(1) Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę,
zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa,
(2) dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski,
w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.
(...)
(11) I nie tylko to - ale i chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego Jezusa Chrystusa,
przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie.
(List do Rzymian 5:1-2, 11)

Jeśli więc mogę się chlubić, to tylko w Chrystusie Jezusie z powodu spraw odnoszących się do Boga.
(Rzymian 15:17)

(27) Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców,
wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć;
(28) i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone,
i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to co jest, unicestwić,
(29) tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga.
(30) Przez Niego bowiem jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas
mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem,
(31) aby, jak to jest napisane, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi.
(1 Koryntian 1:27-31)

(17) Ten, kto się chlubi, w Panu niech się chlubi.
(18) Nie ten jest bowiem wypróbowany, kto się sam przechwala,
lecz ten, kogo uznaje Pan.
(2 Koryntian 10:17-18)

Niech każdy bada własne postępowanie, a wtedy powód do chluby
znajdzie tylko w sobie samym, a nie w zestawieniu siebie z drugim.
(Galatów 6:4)

My bowiem jesteśmy prawdziwie ludem obrzezanym -
my, którzy sprawujemy kult w Duchu Bożym i chlubimy się w Chrystusie Jezusie,
a nie pokładamy ufności w ciele.
(Filipian 3:2-3)

Tak, pamiętając że:

Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem
(1 Koryntian 15:10a)

Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł.
(1 Koryntian 10:12)

Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono:
Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać.
(Łukasza 17:10)

Dzięki, właśnie o taka dumę mi chodziło. Nie, żeby czuć się jakimś wybranym, ale że służy się takiemu Panu.

Witajcie kochani, żebyście nie zapomnieli o istnieniu pijawy pt. "j-bw" postanowiłam poruszyć pewien problem. Biblijny oczywiście. Mam nadzieję, że poza dyżurującym katechetą- bezwyznaniowcem odezwie się choć jeden chrześcijanin. Rzecz dotyczy J 1,1-2 :
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Ot i problem. Bóg jest dobrem, więc i Słowo będąc Bogiem też wypadałoby, żeby było dobrem. Dlaczego w takim razie potrafi zranić, czy nawet zniszczyć? Czy może Słowo użyte w Biblii ma jakieś inne znaczenie?

Św. Jan w Prologu mówi o Bożym Narodzeniu.
Słowo=Logos=Jezus. Przeczytaj całość (J 1,1-18) wstawiając zamiast "Słowo" - "Jezus". Jeśli coś będzie nad niezrozumiałe, wyjaśnię.

Taaak... To bardzo ciekawy temat acz trochę nudny.
Słowo jest dźwiękiem i rozchodzi się na wsdzystkie strony, jest to energia sama w sobie.
Gdy ktoś ci powie - j-bw jesteś moim aniołem, jesteś tak zjawiskowo piękna i w ogóle - to czy nie będziesz podbudowana i pełna chęci życia?
A jak ktoś powie że jesteś wstrętna jak noc to czy nie będziesz chciała się powiesić na najbliższej gałęzi?
Słowo, dzwięk słowa, ma dla nas ludzi ogromne znaczenie, jest wyznacznikiem naszych zachowań, jak również słowo pisane, a tak a propo tiebia masz ty męża?

Prolog Ewangelii wg św. Jana nie mówi o słowie, ale o Słowie-Bogu.

Nie rozumiem. Dlaczego przyrównano Jezusa do Słowa?

Św. Jan pisał o Logosie: na początku był Logos, a Logos to więcej niż Słowo, to Rozum Świata. Przed Wcieleniem nie było Jezusa, a był Syn Boży - Logos. Zauważ, że Anioł polecił nadać imię Jezus Dzieciątku.
Tu masz wyjaśnienie słowa Logos:
http://www.ptta.pl/pef/pdf/l/logos.pdf

Trzeba było od razu, że Logos ma wiele znaczeń i nie chodzi o słowo jako takie. Trochę dziwnie wyglądałoby przyrównanie świętości w najczystszej postaci do słowa, które potrafi zranić, a nawet zniszczyć.

Przeczytałam fragment:
Mk 3,31-35

31 Przyszła Jego matka i Jego bracia i zatrzymawszy się na zewnątrz, posłali do Niego, aby Go przywołać. 32 A przy Nim siedziała wielka gromada. Powiedzieli Mu: "Oto Twoja matka, Twoi bracia i Twoje siostry czekają na Ciebie na zewnątrz". 33 On w odpowiedzi rzekł im: "Kto jest moją matką i moimi braćmi?" 34 Spojrzawszy po siedzących wokół siebie powiedział: "Oto moja matka i moi bracia. 35 Kto spełni wolę Boga, ten będzie moim bratem, i siostrą, i matką".
Nasunęły mi się pytania.
O kogo chodziło Jezusowi w tych słowach: Oto moja matka i moi bracia?
Jeśli mówił o zgromadzonych ludziach, to... nie rozumiem. Matka nie spełniała woli Boga?

Z punktu widzenia naszej kultury europejskiej, wypowiedź Jezusa jest obelżywa albo jest przynajmniej pomniejszeniem znaczenia rodziny. Jednakże adresaci tej mowy nie byli zgorszeni, gdyż w judaizmie więzi łączące lokalną wspólnotę społeczną były ważniejsze niźli więzy rodzinne.
Misja Chrystusa skierowana jest nie tylko do najbliższych, lecz do każdego człowieka. Krąg przyjmujących Ewangelię rozszerza się. Jezus nie odrzuca swojej rodziny, ale swoimi słowami informuje, że Jego mesjańska misja skierowana jest do wszystkich, którzy zdecydują się na przyjęcie przesłania Dobrej Nowiny.
Więzy rodzinne zakładają podobieństwo; podobny genotyp. Sensem życia Jezusa było wypełnienie do końca woli Ojca. Stąd też, kto będzie wypełniał w swoim życiu wolę Boga, jednocześnie stanie się podobny Mesjaszowi. Zaistnieje swoiste braterstwo, potwierdzone przelaniem Krwi przez Baranka.

Ks. Tomasz Jan Chlebowski

Rozumiem, dzięki za wyjaśnienie.

Najlepsze książki zostały napisane w 19 wieku.
Rodziewiczówna, Prus, Orzeszkowa, „Ziemia obiecana” Reymonta,
Sienkiewicz – cykl niehistoryczny, itd.
Tam jest opisane czyste jeszcze i nieskażone chrześcijaństwo,
życie, dobro, grzech, przebaczenie, nawrócenie,
takie normalne życie.
Dziś nikt już tak nie potrafi pisać.
I oczywiście najważniejsza Biblia.

Szczególnie to nieskażone chrześcijaństwo, przebaczenie i nawrócenie widać w "Chłopach" Reymonta