posiadają wspólnej
dla wszystkich ludzi definicji i nie można tu nic uogólniać.Nie ma
w tym nic złego.

Stworca doszedl do wniosku patrzac na wieze Babel, ze to jednak cos zlego.
Wspolne definicje sa: "Tymczasem słowo to jest tuż koło ciebie, jest na twoich wargach i w twoim sercu po to, byś mógł je wypełniać. Popatrz, kładę dziś przed tobą życie i dobro oraz śmierć i zło"
Chodzi tylko o wylaczenie zagluszania.

Z tego co się orientuje
to wieża Babel potwierdza raczej to co ja napisałem, to znaczy, że
Bóg poróżnił ludzi, co sprawiło, że ludzie mają inne spojrzenie na
wartości duchowe.

Spotkałam się z takim przypadkiem (albo przypadkami), gdzie osoba wierząca, będąca osobą homoseksualną popełniła samobójstwo, gdyż została znienawidzona przez katolików.

Zastanawiam się, czy my/wy (katolicy) nie robimy krzywdy tym ludziom? Oni i tak cierpią, i tak wiedzą, że ich seksualność nie jest zgodna z nauczaniem. Naprawdę mi żal takich osób. Homoseksualizm nie jest chorobą i nie da się jej leczyć. Ci ludzie zostają odepchnięci przez księży, rodzinę, i są sami sobie. Nie umieją sobie poradzić i popełniają samobójstwa.

Czy nie jest tak, że to katolicy doprowadzają ich do śmierci?
Poprzez odrzucanie ich jako osób złych, niedobrych, a nawet opętanych?

Ktoś tu kogoś odrzuca?

Katolik nie zaakceptuje czynnego homoseksualizmu, tak samo jak nie zaakceptuje żadnego grzechu, który sprowadza potępienie.
Zaś sama nagonka na człowieka jest na pewno karygodna i takie postępowanie nie jest w duchu chrześcijańskim.
Nie należy jednak akceptować grzechu i to śmiertelnego i wolno, a nawet należy, wyrazić to. Dobrze, jeśli umie się wyrazić w duchu miłości, ale my wszyscy dalecy jesteśmy od doskonałości.

A dlaczego ktoś popełnił samobójstwo? Mogły na to nałożyć się różne czynniki.

Czego sobie życzysz Ewela, by uznać homoseksualizm za coś dobrego? Otworzyć drzwi kościołów?

Nikt nikogo nie tępi, w każdym razie nie spotkałam się z czymś takim. Jeśli zaś ktoś o odmiennej orientacji ma partnera, afiszuje się tym, nie dziwota, że kapłan nie da rozgrzeszenia. To źle?

A jak wyglądało to zaszczucie przez katolików owego nieszczęśnika? Możesz przybliżyć temat?

To akurat nie jest prawda.


Akurat księża to raczej ich nie odpychają. A rodzina... to już jest różnie.


Skąd ty czerpiesz te wiadomości?

Katolik otacza wszystkich bliźnich miłością.
Ci, którzy pałają nienawiścią, niechęcią do bliźnich za to, że są inni, to są grzesznicy w stanie grzechu ciężkiego.

Tacy ludzie z pewnością nie kierują się nauką Kościoła w sprawie homoseksualizmu i traktowania homoseksualistów, tylko swoimi własnymi uprzedzeniami, złościami, podsuwanymi przez Szatana i chętnie przerabianymi na nienawiść.

Nie jest to słabość, jak się wyraziła poprzedniczka, tylko grzech.

Homoseksualizm homoseksualizmowi nierówny. Nie każdy jest zaburzeniem psychicznym czy skutkiem trwania w grzechu (chociaż z takimi można się też spotkać).

Prawdziwy homoseksualizm to zjawisko, które występuje również w świecie zwierząt. I nie da się tego wyleczyć. Jak powiedział sam Pan Jezus:

(12) Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili (Mt 19,12)

Dla chrześcijanina to jest wyzwanie. Podobnie jak dla księdza celibatariusza.

Jestem przekonany, że Pan Bóg ma również dla homoseksualistów wspaniały plan. Trzeba na nich patrzeć przede wszystkim jako na ludzi. Są oni bardzo często utalentowani, wrażliwi i prospołeczni. Chcą kochać i być kochani. Nie można ich w żaden sposób dyskryminować.

Proponowanie leczenia ludziom, którzy nie są chorzy jest czymś bardzo krzywdzącym i upokarzającym.

Każdy homoseksualizm jest prawdziwy i każdy, nawet ten u zwierząt, jest chorobą, ponieważ powoduje nieprawidłowe ukierunkowanie popędu seksualnego. O ile u zwierząt raczej nie da się tego wyleczyć, to u człowieka jest to możliwe.




Tyle, że to nie jest o homoseksualistach.


Jest to oczywiste.


To, że WHO zdjęła homoseksualizm z listy chorób nie sprawia, że to zaburzenie przestało być chorobą.

Amen

Yarpen,
to co piszesz autorytatywnie o rzekomej uleczalności homoseksualizmu, jest sprzeczne z treścią Listu do Biskupów Kongregacji Nauki i Wiary z 1986 w sprawie homoseksualizmu. List mówi wyraźnie, ze nie wszystko o tym zjawisku wiemy. Jeśli znasz wyniki badań, które przynoszą nowsze dane, to podaj źródła.

Uleczyć homoseksualizm przez obcięcie genitaliów - to też jest jakaś metoda terapii. Tylko niekoniecznie zgodna z Katechizmem Kościoła. Podobnie jak rażenie prądem elektrycznym obszarów mózgu, odpowiedzialnych za odruchy seksualne. Myślałem, że z takimi metodami terapii rozprawiliśmy się jako cywilizacja gdzieś w latach 70-tych ubiegłego stulecia.
Czy się mylę?